Who's Who Credits in Production Team
Executive Producer
ProducerDirector
Writer
Cinematographer
Art Director
Editor
Associate Producer
Stunt Coordinator
Production Manager
Unit Production Manager
Line Producer
Assistant Director
Second Assistant Director
Continuity Person
Camera Operator
Assistant Cameraman
Film Loader
Steadicam Operator
Production Sound Mixer
Boom Operator
Gaffer
Key Grip
Dolly Grip
Best Boy
Foley Artist
ADR
Editor
Music Mixer
Visual Effects Director
FX Coordinator
Post-Production Supervisor
Matte Artist
Location Manager
Property Master
LeadmanSet Designer
Set Dresser
Costume Designer
Costumer
Make-up Artist
Body Make-up Artist
Hairdresser
Dialogue Coach
Production Office Coordinator
Production Assistant
Unit Publicist
Second Unit Director
Production Caterer
Craft Services
Transportation Coordinator
Negative Cutter
Color Timer
Background
Day Player
Story Editor
...Executive Producer = บางครั้งก็เรียกว่าผู้ควบคุมงานสร้างแหละค่ะ แต่จะเป็นโปรดิวเซอร์ในด้านเงินทุน จะเหนือกว่า Producer ค่ะ ก็ประมาณว่าเป็นคนให้ตังค์ทำหนังนั่นเอง
...Producer = เรียกว่า ผู้ควบคุมงานสร้าง เหมือนกัน ก็เป็นเหมือนตัวกลางระหว่างผู้กำกับกับนายทุนอะค่ะ คอยดูแลควบคุมการถ่ายทำให้เป็นไปอย่างเรียบร้อย คุยกับนายทุนให้เข้าใจสิ่งที่ทางกองถ่ายจำเป็นต้องใช้ ต้องมี แต่ก็ต้องคอยควบคุมดูแลไม่ให้ผู้กำกับออกนอกลู่นอกทาง หรือว่าใช้งบประมาณมากจนเกินไป บางครั้งโปรดิวเซอร์ก็ต้องลงไปดูแลถึงในกองถ่ายด้วยค่ะ เรียกว่าควบคุมผู้กำกับอีกที แต่ต้องให้อิสระผู้กำกับในแง่ของความคิดสร้างสรรค์นะคะ ไม่ไปจำกัดหรือทำให้ผู้กำกับทำงานลำบากมากขึ้น
...Director = ก็คือ ผู้กำกับภาพยนตร์นั่นแหละค่ะ เป็นผู้กำกับควบคุมทิศทางของกองถ่ายทั้งหมด ทั้งในแง่ของการแสดง และงานเบื้องหลังอื่น ๆ หน้าที่หลักของผู้กำกับก็คือคิดเพื่อเล่าเรื่องค่ะ และต้องรับรู้ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในกองถ่ายเพื่อคอยแก้ไขด้วย ในกรณีที่มีปัญหาสำคัญที่ผู้ช่วยฯ ตัดสินใจเองไม่ได้ ผู้กำกับจะเป็นคนที่ตัดสินใจ ชี้ขาดว่าจะทำอย่างไรค่ะ
...Writer = ก็น่าจะหมายถึงคนเขียนบทภาพยนตร์นะคะ
...Cinematographer = ผู้กำกับภาพ ก็คือ ตากล้องที่ทำหน้าที่ถ่ายภาพนั่นแหละค่ะ แต่ว่าไม่ได้ทำหน้าที่ถ่ายทำตามคำสั่งของผู้กำกับอย่างเดียวนะคะ ผู้กำกับภาพจะได้รับการถ่ายทอดมาจากผู้กำกับว่าต้องการอารมณ์แบบไหน เล่าเรื่องยังไง แล้วผู้กำกับภาพก็จะมาคิดวิธีการถ่าย ออกแบบช็อต ออกแบบภาพที่จะออกมาผ่านเฟรม แล้วก็เอาไปเสนอผู้กำกับว่าจะถ่ายแบบนี้นะ ภาพประมาณนี้นะ โอเคมั้ย ผู้กำกับก็ตัดสินใจว่าจะเอาไม่เอา นอกจากนี้ ผู้กำกับภาพต้องคอยดูแลเรื่องการจัดแสงด้วยค่ะ เพราะนอกจากการจัดองค์ประกอบภาพแล้ว การจัดแสงก็จะช่วยในการสื่อสารอารมณ์ของภาพด้วย เพราะฉะนั้นผู้กำกับภาพต้องรู้เทคนิคต่าง ๆ มากมาย เพื่อจะสร้างสรรค์ภาพให้สามารถสื่อสารได้ดังใจผู้กำกับค่ะ
...Art Director = ก็คือ ผู้กำกับศิลป์ ก็คือ ออกแบบ สร้างสรรค์งานสร้างทั้งหลายที่เราเห็นอยู่ในหนังแหละค่ะ ไม่ว่าจะเป็นงานทางด้านการสร้างฉาก อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือที่เรียกว่า Prop การแต่งกายของนักแสดง องค์ประกอบภาพที่จะออกมาในเฟรม ทั้งหมดนี้ ผู้กำกับศิลป์ ต้องดูแลและสร้างสรรค์งานทั้งหมดให้ออกมาตามที่ผู้กำกับต้องการค่ะ เพราะว่างานศิปล์ในการสร้างหนังนั้น ทั้งฉาก Prop เสื้อผ้า และอื่น ๆ ต้องออกมากลมกลืนและเป็นหนึ่งเดียวกัน เสื้อผ้าจะโดดจากฉากไม่ได้ เพราะฉะนั้น ต้องมีผู้กำกับศิลป์คอยกำกับดูแลทั้งหมดนี้ให้เป็นกลมกลืน สวยงาม และตรงตามโจทย์ที่ผู้กำกับกำหนดค่ะ
...Editor = ก็คือผู้ที่ทำหน้าที่ตัดต่อภาพค่ะ ทำหน้าที่นำภาพจากฟิล์มที่ถ่ายทำมา มาร้อยเรียงให้เป็นภาพยนตร์ ตามบทภาพยนตร์หรือ Storyboard ที่มีอยู่ แต่ใช่ว่าผู้ตัดต่อจะต้องตัดต่อตามบทเป๊ะ ๆ นะคะ ผู้ตัดต่อสามารถใส่เทคนิคต่าง ๆ หรือว่าเสนอวิธีการเล่าเรื่องที่แตกต่างไปได้ แต่ต้องเล่าในสิ่งที่ผู้กำกับต้องการนำเสนอค่ะ แต่ถึงแม้จะเล่าเรื่องให้ตรงตามบทภาพยนตร์ แต่ผู้ตัดต่อภาพก็ต้องรู้วิธีการเล่าเรื่องให้มีความต่อเนื่อง รู้จังหวะว่าจังหวะไหนที่ควรจะตัดภาพนี้ เปลี่ยนไปอีกภาพหนึ่ง ไม่ให้สะดุด ก็ยากมาก ๆ เหมือนกันค่ะ
...Stunt Coordinator = ก็ประมาณว่าควบคุมดูแลเรื่องสตั๊นท์แหละค่ะ พูดง่าย ๆ ก็อาจจะประมาณพี่พันนา ฤทธิไกร ในต้มยำกุ้ง แต่ทีนี้พี่พันนาเค้าเหนือกว่า Stunt Coordinator ตรงที่เค้ากำกับคิวบู๊ ออกแบบคิวบู๊ ด้วย ถือว่าเป็น Martial Coreographer ค่ะ (สะกดถูกรึเปล่าไม่แน่ใจนะคะ)
http://www.imdb.com/Glossary/ ช่วยท่านได้ตัวอย่าง : Click ที่ตัวอักษร E หาคำว่า Executive ProducerA producer who is not involved in any technical aspects of the filmmaking process, but who is still responsible for the overall production. Typically an executive producer handles business and legal issues. See also associate producer, co-producer, line producer
...Production Manager = ผู้จัดการกองถ่าย ก็คือ คนที่คอยดูแลประสานงานที่เกี่ยวข้องกับการจัดการต่าง ๆ ในกองถ่าย เช่น นัดหมายนักแสดง จัดการเรื่องสวัสดิการในกองถ่าย การเงิน คือ เรียกได้ว่า ทุก ๆ อย่างที่เกี่ยวข้องกับการจัดการ การประสานงานในกองถ่าย คุณผู้จัดการคนนี้ต้องดูแลค่ะ อย่างทีมงานจะต้องขึ้นรถที่ไหน กี่โมง ใครขึ้นรถคันไหน ไปถึงแล้วจะกินข้าวที่ไหน แต่งหน้าทำผมตรงไหน ถ้าต้องมีการย้ายสถานที่ถ่ายทำก็ต้องคอยดูแลจัดการเรื่องการขึ้นรถ การเคลียร์สถานที่ถ่ายทำเดิมที่เสร็จแล้วด้วย ถ้าในกองถ่ายขาดอะไร ต้องการอะไร ก็ต้องหามาให้ได้ รวมทั้งดูเรื่องเวลาการถ่ายทำด้วยว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้ไหม ว่าวันนี้จะเลิก 6 โมงเย็น แต่ยังไม่เสร็จเลย อาจเลื่อนไปถึงเที่ยงคืน เลื่อนได้ไหม สถานที่มีปัญหาไหม งบจะบานปลายมากไปหรือเปล่า เรียกได้ว่าดูแลการถ่ายทำให้เป็นไปอย่างเรียบร้อย และคอยแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ งานยิบย่อยมาก ๆ
...Assistant Director/Second Assistant Director = ผู้ช่วยผู้กำกับ ก็ตามตำแหน่งเลยค่ะ ทำหน้าที่ช่วยผู้กำกับทุกด้าน โดยปกติก็จะแบ่งเป็น ผู้ช่วยผู้กำกับ 1, ผู้ช่วยผู้กำกับ 2, ผู้ช่วยผู้กำกับ 3 (อาจมีแค่ 1 คน หรือ 3 คนก็ได้ แล้วแต่กองค่ะ) ทำหน้าที่คอยจัดการให้สิ่งที่ผู้กำกับต้องการนั้นออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้ ถ้าในขั้นเตรียมงานก่อนวันถ่ายทำ ผู้ช่วยผู้กำกับก็จะช่วยในด้านการคัดเลือกนักแสดง การจัดให้นักแสดงมาซ้อม มาลองเสื้อผ้า จัดตารางเวลาการถ่ายทำ ดูแลและตามงานในฝ่ายต่าง ๆ ให้กับผู้กำกับ เช่น งานด้านฉาก Prop เสื้อผ้า สถานที่ถ่ายทำ พอมาถึงในกองถ่าย ก็ต้องคอยประสานงานในฝ่ายต่าง ๆ ขณะที่ทำการถ่ายทำ เช่น ดูแลเรื่องการแต่งตัวแต่งหน้านักแสดงให้เป็นไปตามกำหนดการและตามที่ผู้กำกับต้องการ ดูแลการเซ็ตฉาก Prop ให้เป็นไปตามที่ผู้กำกับบอก เช็คดูว่ากล้อง ไฟ เสียง พร้อมไหม การถ่ายทำเป็นไปตามแผนที่วางไว้ไหม ผู้กำกับต้องช่วยให้การถ่ายทำเป็นไปตามตารางเวลา ไม่เกินกำหนด ช่วยผู้กำกับในการโยกย้ายตารางการถ่ายทำให้เหมาะสมกับสถานการณ์ หากมีปัญหาอะไรในเบื้องต้นที่สามารถแก้ไขได้ก็ต้องแก้ไขในระดับหนึ่ง ก่อนที่จะถึงมือผู้กำกับ เรียกได้ว่าเป็นมือเป็นเท้าของผู้กำกับเลยล่ะค่ะ แล้วผู้ช่วยผู้กำกับ 1 จะมีอำนาจมากกว่า ผู้ช่วยฯ 2 มากกว่าผู้ช่วยฯ 3 ซึ่งผู้ช่วยฯ แต่ละคนก็จะมีหน้าที่แตกต่างกันไปค่ะ
...Continuity Person = ผู้ควบคุมความต่อเนื่อง สำคัญมากเหมือนกัน คือ ในการถ่ายทำหนังนั้น ไม่ได้ถ่ายทำไปตามลำดับเวลาในหนังจริง ๆ วันหนึ่ง ๆ อาจถ่ายหลายฉาก และฉากหนึ่ง ๆ อาจถ่ายหลายวัน เพราะฉะนั้น ผู้ควบคุมความต่อเนื่องต้องคอยจดบันทึก รวมถึงถ่ายภาพเก็บไว้ ว่าภาพที่เกิดขึ้นในแต่ละช็อตแต่ละฉากเป็นอย่างไร เช่น การแต่งตัวแต่งหน้าของนักแสดง Prop ที่อยู่ในฉาก นักแสดงประกอบมีกี่คน ใครบ้าง ยืนอยู่ตรงไหน คือภาพต่าง ๆ ที่อยู่ในเฟรมเนี่ย ต้องจดจำเอาไว้ให้ได้ เพื่อที่ว่าเมื่อกลับมาถ่ายฉากเดิมในวันอื่น ก็จะสามารถถ่ายได้เหมือนเดิม อารมณ์ต่อเนื่อง ไม่สะดุด ไม่ให้คนดูจับผิดได้ไงคะ
...Film Loader = ก็คือคนที่ทำหน้าที่เตรียมฟิล์ม และเปลี่ยนม้วนฟิล์มที่ใช้ถ่ายทำ เวลาฟิล์มหมดอะค่ะ ซึ่งจะมี Reporter ทำหน้าที่คอยจดเวลาที่ใช้ไปในฟิล์มแต่ละม้วน ว่าถ่ายอะไรไปบ้าง และ Reporter ก็จะคอยดูค่ะว่าฟิล์มใกล้หมดม้วนรึยัง ความยาวของฟิล์มเพียงพอที่จะใช้ถ่ายทำในช็อตต่อไปหรือเปล่า เพราะถ้าเกิดกำลังถ่ายทำอยู่ โห...เป็นฉากที่เน้นอารมณ์เลย นางเอกกำลังร้องไห้ อินกับบทบาทสุด ๆ ฟิล์มเกิดหมดขึ้นมา คนที่ซวยก็คือ Reporter นี่แหละค่ะ มีความผิดโทษฐานที่ปล่อยให้ฟิล์มหมดม้วน
...Steadicam Operator = เป็นตากล้องคนหนึ่งแหละค่ะ เพียงแต่ว่ากล้องที่ถ่ายเป็นกล้องพิเศษที่เรียกว่า Steadicam คือ กล้องที่จะเซ็ตไว้ให้ติดกับตัวตากล้องเลย แล้วตากล้องจะเดินถือกล้องนี้ถ่ายไปด้วย เรียกว่ากระเตงน่าจะถูก เพราะว่ากล้องจะถูกยึดติดกับตากล้อง เหมือนเวลาที่คุณแม่เอาลูกใส่กระเป๋าแล้วผูกกับเอวเลยล่ะค่ะ ซึ่งตากล้องที่จะถ่ายกล้อง Steadicam ได้เนี่ยต้องแข็งแรงและเชี่ยวชาญมาก ๆ ในเมืองไทยมีคนที่ถ่ายได้น้อยมากค่ะ เท่าที่ทราบมามีคนเดียวเท่านั้นค่ะ
...Production Sound Mixer = ก็ตรงตัวนะคะ คือ คนที่ทำหน้าที่ Mix หรือผสมเสียงนั่นแหละค่ะ เพราะว่าในการถ่ายทำ เค้าจะถ่ายแยกเสียงเป็นช่องต่าง ๆ มีเส้นเสียงพูดของนักแสดงแต่ละคน เส้นเสียงบรรยากาศ แล้วก็ยังต้องมีการใส่ Special Effect เข้าไปอีก คน Mix เสียง ก็คือคนที่จับเอาเสียงพวกนี้มาผสมกันให้ได้อย่างกลมกลืนและสมจริงค่ะ
...Boom Operator = Boom ในที่นี้ก็คือ ไมค์บูมค่ะ เป็นไมค์ที่มีประสิทธิภาพในการเก็บเสียงมาก สังเกตได้จากเบื้องหลังการถ่ายทำหนังเรื่องต่าง ๆ คุณอาจจะเคยเห็นไมค์ที่ด้ามยาว ๆ ตรงหัวไมค์มีขน ๆ ส่วนใหญ่จะสีเทา ๆ เหมือนไม้ถูพื้น นั่นแหละค่ะ ไมค์บูมล่ะ
...Key Grip = น่าจะเกี่ยวกับการจัดการเรื่องอุปกรณ์ไฟนะคะ
...Dolly Grip = อันนี้ก็เกี่ยวกับอุปกรณ์ที่ประกอบเป็นรางดอลลี่อะค่ะ คือรางที่หน้าตาเหมือนรางรถไฟ ที่ตากล้องจะเอากล้องไปตั้ง แล้วขึ้นไปนั่งบนรางดอลลี่ แล้วเวลาถ่ายก็จะเลื่อนกล้องไปตามรางนี้ค่ะ จะทำให้ได้ภาพที่เคลื่อนไหวแบบนิ่งมาก ๆ
...Music Mixer = คิดว่าน่าจะคล้าย ๆ กับ Sound Mixer นะคะ แต่ว่า Mix เสียงที่เป็นเสียงเพลง และดนตรีประกอบอะค่ะ
...Visual Effects Director = ก็กำกับดูแลด้าน Effect ทางด้านภาพอะค่ะ
...FX Coordinator = FX ก็น่าจะหมายถึง Effect ค่ะ
...Post-Production Supervisor = ก็คือผู้ควบคุมดูแลงานด้าน Post-production คือ งานหลังจากการถ่ายทำเสร็จแล้ว นั่นก็คือ การตัดต่อ การพากย์เสียง การผสมเสียง การทำ Visual Effect/Special Effect ต่าง ๆ อะไรประมาณเนี้ยอะค่ะ
...Location Manager = เป็นคนที่จัดการเกี่ยวกับสถานที่ถ่ายทำทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการหาสถานที่ถ่ายทำ การวางแผนเกี่ยวกับสถานที่ถ่ายทำ เช่น สมมติว่าได้สถานที่ถ่ายทำฉากนี้แล้ว ก็ต้องดูว่าตรงไหนจะเป็นที่ถ่ายทำ ตรงไหนจะเป็นที่พักทานข้าว ที่แต่งหน้าทำผม จะเข้าห้องน้ำตรงไหน นักแสดงพักตรงไหน รถจะจอดตรงไหน การเดินทางไปสถานที่ถ่ายทำเดินทางด้วยวิธีไหน ดูเรื่องค่าใช้จ่ายในการเช่าสถานที่ถ่ายทำ ก่อนถ่ายทำต้องขออนุญาตตำรวจหรือไม่ ต้องขออนุญาตใช้เสียงหรือไม่ ฝ่ายฉากจะเข้าไปเซ็ตได้เมื่อไหร่ คือ ดูแลเรื่องสถานที่ถ่ายทำทั้งหมด ต้องทำงานประสานงานกับผู้จัดการกองถ่ายตลอดเวลา รวมถึงประสานงานกับผู้ช่วยผู้กำกับขณะถ่ายทำ และประสานงานกับฝ่ายฉากในตอนเซ็ตฉากด้วย เป็นอีกหน้าที่หนึ่งที่ค่อนข้างยิบย่อยค่ะ ส่วนสถานที่ถ่ายทำถ้าหากสถานที่เดียวสามารถถ่ายได้หลาย ๆ ฉากจะดีมาก หรือไม่ก็เป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้เคียงกัน จะได้ไม่เสียเวลาในการเดินทาง
...Property Master = Property ก็คือ Prop หรืออุปกรณ์ประกอบฉากนั่นเองค่ะ ก็คือ ดูแลเรื่องการหาอุปกรณ์ประกอบฉาก ซึ่งบางครั้งก็ต้องซื้อ เช่า หรือทำขึ้นมาใหม่
...Set Designer = ตรงตัวค่ะ ออกแบบฉาก...Set Dresser = น่าจะเป็นคนที่ทำหน้าที่สร้างสรรค์ ตกแต่งฉากให้เป็นไปตามที่ออกแบบไว้นะคะ
...Costume Designer = คือผู้ออกแบบเครื่องแต่งกายของนักแสดงค่ะ คือ แค่ออกแบบ ไม่ต้องลงไปจัดหาหรือว่าแต่งตัวให้นักแสดงเองก็ได้ แต่ต้องควบคุมดูแลให้การแต่งกายของนักแสดงออกมากแล้วเป็นไปตามที่ออกแบบไว้ ตามโจทย์ที่ผู้กำกับต้องการ...Costumer = คือ คนที่คอยจัดหาเสื้อผ้านักแสดง แต่งตัวให้นักแสดง ให้เป็นไปตามที่ Designer ออกแบบไว้ค่ะ
...Make-up Artist = ก็คือช่างแต่งหน้านักแสดงค่ะ
...Body Make-up Artist = ก็คล้าย ๆ ช่างแต่งหน้า แต่คราวนี้เป็นตบแต่งที่ร่างกายของนักแสดงค่ะ เพราะบางทีนักแสดงก็ต้องทาตัวดำ หรือว่าเติมแผล เติมร่องรอยต่าง ๆ นะคะ
...Hairdresser = ก็ที่เรียกกันว่าช่างทำผมนั่นแหละค่ะ
...Second Unit Director = ในบางครั้ง การถ่ายทำบางฉากก็ยิ่งใหญ่มาก มีการลงทุนสูง และถ่ายทำหลาย ๆ เทคไม่ได้ เช่น ฉากระเบิดใหญ่ ๆ ฉากสงครามต่าง ๆ ทำให้ต้องมีกล้องถ่ายภาพยนตร์หลายตัว ซึ่ง Second Unit Director ก็คือคนที่ทำหน้าที่ผู้กำกับในจุดถ่ายทำอีกจุดหนึ่ง หรือที่เรียกกันง่าย ๆ ว่า ผู้กำกับกล้อง 2 ค่ะ ก็ทำหน้าที่เหมือนผู้กำกับแหละค่ะ แต่ว่าดูแลการถ่ายทำของอีกกล้องหนึ่ง บางทีก็มีกล้อง 3 กล้อง 4 กล้อง 5 ด้วยล่ะค่ะ
...Transportation Coordinator = ก็น่าจะหมายถึงผู้ที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับการเดินทางของกองถ่าย การย้ายสถานที่ถ่ายทำ การขนข้าวขนของมากองถ่าย รถไฟ รถน้ำ รถสร้างพายุ รถตู้นักแสดง รถผู้กำกับ รถทีมงาน อะไรประมาณนี้ล่ะมังคะ แต่ว่าส่วนใหญ่ที่เห็นในกองถ่ายหนังไทย หน้าที่นี้จะอยู่ในส่วนของผู้จัดการกองถ่ายค่ะ
...เท่าที่ทราบหรือพอจะเดา ๆ เอาได้ ก็มีอยู่เท่านี้ล่ะค่ะ ถ้ามีผิดพลาดยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
เดี๋ยวเราช่วยเพื่มเติมให้นะ
...CASTING หรือ ผู้คัดเลือกนักแสดง มีหน้าที่ คัดเลือกนักแสดงนำและจัดหาตัวประกอบ คนทำหน้าที่ CASTING ควรเป็นคนที่ใจเย็น สามารถพูดจาโน้มน้าวให้คนอื่นคล้อยตามได้ อธิบายเนื้อเรื่องและบุคลิกลักษณะของตัวละครให้กับผู้ที่มาทดสอบได้เข้าใจอย่างชัดเจนตรงกับจุดมุ่งหมายของผู้กำกับ รวมทั้งต้องมีมุมมองและรสนิยมที่ดี
...PRODUCTION DESIGNER หรือผู้ออกแบบงานสร้าง มีหน้าที่ สร้างสรรค์รูปแบบ (STYLE) ให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันตลอดทั้งเรื่องวางแผนการจัดฉาก มุมกล้อง MOOD &TONE การจัดแสง การใช้สี เสื้อผ้า การแต่งหน้า ทรงผม ต้องควบคุมทุกอย่างโดยปรึกษากับผู้กำกับ เมื่อสรุปรูปแบบของภาพยนตร์ได้แล้วก็จะส่งมอบงานต่อให้กับ ART DIRECTOR นำไปปฏิบัติ
...GAFFER คือ คนจัดแสง ค่ะแก้ไขหน่อยนะคะ Martial Coreographer ที่ถูกต้องเป็น Martial Choreographer ค่ะ
Monday 4 June 2007
Sunday 3 June 2007
ฝึกงานกับความงงสุดยอด ก็มาฝึกงานอ่ะน่ะ
Trainee นักศึกษาฝึกงาน
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
ฝึกงานกับความงงสุดยอด
ก็มาฝึกงานอ่ะน่ะ
เริ่มจาก ตอนนี้ ก็ วิทยาลัย ส่งมา ฝึกงาน เราก็เลยเลือก มาทำที่ กทม แบบว่ามาทำกับลุงเอิ๊ก
ตอนแรกก็นึกว่าจะสบายๆ พระเจ้านี่มันอาไรกัน มันแบบงง มาก มาย
มาฝึกวันแรก ก็ 14 พ.ค. 50
มาวันแรกแบบว่า อาไร หนิงาน มีแต่ เส้นๆ เต็มไปหมดหน้าจอคอมพิวเตอร์ (จอคอมใหญ่มากมาย)
พอนั่งลงได้ วันแรก ก็ดูไรเรื่อยเปื่อยในคอม ที่ประจำตัวเอง ก็นั่งๆไป พอเที่ยง ออกไปกินข้าว
เออลืมบอกไป ที่ทำงานอยู่เมเจอร์ เอกมัย ในซอยเข้ามาลึกมาก
ต้องเดินออกไปกินข้าวหน้าปากซอยไกล ก็ ไกล เหนื่อย ร้อน สุดๆ ทุกอย่าง เลย
แล้วพอ ออกมาก็คิดกินไรดี หันไปหันมา เจอร้าน ข้าว กินนั่นหละ ไม่รู้จาไปไหนแล้ว
พอขากลับเดินกลับ(ที่จิงมีมอไซด์รับจ้างไม่รู้)
เดินเข้าไปลืมอีกว่าตรงไหนบริษัทเดิน มาเรื่อยๆ อ้าวเห้ย ตรงไหนเนี่ย เดินไปจนไม่ไหว โทหาลุงดีกว่า
พอถามก็อ้อ ยังเดินไม่ถึงนี่หว่า มันลึกมากขนากนี้เลยหรอนี่ เข้ามา บ่าย งานก็ตั้งบนโต๊ะเรียบร้อย
แล้วก็มีเพ่คนนึงมา อธิบายงานว่าอาไรมั้ง ก็แบบ งงเดะ ไรวะ สั่งไรหนิ นี่ขนาด ว่าทำพอได้แล้วน่ะเจอแบบนี้ยัง งง เลย
ก็ทำไป ทำไป แบบง่วงมาก เพราะนอนไม่พอ เมื่อคืนแบบรู้สึกท้อใจ ไม่ไหว
18.30 กลับบ้านกับลุง กลับมาถึงกินข้าวยัไม่ค่อยทำไร ก็ต้องนอนและ นอนไวจิง
พอตื่นมาลุงบอกไปไม่ไหวขาบวม เอาแล้วไงกรู ไปไงหละหนิ วันที่ 2 ยังจำไรไม่ได้เลย
ลุงให้ตัง มา 500 บอกนั่งแท๊กซี่ไป ไอ้เราก็จำไม่ได้ว่าตรงไหน แล้วไหนๆก็มาแล้ว
เลยนั่งวินไป รถไฟใต้ดิน หมดไป 100 บาท นั่งรถไฟใต้ดินไป ขึ้น bts
มาถึงลงbts ลงฝั่งไหนก็ไม่รู้จำไม่ได้เลย สรุปแล้วเจอวิน เลยให้เขาขับไปเขารู้จัก แจ่มเลย
มาทำงานก็ทำงานไป พอถึงกลางวัน ไปกินข้าว ดันฝนตกเลยต้องฝากซื้อ สรุปได้กิน 13.30
พอจะจ่ายตังแทบร้อง ข้าวกล่องละ 85 บาท ไปซื้อที่ไหนมานี่พ่อคุณ
ก็กินไปกลับบ้านตอนเย็น ก็กลับแบบ เดิมนั่นหละ นั่งไปนั่งมา เหอๆ
พอกลับมาแบบว่าอยู่นี่ม่ะไหวและย้ายๆ เลยย้ายไปอยุ่อีกที่ ตอน 20.00 ออกจาคอนโดลุง
นั่งแท๊กซี่หมดไป 150 บาท มาถึงที่ ค่อยยังชั่ว แต่รู้สึกตัวหวิวๆ
พอนอน ก็เริ่มสงสัยจะไมสบาย แต่ก็ไม่ได้คิดไร พอเช้านั่นหละไม่ไหวเลย แบบจาอ๊วกแย่ เลยไม่ไปทำงานเลย
โดนลุงด่าแน่ๆ แม่โทมาเลย 3 วัน หยุด ตื่นมา บ่าย ๆ ก็ ok พอหลังจากวันนี้ ทุกอย่างก็เริ่มลงตัว ok มากขึ้น จนอยู่ได้ละ
ได้เงินด้วยจาบอกให้ ชมละ 38 บาท ประมาณน่ะ
วันนึงทำ 9 ชั่วโมงครึ่ง คุณเอาท่าอยากรู้
ตอนนี้ก็ สบาย ๆ แต่ งานก็ ยังเป็น งาน งง และ วุ้ย อะไรหนิ แว๊กก ๆไปละงั้นทำงาน
BallooN`
(เด่วมาปรับแต่งสีตัวหนังสือน่ะอ่านไปก่อน จาทำงานและ)
เรื่องของการฝึกงาน
วันก่อนได้ลองทำรายงานเกี่ยวกับการฝึกงานดู โหเราเนี่ยฝึกงานเกือบๆ 50 วันเลยนะเนี่ยขาดไป 3-4 วันเองสายไปอีก 2 วัน (55+) ในตอนแรกนะคิดว่าที่นี่แหละที่จะสอนให้เราได้ใช้ไมโครคอนโทรลเลอร์ อย่าเต็มที่เปล่าเลย(ผิดหวังนิดหน่อย) แต่ก็เป็นที่รวมของบริษัทเล็กๆ หลายบริษัทด้วยกัน เราดีใจนะที่ได้ฝึกงานที่นี่เป็นประสบการณ์ที่ดี เราเลือกฝึกงานกับบริษัทที่ทำงานทางด้านแสงสว่าง เป็นหลอด LED เพื่อจะได้ทำ interface ก็ก่อนจะได้ทำเรื่องดังกล่าวก็มีงานเล็กๆ ที่ไม่เล็กเข้ามาให้ลองฝีมือกันก่อน โดยเป็นการนำพลังานจาก solar cell มาใช้ในการชาร์จแบตเตอร์ ไม่ง่านเลยที่จะทำให้แบตเตอร์รี่เต็มจาก เหมือนกับการหยดน้ำลงในถังขนาดใหญ่ด้วยเทคนิคต่างๆ ตอนแรกก็หวังแหละจะได้ทำงานเขียนโปรแกรม แต่หน้าที่ที่ได้รับคือคนออกแบบวงจรที่โดนตัดออกซะเกือบหมด(ไม่รู้จะคิดไปทำไม)ให้ไอ้คนปัญญาอ่อนไม่ชอบแก้ไข (แบบนี้เราก็ทำได้) อะไรไม่ดีก็ตัดออกอะไรกูใช้ไม่เป็นก็ตัดออก อะไรที่โปรแกรมกูเขียนแล้วไม่ support ก็ตัดออกนี่คงจะไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่งานเราตัดออกแต่ก็ขอให้ คนที่ทำแบบนี้ทำเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตเค้าก็แล้วกัน ผมไม่พูดอะไรกับเค้าแล้ว พูดไปก็เหมือนลมเย็นๆพัดผ่านไป เปลืองน้ำลาย ในที่สุดก็ฝึกงานเสร็จแล้ว (ผู้ที่ผมกล่าวถึงรู้ตัวแล้วไม่ต้องโพสแก้ตัวนะครับเพราะรอบนี้ผมจะลบมันออกแล้วเหตุผลคุณฟังไม่ขึ้นจริงๆ กรุณาอ่านเงียบๆ)ยังทำอะไรไม่ค่อยได้เลย งี้ไม่ต้องเขียนไม่โครก็ได้หรอกต่อกับ solar cell ตรงๆดีกว่ามั้ย ไม่ต้อง pulse หรอกเปลืองพลังงานจากไมโครแค่นี้เราก็ทำได้ ไม่ต้องใช้ตัว gen code ด้วย เรื่องนี้บางทีเราก็อาจจะมีส่วนผิดอยู่อ่ะนะตรงที่ไม่ได้เขียนไมโครเอง ช่างมันเหอะมันจบแล้ว
การฝึกงานที่นี่ก็ดีนะกลุ่มของเรามีคนจากสถาบันต่างๆกัน 4 ที่แหน่ะต่างคนต่างความคิด มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบต่างๆกัน คนจากที่ต่างๆกันมาเจอกันย่อมความเห็นต่างกันเป็นธรรมดา แรกๆเราก็ยอมรับว่าเราหัวแข็งเหมือนกันหลังๆต้องยอมแล้วด้วยเหตุผลหรือเปล่าเราไม่รู้หรอก แต่อยู่เงียบๆดีกว่าไม่เปลืองน้ำลาย ไม่ต้องผิดใจกับใครแค่ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
ในการฝึกงานกับ TESA นะเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆได้ไปดุงานที่ TMEC [Thai micro electronic content ]เป็นที่ออกแบบ ic ของประเทศไทยถึงจะไม่ค่อยมีผลงานเท่าไหร่ก็ ok สามารถทำ chip ที่มีเทคโนโลยีการผลิตได้ถึง 0.5um ใหญ่กว่า core2 ประมาณ 10 เท่า ซึ่งผมอยากทำงานที่นี่มากๆปีสุดท้ายนี้ต้องทำอะไรมากขึ้นซะแล้วหล่ะมีคำถามเกิดขึ้นในใจแล้ว แล้วEmbeded หล่ะ คำตอบของผมคือ เก็บไว้เป็นงานอดิเรกอันดับ 1 แล้วกัน ที่ต่อมาที่ได้ไปดูงานคือ TMAP-EM (Toyota motor asia pacific engineering and manufacturing) ได้ไปดูในส่วนของงานควบคุม ECU ที่ทำหน้าที่ควบคุมการทำงานของรถยนต์ เจ๋งดี เป็น Embeded แบบหนึ่งและที่สุดท้ายคือ silicon craft เป็นสถานที่ออกแบบ chip ของคนไทยเป็น home office น่ารักมากและสามารถพัฒนาและออกแบบสู่ตลาดโลกได้ การฝึกงานที่นี่สนุกมาก ขอให้ผ่านทีเถอะ(ขู่จังจะไม่ให้ผ่านสองคนใครหว่า อาจจะเป็นผมก็ได้ปีหน้าอาจจะต้องอ่านเรื่องการฝึกงานของผมอีกที^-^) สุดท้ายนี้ต้องกล่าวขออภัยในสิ่งที่ได้ทำผิดในการฝีกงานที่นี่ และขอกราบขอบพระคุณพี่แดง พี่พล ดร.อภิเนตร พี่เขียว พี่ปาล์ม พี่ๆทุกคนที่ tesa ทีได้ให้โอกาสได้มาฝึกงานที่นี่ และจุดประกายความคิด เพื่อการพัฒนาประเทศไทย ขอบคุณมากครับ
ฝึกงานเสร็จเเล้นนนนนน
....................ยังไม่รู้จะเริ่มต้น ยังไง ดี...................มีเรื่องอยากจะเขียนตั้งมากมายเพราะ กลัว ว่า ถ้าผ่าน ตอนนี้ไปแล้ว ไอ้ ความทรงจำอันน้อยนิดนี่ จะไม่เพียงพอที่จะ จดจำทุกรายละเอียดได้หมด ณ ตอนนี้ เพิ่งกลับมาถึงหอ ทั้ง เมา ทั้ง มึน เพราะเพิ่ง กลับจากงานเลี้ยงส่ง(อีกรอบ) เรียกได้ว่า จะเปงงาน ถีบส่ง คงจะได้ ละมั้ง เห่อๆๆ ไปเลี้ยง กันที่ บ้าน พี่ เอ
เเต่ก่อน อื่น อยากพูด ถึงตอนเช้า ของ การฝึกงาน วันสุดท้ายดีกว่า 555+ สาย คับสาย ไอ้ ปลั๊ก สายจน กระทั้ง วันสุดท้ายเลยนะ มึง เสียงของไอ้ เชี่ย ตั๊ม ที่ พอเจอหน้ากัน ที่บริษัท หลัง จาก ที่ เราได้ เดิน เข้าไป พร้อมกับใบหน้า อันสลึมสลือ (เออ ทำไง ได้ ว่ะ คนไม่สบายนี่หว่า กรู ก็ตอบกลับไป ไม่สบาย เปงหวัดนิดหน่อย) เเล้ว อยากบอกว่า ตู ยังไม่ได้กินไรเลยตั้งเเต่เมื่อวานตอนเย็น นอกจาก นม กล่องเดียว ไปทำงานสายเลยไม่กล้า เอาหน้า ที่ไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่ ไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เพราะ ส่วนใหญ่ คนอื่น เขา กินกินไปหมดละเเละก็เข้าไปทำงานกันเเล้ว เลยยยยยตัดสินใจจจ เอาว่ะ ไม่กินก็ไม่กิน เห่อๆๆ เก่งไหมละ (เก่งตายละ) จากนั้นก็เริ่มทำงาน เหมือนปกติ เเต่ที่ไม่ปกติก็จะเปง พี่ๆ หลายๆคน จะพยายาม เเวะมาพูดมาคุย เพราะ วันนี้เป็นวันสุดท้าย เเล้วนี่ ที่จะได้ มาทำงาน ด้วยกัน เราเองก็ รู้สึกได้ หลายๆอย่าง
เเละเเล้วก็มาถึง พักกลางวันที่เรารอคอย 5555+ วันนี้ พี่ๆ ที่ได้ นัดเราเเล้วละว่าจะพาไปกิน ข้าวข้างนอก เห่อๆๆ เลี้ยงส่งๆๆ(อันนี้ เปงพี่ๆจาก แผนก ดีไชด์) ที่ เราเคย ทำอยู่ตอนช่วงเเรก เเล้วพี่ๆ เขาก็พาไปกิน ข้าว ที่ร้าน พั้น โอ้ว ไปถึง อาหาร เพรียบพร้อม มีหรือ จะ รอช้างานนี้ กินได้ เต็มคราบ 5555 เพราะมี บอสใหญ่ ไปด้วย ( มิสเตอร์ ไมเคิล ) เปง คนเลี้ยง กินไปได้ สักพัก เริ่ม อึดอัด ฮ่า สงสัย เพราะรีบกินไป เลยจุก อาหาร ที่ส่งมายังไปไม่ถึงครึ่งเลย เห่อๆๆๆ ชังมันกินไปเรื่อยๆ อาหาร อร่อย มากๆๆ ไว้ เลี้ยง สาย สงสัย ต้องไป กินที่ ร้านนี่ละ (จะมีปัญญา จ่ายไหมนี่กรู) เมือทุกคน อิ่มหนำสำราญ ก็เล่น ไม่พูดไม่จา ตั้งหน้าตั้งตากิน ลูกเดียว ก็ต้องรีบ กลับ เพราะ พวก บอสๆ ทั้งหลาย เขามี ประชุม เเต่ เราก็ไม่ได้ สนใจ สักเท่าไหร่ หรอก พอกลับมา จากกิน ข้าว ก็ เกือบๆ จะ บ่าย 2 มาถึง บ่ายโมงกว่าๆๆ มาเจอไอ้อาร์ท มันเลยทักขึ้นมาว่า อย่าลืมเตือนกรูนะ บ่าย 2 พี่เขานัดที่ที่แผนก HR กรูก้เออๆ พอมองดูนาฬิกา อ้าว เเมร่งงงงง บ่าย 2 เเล้วววจากนั้น ก็ได้ รวมตัวกัน ทั้ง 6 ก่อน มี เรา ไอ้ ตั๊ม อาร์ท ต้อง อั๋น ปิ๊ก เเล้ว อีก คน ชื่อ เอี๊ยว เพราะ เขา เรียกให้มารับใบรับรอง เเละก็สอบถามข้อมูล ต่างๆ บ่าย 3 ก็ เสร็จ อืมไง ต่อดีๆ พอกลับมา ที่ แผนก พี่ๆ ก็ พยาม ทำงาน ส่วนที่มันค้างๆๆๆๆ ให้เสร็จ เเต่ ก็ยังไม่เสร็จ สุดท้าย 5 โมงเย็นนน เเล้ววว ก็ได้ไป ร่ำลา พี่ๆ เกือบทุกๆคน ก็มี ถ่าย รุป กัน พี่ๆเขาก็ให้ นาม บงนามบัตร กันไว้ เผื่อ มีไรก็ ติดต่อกันได้ เออเกือบลืมๆ (พี่ๆเขาส่งตัดช๊อป บริษัท ที่มีชื่อ พวกเรา ด้วย เเต่ยังไม่เสร็จ เสร็จเเล้ว เด๋ว พี่ เอ้ จะเอามาให้ ฮ่า ขอบคุณ คับ พี่เอ้ ) หลังจากร่ำลา กัน ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก กันเสร็จ พอเราเดิน มาที่หน้าก็เจอพี่เอ พี่วุฒิ พี่ๆ กะ ไอ้อาร์ท ไอ้ ต้อง ปรึกษากันอยู่ ว่า จะ มีเลี้ยงส่ง กัน ที่บ้านพี่เอ ตอนเเรก ว่าจะ ไม่ไป เพราะ เหนื่อย + ไม่สบาย+ อยากกลับไปนอน เเต่ สุดท้ายก็ ตัดสินใจไปเลยนั่งรถพี่เอ ไปบ้านพร้อมเเก ไปถึง ก้ นั่ง คุยนั่งเล่น นั่งกิน กันไปเรื่อย ๆ ชิวๆ เพราะ ต้อง รออีก หลาย คนกว่าจะมาถึง เมื่อ รู้สึกดีมากๆเลย เเต่ วันนี้ ดืม หนักไปหน่อย *-* เเต่เเล้ว ไอ้ ฝน เจ้ากรรมก็ลงมา จากนั่ง กินกันที่หน้าบ้าน ก็ ต้องอพยพเข้า ในบ้านกัน ตอนนั่น น่าจะ ประมาณ ตี 1 ละ ซึ่ง กระผมก็เริ่มไม่ไหว อย่างเเรง เลย เผลอหลับ ตื่นมาอีกที หายหมด ทุกคน (นอนกันในห้องหมด มีแอร์ด้วย เเต่ตูดิ นอน ที่โชฟา เลยตัดสินใจ นั่ง รถกลับ หอดีกว่า) ก็ มาถึงหอโดย สวัสดิภาพ...
-----ตอนนี้ พรุ่งนี้ (วันหยุด) วันมะรื่น หรืออีก หลายๆวัน เราคงไม่ต้อง ตื่น เเต่ เช้า ทุกวัน ไม่ต้องไปทำงาน ตอนนี้ คิด ไปคิดมา น่าใจหาย มากๆๆ ยิ่งได้ ยินพี่วุฒิ พูด (พวกเอ้งไป เเล้วใครจะช่วยพี่ทำงาน....) ใจ งี้ ตกลงมาที่ ตาตุ่ม ใจหาย เหมือนกันนะ สำหรับคนเราที่ ต้อง มีความผูกพันธ์ ได้รู้จักกัน ได้ทำงานร่วมกัน เเต่ ก็ต้องจากกัน (ถึงแม้ ว่าจะไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลา เเต่ พอถึง ตอน ลาจาก จริงๆ มันก็เศร้า เหมือนกัน) ไม่รู้จะอธิบาย ยังไง ดีกลับ ความรู้สึกตอนนี้ ใจ หนึ่ง ก็ดีใจ ที่ ฝึกงานเสร็จเเต่ ก็ต้องเปิดเทอม ละ เห้อ เเต่ อีกใจ หนึ่ง ก็ ไม่อยาก จากพี่ๆ เขาไป (มีวันหนึ่ง พี่ วอ ได้ ถาม เราว่า .. จบเเล้ว อยากมาทำงานที่นี่ไหม เราก็ไม่รู้จะตอบยังไง ได้เเต่ หัวเราะ ก้เลย ตอบไป ว่า ยังไม่รู้จะจบ ไหม พี่ ฮา) เพราะ ยังเอาเเน่เอานอนเอา ชีวิต ตัวเองไม่ค่อยได้เลย เเต่ ตอนนี้ ชักเริ่มไม่ ไหว ละ ไปอาบน้ำ นอน ละ คิดไรไม่ออก เเล้วววว จะอ้วกด้วย *-*
ปายฝึกงานที่เชียงใหม่เจ้า^__^
ไปฝึกงานที่ศูนย์วิจัยพืชไร่เชียงใหม่มา ...ไปกะเอ 2 คน..เหอะๆๆ...ไป2อาทิตย์แรก...เป็นอารายที่กรูเหงามากเลย...อยู่กัน 2 คน สะเหร่อมากันก่อน..555+..เลยยังไม่มีเพื่อนที่อื่นเค้ามากันซักคน...มาเชียงใหม่โดยสายการบิน ThaiAiRaSia เจอป๋าแอ๊ด..คาราบาวด้วย..เหอะๆ..นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่..ก็เลยถ่ายรูปกะเค้าไปตามมารยาทน่ะนะ
พอมาถึงศูนย์วิจัย..ที่แห่งนี้น่ะเหรอ..กรูจะอู้ได้มะเนี่ย...เค้าจะใช้งานกรูหนักมะ..แต่บรรยากาศโดยรอบก็ดีน้า..อากาศเย็นสบาย..แถมที่นอนก็มีให้ในห้องตั้ง 6 เตียง..ดีเลย..จาได้นอนกลิ้งได้สะดวกหน่อย..อิอิ
2 อาทิตย์แรก..งานเบาๆว่ะ..เด็กมั่กๆ..ให้แต่บันทึกข้อมูล..แดดก็ไม่โดน..แอบดีใจ..กรูจาได้ไม่ดำ..มาฝึกที่นี่ก็ดีนะ..พักตลอด..10โมง.เที่ยง..และก็บ่าย4โมง..วันๆไม่ทำไร..นั่งรอดูเวลา..ว่าเมื่อไหร่จะได้พัก...เฮ้อ..สงสารตัวเองจิงจิง..แต่ตอนกลางคืนเป็นอะไรที่เหงามากเลยน้า...ดีนะที่ยังมีโทรศัพท์.เลยได้คุยกับสุดที่รัก..ชีวิตเลยมะได้เงียบเหงา..และก็ค่อยมีความสุขหน่อย
ไม่นานน....ก็มีเพื่อนๆม.เกษตรมาฝึกงานด้วย..เลยเป็นอะไรที่happy..มากขึ้น..วันๆไม่ทำไร..หาเรื่องอู้กันได้ตลอด..นั่งเม้า..นั่งทำงานกันไป..ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงไม่นานมันจะทำให้พวกเราสนิทกันมากขนาดนี้..อิอิ..พูดไปก็คิดถึงพวกนั้นเหมือนกัน..
ไม่นานก็มีพวกอื่นมาฝึก..แต่กรูก็ไม่สนิทกะเค้าเท่าไหร่หรอกน้า..ไม่รู้ดิ..มันไม่ใช่แนวว่ะ...ที่สนิทหน่อยก้มีแม่โจ้นี่แหละ..เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย...ช่วยกรูทำงานด้วย..มีน้ำใจ..น่ารักมาก..คิดว่าเพื่อนๆคงเข้าใจแหละน้า..ว่ากรูเป็นยังไง..555+
กับการที่ได้มาอยู่นี่..ความสุขเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ..จะไม่ให้สุขได้ยังไง..ก็สุดที่รักอุตส่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา..เป็นอะไรที่ประทับใจมากเลย...แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน..วันเวลาผ่านไปเร็วมาก..และแล้วที่รักก็ต้องกลับไป..เลยอดเที่ยวสงกานด้วยกันเลย...แล้วไม่รู้กรูเป็นไร..กรูร้องห่มร้องไห้ไม่อยากให้เค้ากลับ..แต่ยังไงก็ต้องไปเจอกันที่ลาดกระบังอยู่แล้ว..ตอนสุดที่รักกลับไป..เป้นอะไรที่หดหู่และก็เศร้ามากเลย..เหมือนมีอะไรขาดหายไป..ไปไหน..ก็คิดถึงแต่ที่ๆเราไปด้วยกัน...โคตรทรมานเลย..
มาอยู่นี่ได้ไปเที่ยวหาไอ้พวกกะเลวกะลาดมังด้วย...555..พวกมันลำบากกว่ากรูอีกไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน..ก็บ้านกรูมันจะมีไรให้เที่ยววะ...กรูอยู่มาตั้งแต่เกิด..กรูยังไปเที่ยวมะหมดเลย...555..พูดไปก็อายเหมือนกัน...แต่เหงพวกมันสบายดี..กรูก็ดีใจและ...แต่แอบอิจฉามันว่ะ...ทำงานสบายอยู่แต่ในห้องlab..เจอแต่ละคงนี่โหหน้าใสกิ้ง...เมื่อไหร่กรูจะได้ทำงานสบายๆแบบนี้บ้างวะ
อยู่นี่เหมืองกูเปงคนเชียงใหม่เลย...มาคุ้ม...ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ กรูมะเเคยอยู่เฝ้าศูนย์วิจัยเลย.....ออกเที่ยวมังตลอด...ก็จะใครเพื่อนรักกรู..อีเอ..ถึงเวลาก็ชวนกรูไปและ..กรูก็ชอบ..นี่ก็ไปเที่ยวดอยสุเทพกะดอยอินทานนท์มา..ไปกะแก้งมอกะเสดเค้าด้วย..แม่งไปดอยสุเทพ..กรูมาวววว์อ้วกซะงั้น..555..กู้อ้ายอาย..กรูก็มะเข้ใจเหมือนกัง..ว่าเวลาไปเที่ยวเนี่ย..ไม่มันผ่านไปเร็ว..กว่าตอนที่กรูฝึกก็มะรู้..ตอนกรูฝึกงานแต่ละวันผ่านไปแม่งโคตรนานนนนน...กรูล่ะเซ็ง
นี่อีก2อาทิตย์ กรูก็จะกลับบ้านและ..อยู่กะอีเอมัง พวกชาวแก้งกะเลวกะลาดมันก็กลับกันไปและ...และแก็งใหม่กรู...แก้งมอกะเสดก็กลับไปด้วย...สุดที่รักกูก็กลับไปอีก....กลับมาวังวนเดิม...แม่งโคตรเหงาเลยยย...แต่กรูจะบอกว่า 2 อาทิตย์ที่เหลือแม่งงานโคตรหนักเลน..กรูคนเดียวนะ..เอมังมะเกี่ยว..คนละกลุ่ม..แม่งให้กรูไปนั่งตากแดด..กรูปวดหัว...กรูจะเปงลมอาววว..กรูทำงานมะไหวเลย..เพลียแดด..ก็เลยนั่งหลับกลางแดดซะงั้น...ป้าคนงานชมกรูด้วยว่ากรูเก่ง..ร้อนแล้วยางหลับได้อีก...555+ความสามารถสูงอ่ะ..แก้งแม่โจ้..เพื่อนใหม่กรู...ก็ได้แต่ชื่นชมในความ ขี้เกียจ ความอู้ของกรู..และเผลอๆก็ติดนิสัยอู้ไปกะกรูด้วย...เพื่อนเค้าบอกว่ากรูเก่ง...ครูฝึกเค้าสั่งให้ทำงานไร...กูแบ่งรับแบ่งสู้..ต่อรองเสมอ...กรูมะยอมหรอก...มาฝึกงานโว้ยยยย...มะได้มาทำงาน...แต่เพื่อนแม่โจ้อึดดีว่ะ ของเค้าดีจิงจิง..กรูชอบ..และกรูก็ปลื้ม...ที่เพื่อนกูเก่งและก็เข้าใจในสิ่งที่กรูเปง
การฝึกงานที่ศูนย์วิจัยพืชไร่เชียงใหม่..ทำให้กรูได้ประทับใจอะรายๆหลายอย่าง ขอบคุณสำหรับสิ่งดีดี ไม่ว่าจะเปงมิตรภาพที่มีให้กัน..รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นนะที่แห่งนี้...ความสุขที่แสนอบอุ่น ที่ทุกคนหยิบยื่นให้กรูมา อีกทั้งประสบการณ์ดีดีที่ไม่รู้จะหาได้ที่ไหนนอกจากที่นี่..มันคือความทรงจำดีดีที่งดงาม...แสนเสียดายแม้จะเหลือเพียงอดีต..แต่อีฟจะเก็บวันเวลาดีดีที่เรามีร่วมกันและคิดถึงทุกคนตลอดไป....ขอบคุณค่ะ
เรื่องเล่าจากที่ฝึกงานตอนจบ
ในที่สุดเวลาทีต้องฝึกงาน 2เดือนก็หมดลงวันนี้ (30 พ.ค.50)
2เดือนที่ผ่านมาก็มีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างการฝึกงาน
ถึงแม้การมาฝึกงานครั้งนี้ ผลลัพท์ที่ได้ อาจไปเป็นไปตามที่คิดไว้ในตอนแรกก็เหอะนะ
แต่สิ่งอื่นที่ได้กลับมา มันเป็นประสบการณ์ ที่หาไม่ได้ในรั้ว มหาวิทยาลัย
มันทำให้โลกทัศน์ของเรากว้างขึ้น มองเห็นถึงการดำเนินชีวิตในการทำงาน
จากที่เราเห็นแค่ตื่นเช้ามาเรียน เย็นกลับบ้าน สอบก็อ่านหนังสือ แต่การฝึกงานเนี๊ยะ
มันทำให้เราเห็นถึง หน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ความเหนื่อย ความยากลำบากในการทำงาน และคุณค่าของเงิน
มองเห็นคนอีกกลุ่มนึง ที่เราไม่เคยได้รู้ ซึ่งมันก็ทำให้เรารู้ว่า พวกเรามีโอกาส ในชีวิตที่ดีกว่าเค้า
มีโอกาสที่ได้เรียนสูงกว่าเค้า มันก็เลยทำให้รู้ว่า โอกาสที่เรามีวันนี้ เราควรจะใช้มันให้คุ้ม และเป็นประโยชน์กับตัวเองที่สุด
ถึงแม้ อาจจะโดดงานไปเที่ยวบ้าง ให้คนอื่นตอกบัตรให้บ้าง แต่มันก็มีความสนุก และความสุขอยู่ในตัว
ได้เพื่อนที่ดี มิตรภาพที่ดี พร้อมกับความทรงจำที่ดีกลับมา
ป.ล.
การฝึกครั้งนี้ ทำให้เปิดโลกทัศน์ของตัวเองมากขึ้น
ให้มีความทรงจำที่ดีและมิตรภาพที่ดีเกิดขึ้น
จะเก็บเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นนี้ไว้ในความทรงจำของเค้าไปอีกนานๆ
ใกล้ฝึกงานแหล่ว...
พรุ่งนี้ก้อไปกรุงเทพแล้ว...ย้ายเข้าหอใหม่
เตรียมตัวกับเทอมฝึกงาน
อยู่บ้านนานๆ ต้องไปหอ ก้อคิดถึงบ้าน เหมือนกัน
แล้ว 2 ตายายเค้าจะเหงามั้ยน้า ไม่มีลูกคนนี้คอยอยู่กวน
คงไม่เหงาหรอกมั้ง ช่วงนี้แกยุ่งๆ งานเข้าทุกวัน~
อยากอยู่ดูแลแกเหมือนกันแฮะ แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่รุ่ใครดูแลใครกันแน่
ช่วงหลังๆเด๋วนี้ 2ตายายแกดูแลตะเองขึ้นมาก ตื่นเช้าไปวิ่งกันทุกวัน
ดีๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง
เสียอย่างป๊าไม่เลิกเหล้าซ้าที เอาอะไรไปแลกแกก้อไม่ยอม
ต้องให้ป่วยมั้ง ถึงจะเลิก คนอะไรดื๊อดื้อ~ กินแต่เหล้า จะสอบอยู่เดือนหน้าแท้ๆ ก้อไม่เหงอ่านหนังสือ -*- (เป็นกันทั้งพ่อ,ลูก)
แม่ก้อยังเหมือนเดิม ยังบ่น จุกจิกเหมือนเดิม เอิ้กๆ
เฮีย อีกคน อายุก้อเยอะแล้ว ไม่โตสักที ~
หุหุ บ่นกันทั้งบ้าน
...
เปิดเทอมฝึกงานจะได้เจอเพื่อนมั้ยเนี่ย...
แยกย้ายกันคนละทิศยังกะดราก้อนบอล
ปุบๆปับๆ ก้อขึ้นปี 4 แล้ว แก่ไวมาก
หลับตาลงยังจำวันมาสอบสัมภาษณ์ได้เลย เวลาผ่านไปไวยังกะเรื่องตอแหล
เรียนมาจนขึ้นปี4ยังไม่ยากเท่ากับเรียนให้จบ4ปี ~
...
ตอนนี้นู๋น่าจะสอบเสร็จแล้วมั้ง ถ้าตัวสุดท้ายไม่สอบ
ดีใจด้วยๆ สอบเสร็จจาได้ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องหงุดหงิด
จาได้ไม่ต้องนอนดึก พักผ่อนมากๆนะ
เทอมนี้อยุ่ใกล้ก่าเดิม ไปมา น่าจะสะดวกก่าเดิม
คิดถึงนู๋มั่กๆๆ
คนอะไร ไม่ได้เจอกัน ยังตามมาหาในฝันเก้าได้ทุกคืน...
รักนะ ^^
วันนี้ก็ present proposal เสร็จไปเรียบร้อยแล้ว
ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าผ่านไปได้ด้วยดีอะป่าว
รู้แค่ว่า – มันผ่านไปแล้วอะ –
เหมือนจะดี แต่ก็แอบไม่ค่อยดีด้วย (แอบเศร้าเล็กน้อย)
เฮ้อออออ
วันนี้มาอัพ blog ก่อนไปฝึกงานที่ไทยออยล์
ไม่รู้ว่าจะได้อัพอีกเมื่อไหร่อะนะ
เอาเป็นว่า ~~ สู้ๆ ~~
(อีกปีเดียวเท่านั้น)
แหม...ดีจริง ใครอยากดังก็โทรมาบอกนะ เดี๋ยวเจ๊จัดให้อย่างยายคุณนายทีเนี่ยเห็นดิฉันไม่มีการเขียน blog มาเพลาหนึ่ง(ด้วยสถานการณ์บ้านเมืองไม่ปกติ)ถึงกับขอร้องให้มีการเขียนถึงงานวันเกิดหล่อนที่จัดพร้อมกะน้องโจเมื่อวันศุกร์ที่ 25 May ที่ผ่านมา คุณๆขา ดีใจกับหลายๆคนนะคะที่ไม่ได้ไป บ้านแม่งไกลโคตร กรูนึกว่าเล่นหนังอินเดียอยู่ ขับรถข้ามเขาไปตั้งหลายลูกกว่าจะถึง แต่ต้องยอมรับค่ะว่าว่าที่สามีคุณทีเค้ารสนิยมวิไลจริงๆ(ยกเว้นหนึ่งเรื่อง) บ้านน่ารักสุดๆ เข้าบ้านไปก็พบกับสัตว์สงวนหายากที่คู่นี้เค้ามีไว้ครอบครอง คือ Giant Shizu สวมจานดาวเทียม(อย่าขี้เกียจ click ไปดูรูปที่ album เอง)ที่วันนี้ไม่มีไอ้หมาหน้าดำของน้องตูดใหญ่มารังควาญ อาหารการกินละลานตามาก โดยเฉพาะน้ำพริกปลาทูของแม่น้องตูดใหญ่ ที่อร่อยจนไม่มีใครคุยกะใครเพราะซวกกันไม่ยั้ง งานนี้เต็มไปด้วยชาวมณฑลบางบัวทอง ที่ภูมิใจนำเสนอต่อว่า "บ้านกรูไกลกว่านี้อีก" เออ..กะว่ามาสร้างบ้านดักความเจริญไว้ก่อนที่มันจะมาถึงงั้นสิ รวมถึงเพื่อนคุณทีและคุณนายมาเฟียจาก ม.กรุงเทพที่ทำเอาสาวๆกลุ่มเราเฉาเลย ก็แม่งผอมหุ่นดีตูดเล็กซะงั้น เออ..แต่ดูเค้าไปเราก็ตักอาหารเข้าปากต่อไม่มียั้ง Gary เป็นฝรั่งคนเดียวในงาน แต่ก็ภูมิใจที่ได้มาทำหน้าที่บริการเมียรักและพรรคพวกมือเป็นระวิง
May 30
ฝึกงานเสร็จแล้ว
ฝึกงานเสร็จแล้วครับพี่น้อง
ผ่านไป 2 เดือน กว่า ๆ ไวกว่าเอานิ้วมาเกาสะดืออีก
เป็นประสบการณ์ที่สนุก มากเลยครับ
ช่วง สัปดาห์แรก ผ่านไปอย่างเบลอ ๆ ครับ เพราะช่วงนั้นหวัดลงคอ บวกกับหอบหืด
เป็นอะไรที่ค่อนข้างทรมานมากเลยล่ะครับ
หายจากไปสบายก็เริ่มงานออดิท เลยล่ะครับ
งานก็ทำในส่วนง่าย ๆ เช่น เราต้องมาตรวจดูใบเสร็จทีละใบตั้งแต่เดือนมกราคม(1) ถึงเดือน ธันวาคม(12)
ศัพท์ในการทำเช่นนั้น ก็เรียกว่า Voucher ครับ เรียกกัน ง่าย ๆ ว่า เว้าเอกสาร ตอนแรกก็สนุกดี แต่ผ่านไป หลาย ๆ สัปดาห์ ชักน่าเบื่อแล้วล่ะครับ
อีกสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าคล้าย การเว้า ก็น่าจะเป็นงานเดียวกัน แต่ เป็นการ จ่ายเงิน จากที่ค้างในงวดปัจจุบัน เราก็ต้องไปตรวจใบเสร็จในรอบระยะเวลาบัญชีใหม่ เราจะเรียกในส่วนนี้ว่า Subsequent เรียกสั้น ๆ ว่า สับ น่ะครับ
งานใช้สมองก็มีบ้างเช่น การตรวจภาษีขาย และซื้อ ขายนั้นไม่ยากครับก็ดูจากใบเสร็จของกิจการเรานั่นเอง ส่วนซื้อนั้นก็ไม่ยากเช่นเดียวกัน เราก็ต้องดู รายละเอียด 8 จุด คือ ต้องมีคำว่า ใบกำกับภาษี มีชื่อเค้า ชื่อเรา วันที่ รายการ เลขที่เอกสาร เงินภาษีVat
แล้วก็ได้ทำในส่วนของธนาคาร คือ กระทบยอด ก็สนุกดี มีการบวกกลับ ในส่วนที่กิจการบันทึกแต่แบ๊งค์ไม่ได้บันทึกและในทางตรงกันข้าม เราก็ต้อง ปรับให้เป็นยอดที่ถูกต้องให้ได้
ได้ฝึกการบันทึกบัญชีในคอม บ้างเล็กน้อย ซึ่งค่อนข้างน่าเบื่อมาก ๆ เลย ได้ ส่งจดหมายยืนยัน ยอดลูกหนี้เจ้าหนี้ ซึ่ง เป็นเรื่องที่ละเอียดมาก เย็บเล่มงบการเงิน
ส่วนเรื่องที่ผมคิดว่ายากมากที่สุด ก็คือการกรอก เอกสารต่าง ๆ เช่น ภงด50(ยื่นภาษีบริษัท) ภงด3(หัก ณที่จ่าย คนธรรมดา) ภงด53(หัก ณ ที่จ่าย นิติบุคคล) สบช 3,3/1 แบบส่งงบการเงิน บอจ.50 หนังสือแสดงผู้ถือหุ้น
เรื่องพี่ ๆ ที่บริษัท ก็น่ารักมาก ๆ เลยล่ะครับ ด้วยความที่มีผู้ชาย อยู่ในบริษัท เพียง 2 คนคือผมและเพื่อน จึงได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษ มีการแซว สนุก ๆ ให้เป็นที่ฮือฮากันบ้าง
พี่ก็ใจดีสุด ๆ เลยล่ะครับ ทั้งการสอนให้ทำงานก็ไม่เคยมีดุหรือบ่นเลย ขอลาหยุดรับน้องก็ให้หยุดโดยง่ายได้ บางครั้งก็รู้สึกเกรงใจมาก แต่ก็เรายังเป็นวัยรุ่นนะครับเราก็ต้อง มีการนอกลู่นอกทาง จะให้ เหมือน ๆ พี่ ๆ ได้อย่างไรล่ะครับ
ผมคิดว่า เปิดเทอม คงได้ใช้ความรู้ความสามารถจากการฝึกงานได้เต็มที่เลยล่ะครับ
จะฝึกงานเสร็จแล้วละ
ฝึกงาน
เป็นการเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่าเราไม่ได้ชอบที่เราเรียน
นับวันรอ
เป็นผลพวงมาจากที่เราทำอะไรที่เราไม่ได้ชอบจริงๆ เลยอยากให้มันจบๆไป
กลับขอนแก่นบ่อย
เป็นเพราะว่าที่ขอนแก่นมีคนที่ชอบเหมือนเราอยู่ที่นั้นได้นั้งคุยกันแล้วสะบายใจ
แต่วันนี้ก็มาถึงจนได้วันที่เราจะฝึกงานเสร็จ
ไม่ได้ใจหายหลอกนะ
ดีใจมากกว่าอีก
หวังว่าจะผ่านนะ ฝึกงาน
จะได้ไม่ต้องไปฝึกที่อื่นอีก
แล้วเราเจอกันนะ ขอนแก่น
วันสุดท้ายของการฝึกงาน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของกาฝึกงานแล้วแอบดีใจเพราะว่าจะได้ไม่ต้องตื่นเช้าแล้ว และอีกอย่างก็ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วยดีใจจัง ปิดเทอมที่ผ่านมารู้สึกเหนื่อยมากๆ เลยกับปัญหาของตัวเอง แต่ทุก ๆ ครั้งที่มีปัญหาก็ได้เพื่อน ๆ ทุกคนคอยให้กำลังใจตลอดเวลา คอยให้คำแนะนำทุกเรื่องเลย ขอบคุณทุก ๆ คน ที่คอยเป็นห่วงและอยู่ข้างกันตลอดเลย เปิดเทอมคราวนี้คงจะมีแต่ความสุขนะ คิดถึงเพื่อนทุกคนเลย
สิ้นสุด..วันฝึกงาน
และแล้ววันนี้ก้อเป็นอันสิ้นสุดของการฝึกงาน เฮ้อ..เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยล่ะว่ามั๊ยเพื่อนๆ และอีกไม่กี่วันเราก็จะเปิดเทอมกันแล้วนะ จะได้เจออะไรใหม่ สำหรับหัวข้อThesisยังคิดไม่ออกเลยจะทำเกี่ยวกับไรดีน้อ อยากทำเฟอร์แต่ไม่รู้ว่าอาจารย์จะให้ทำหรือป่าว...แล้ววันเสาร์นี้ยุทก็จะพาแตไปดูหนังแล้ว เพราะแตทำนำ้ลดลง จนตอนนี้หนัก 48 แล้วล่ะ อย่าลืมนะยุทธ..ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆที่แตอยากได้กับพิซซ่าแล้วก้อหนัง1เรื่อง แล้วก็ต้องพาไปเที่ยวที่วัดหลวงพ่อโสธรด้วย กับก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ด้วยนะ เมื่อไรๆๆๆจะถึงวันเสาร์สักทีอยากให้เวลาเร็วๆจังชักอดใจไม่ไหวแล้วอยากเห็นหน้ายุทที่สุดเลย......
กลายเป็นกระทู้ที่น่ากลัวไป ณ บัดดล ตกใจแทบสิ้นสติที่เห็นกระทู้ตัวเองได้รับความสนใจมากขนาดนี้
....คือว่าไม่คิดว่าเรื่องอุจาดแบบนี้จะกลายเป็นที่ถูกใจของชาวปันติ๊บไปได้ อิๆ .....เอางี้แล้วกันถ้าอยากรู้กันมาก
นักก็จะเล่าความเป็นมาเป็นไปเรื่องผมกับมัน (และวันอัศจรรย์ไรของเรา)....
มันเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานผม เข้ามาก่อนผมครึ่งปีมั้งเป็นเด็ก ม.เอกชนไงเลยจบก่อน ม.รัฐบาล จริงๆ ก็รุ่น
เดียวกันนั่นแหละ เอ๊ะ หรือผมอ่อนกว่ามันฟ่ะ ผมเข้ามาวันแรกก็เจอมันนี่แหละ on duty วันนั้น ผมว่ามันก็เฉยๆ
นะ แมนๆ หน้าตาเหมือนแมงวัน ตาโตๆ โปน อิๆ ก็ไม่ได้คิดอะไร (หน้าเหมือนคนนั้นอ่ะ นึกไม่ออก คนที่เป็น
AF2 อ่ะ ที่อยู่แกรมมี่ ที่ร้องเพลงเพราะๆ ตาโปนๆ เหมือนกัน โทดทีนะนึกไม่ออก นึกออกจะมาโพสบอก หรือถ้า
ใครทราบเบาะแสก็บอกด้วยนะครับ ว่านักร้องมันชื่ออะไร จะได้หายข้องใจกัน) แต่รู้สึกว่าไอ้นี่มันเป็นใครมาจาก
ไหน ทำไมถึงอวดเก่งเจงๆ
มันชอบมาสอนงาน ถ่ายเอกสารมันยังสอนเลย ผมบอกไม่ต้องสอนผมหรอก ตอนฝึกงานก็ถ่ายแต่
เอกสารนี่แหละ จนจะเปิดร้านเองแล้ว......เรื่องน้ำเต้าหู้ มันเริ่มซื้อมาให้ตั้งแต่วันแรกที่ผมยืนดูดไวตามิลล์ พอมัน
เห็นปั๊บเท่านั้น รีบแถ...เเทเเด็ดเเทแด็ดแท็ดแถ เข้ามาทันที บอกชอบกินน้ำเต้าหูเหรอ ผมบอก ป่าว พอดีหิวเลย
กินรองท้อง
.....ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋จะมาอยู่บนโต๊ะ ทุกวัน มันบอกว่าลูกสาวร้านปาท่องโก๋
ชอบมัน ซื้อแต่เต้าหู้ทีไร แถมปาท่องโก๋มาให้ทุกที.....จนวันนึงผมบอกว่ากินปาท่องโก๋แล้วนึกถึงแฟน (ผู้หญิงนะ)
วันรุ่งขึ้นมันซื้อมาแต่น้ำเต้าหู้อย่างเดียวเลย ผมถามว่า “อ้าวแล้ววันนี้ปาท่องโก๋ไม่มาเหรอ หรือว่าลูกสาวเจ้าของ
ร้านไม่ชอบเมิงแล้ว” มันบอก “ถ้ากินปาท่องโก๋แล้วแสลงก็ไม่ต้องกิน กรูไม่เอาแล้ว มันให้ กรูก็เอาให้วินมอไซต์
หน้าปากซอย”...สันดานเลวเล็กน้อย ผมบอกว่าแสลงอะไรของเมิงก็ไม่แพ้ (ตอนนั้นยังไม่เก็ท) ซะหน่อย มันบอก
ให้ผมอ่ะกินแต่น้ำเต้าหู้เยอะๆ จะได้แข็งแรง มันบอกว่ามันชอบคนอวบๆ.......ชักเอะใจ เมิงจะขุนกรูไปทำไก่ตอน
วันไหว้รึไง............
ประสบการณ์การฝึกงาน
เรื่องของการฝึกงานตอนนี้เราก็ฝึกเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว 3 คลินิก คือ รพ.ศิริราช รพ.พญาไท 2 แล้วก็ รพ.นพรัตนราชธานี ซึ่งแต่ละที่ก็มีความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ได้เจอะเจอกับประสบการณ์ทางคลินิกที่แตกต่างกันออกไป
คลินิกแรก ปีสามเทอมหนึ่ง ประกาศรายชื่อมาครั้งแรกก็แทบช๊อค นายชัยมงคล เสยกระโทก รพ.ศิริราช โหเห็นเเล้วเสียวสันหลัง เพราะรุ่นพี่ต่างพูดขู่ไว้ต่างๆนาๆว่าที่นี้ CI โหดมากๆๆถึงมากที่สุด แต่ในมุมนึงก็แอบดีใจที่ได้ไป รพ.ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศ วันแรกที่ก้าวเข้าสู่แผนกกายภาพบำบัด รพ.ศิริราช ก็เจอของดีซะแล้ว เพราะแค่เห็นหน้าอ.ที่มากล่าวแนะนำ รพ.ก็น่ากลัวล่ะ แอบคิดว่าแล้วต่อจากนี้ไปอีกห้าสัปดาห์กรูจะต้องเจออะไรมากกว่านี้อีกหรือป่าวนี้ แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไป เพราะเราได้เจอกับ CI ตัวจริงของเรา อ.สมลักษณ์ เพียรมานะกิจ หรือที่เราเรียกติดปากว่า อ.เล็ก (ตัวเล็กสมชื่อ) อ.เล็กเป็นอ.ที่ใจดีมากๆๆ ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับที่ครายๆ เคยเล่ามา แล้วงานวันแรกที่เราต้องทำหลังจากที่แนะนำตัวกับอาจารย์ก็คือ การเดิน ward ซึ่งเรียกว่าขาเเทบฉีก เพราะเดินหลายตึกมากๆ และสิ่งที่เราต้องทำระหว่างการเดิน ward ก็คือ อ่านแฟ้มประวัติของทุก case ที่อาจารย์ไปทำ อ่านแล้วก็สรุปประวัติเพื่อไปเล่าให้อาจารย์ฟังในช่วงบ่าย คลินิกนี้เป็นครั้งแรกเราก็อ่านออกบ้าง ไม่ออกบ้าง สับสนกับบางโรคที่เรายังไม่ได้เรียน เช่น โรคมะเร็งต่างๆ โรคทางระบบอื่นๆ ที่เรายังไม่รู้จัก แต่อ.ก๋ใจดีให้เราไปค้นคว้ามาตอบอีกวัน ซึ่งวันแรกๆของเราก็ผ่านไปได้ด้วยดี หลังจากนั้นเราก็เริ่มได้รับ case ของเรา ซึ่งตอนนี้เราจะได้เคสส่วนใหญเป็นคนไข้ระบบประสาท แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ใช้ระบบประสาทธรรมดา เป็นโรคที่รพ.อื่นไม่ค่อยได้เจอ ซึ่งเราก็ผ่านมาได้ด้วยดี หลังจากนั้นเราได้รับงานชิ้นที่เรารู้สึกว่ามันมีประโยชน์กับเรามากคือ อ.ให้เราหา journal มาอ่านแล้วสรุปให้อ.ฟังทุกวันอังคาร เราก็พยายามหามาอ่านอย่างเต็มที่ ก็รู้สึกว่ามานทำให้เราได้ประโยชน์เพิ่มเติมมากมาย และเรื่องที่ทำให้เราจดจำไว้ตลอดสำหรับคลืนิกนี้คือ วัน present case เดี่ยว เราก็ได้เคสที่จะนำเสนอเป็นคนไข้สมองขาดเลือด เนื่องจากไปเที่ยวเขา แล้วก็ต้องเดินขึ้นเขาเหนื่อยจนเลือดไปเลี้ยงสมองลดลง เราก็นำเสนอประวัติไปตามที่เราสัก แต่ระหว่างนี้เราก็โดนขัดจนเราแทบตาย คือ อ.ตุ๋ย ถามเรากลับมาว่า คนไข้ไปขึ้นเขาที่ไหน เราก็บอกว่าไม่รู้ไม่ได้ถาม ก็เราคิดว่ามันไม่สำคัญ อ.ก็เลยด่าเราใหญ่เลย หาว่าไม่ถามให้ละเอียด เราก็แอบบ่นในใจว่าทำไมช้านต้องรู้ด้วยว่ะ แต่ในที่สุดอ.ก็อธิบายเหตุผลให้เราฟัง เราก็ถึงบางอ้อ อืมมมมแล้วก็นึกชมอ.ว่า คิดได้ไงเนียะ..เหอๆๆ แค่หลังจากนั้นก็ผ่านมาได้ด้วย ...A........ และที่นี้เราก็ได้รู้จักและสนิทกับอาจารย์ที่น่ารักๆ หลายคนได้แก่ อ.หญิง อ.ตุ๋ย อ.นก อ.รุ้ง อ.ชุ และก็อีกหลายๆๆคน
คลินิกสอง ก็เป็นที่แปลกใจอีกล่ะ เนื่องจากเราได้ไป รพ.พญาไท 2 ซึ่งเป็น รพ.เอกชน และปกติก็ไม่เคยรับเด็ก นศ. ฝึกงาน เนื่องจากคนไข้ค่อนข้างจะ.... แต่เราก็ได้ไปกับเกศ เพื่อนสาวของเรา แต่การฝึกงาน รพ.เอกชน มันก็ทำให้เรารู้สึกดีเหมือนกาน เพราะเราได้เรียนรู้ระบบการทำงานของ รพ.เอกชน ไปที่นั่นเราจะได้อยู่กับ CI ที่ค่อยดูแลเราจริงๆ 3 คน คือ พี่กบ พี่ปุ๊ก แล้วก็พี่เป็ด ซึ่งทั้งสามคนนี้ใจดีมากก และก็คอยแนะนำแล้วก็ชี้เเนะเราตลอด แต่ก็ไม่ใช่แค่นี้น่ะ ยังมีพี่คนอื่นๆที่คอยช่วยแนะนำเราทุกเวลาไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าแผนก (พี่ยักษ์) พี่จี้ พี่ฮอล์ และก็หลายๆๆคน คือเรียกว่ามี CI ทั้งแผนก แต่ก็ไม่ช่ายแค่พีทีอย่างเดียวที่น่ารัก ที่นี้พี่ๆผู้ช่วยก็น่ารักกันทุกคน พี่ปา พี่นวล พี่เอก และก็อีกหลายๆคนก็ใจดีกันทั้งนั้น ตลอดห้าสัปดาห์ที่นี้ออกจะเหนื่อยหน่อย เพราะเราต้องเดินทางไปกลับทุกวัน นั่งรถเหนื่อยหน่อยแล้วก็เลิกงานตั้งห้าโมงเย็น (ทั้งๆที่เคสหมดตั้งแต่บ่ายสอง แต่ก็ไม่ได้กลับ) กว่าจะมาถึงห้องก็ค่ำล่ะ แต่แล้วมันก็ผ่านมาได้ด้วย...A.......แบบไม่คาดคิด
ส่วนคลินิกที่สาม..รพ.นพรัตน รพ.นี้ออกจะไกลนิดหน่อยถึงไกลมากก แต่ก็ยังดีหน่อยที่มีรถมหาลัยไปส่ง คลินืกนี้ได้ฝึกสองระบบหลัก คือออร์โธ กับเชส แล้วก็มีเคสเด็ก กับนิวโรบางนิดหน่อย คลืนิกนี้เราได้ CI ใจดีมากอีกล่ะ ชื่อพี่แอน วรางคณา บุญช่วย นอกจากจะใจดีแล้ว อ.ของเรายังสวยอีก เหอๆๆ ฝึกที่นี้เรารู้สึกว่าเราได้ใช้ความรู้ของเราอย่างเต็มที่ อ.ปล่อยให้เราทำเคสได้ด้วยตัวเอง โดยที่อ.คอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอดและคอยแนะนำเราตลอด ซึ่งทำให้เรารู้สึกดีมากๆๆ แต่คลินิกนี้ออกจะเหนื่อยนิดหน่อย เนื่องจากเราต้องเข้างานเจ็ดโมงเช้า เข้างานสายห้านาทีก็ต้องชดเชยหนึ่งชั่วโมง มันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากสำหรับเราเพราะเจอเหตุการณ์นี้ตั้งแต่วันแรกที่ไปฝึกงาน เจ็ดโมงเช้าเข้างานเราก็ต้องไปเดิน ward ที่แสนจะร้อนนนนนนนน กว่าจะเสร็จก็ แปดโมง แล้วก็ลงมาที่แผนก ก็มาทำเคสออร์โธ ซึ่งคนไข้ที่นี้จะน่ารักๆกันทุกคน (เพราะมีขนมมาฝากทุกวัน เหอๆๆ เห็นแก่กินน่ะเรา) ทำเสร็จสืบแอดโมงครึ่งเราก็ได้พักกินข้าว เริ่มงานอีกทีก็บ่ายโมง แล้วก็เลิกงานบ่ายสาม ฝึกงานที่นี้นอกจากจะได้ใช้ความรู้ของเรายังเต็มที่แล้ว เรายังได้พบเพื่อนใหม่ที่น่ารักมากๆๆด้วย เป็น นศก. จากมศว คือ เมย์ ซู่ และก็มานิต (เจอกานครั้งแรกก็ยกมือไว้มานิดล่ะคิดว่าทามงานแล้ว เหอๆๆ) พวกเราทั้งเด็กรังสิตกะมศว เมาท์กานทั้งวัน ว่างไม่ได้ จนอ.ต้องจับแยก เพราะไม่งั้นมันจะเมาท์กัน เนื่องจากมีเด็กที่อื่นมาฝึกด้วยมันก็ทำให้เกินการแลกเปลี่ยนตวามรู้กัน มีบางเรื่องที่เหมือนกาน บางเรื่องไม่เหมือนกาน ทำให้มีการโต้แย้งเรืองวิชาการกันอย่างถึงพริกถึงขิง ต่างคนต่างหาหนังสือของตัวเองมาอ้างกับอาจารย์ แต่สุดท้ายเด็กรังสิตก็ถูกเสมอ ฮ่ะๆๆไม่ใช่เพราะเก่งน่ะ แต่อ.เป็นศิษย์เก่ารังสิต เหอๆๆๆ ยังมีอีกอย่างที่นี้ที่ทำให้เราต้องมีเรื่องกันกับพี่เนตรพีทีที่ รพ. สาเหตมาจากการแย่งกันทำเคสผู้กองสุดหล่อ เหอๆ แต่พี่เนตรก็สู้เราไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่เราจะได้ทำเคสนี้ ขอบอกว่าน่ารักมากกกกกกกก แต่ก็สนุกดี นอกจากพี่แอนแล้วที่รพ.นี้ อ.ทุกคนน่ารักและใจดีมากๆๆ ไม่ว่าจะเป็น พี่ติ๊กหัวหน้าแผนก (ต้นตระกูลสายรหัสเราเอง) พี่ผึ้ง พี่ปุ่ม พี่กุ๊กไก่ พี่เนตร และก็พี่เนม ทุกคนน่ารักมากกก โดยเฉพาะพี่ปุ่มสุดสวย เจอกานเมื่อไรไม่ได้ต้องเมาท์เรื่องผู้ชาย เหอๆๆ.. ไม่ช่ายแค่พีทีน่ะที่น่ารัก ผู้ช่วยที่นี้ก็น่ารักเหมือนกัน กัดกาบเราทุกวันนนนนนนนน โดยเฉพาะเจ้มิ้นท์ (CI หมายเลข 2) เจอกานไม่ได้ต้องกัดกานตลอด พี่กุ้งหยุด(กิน)ไม่ได้ขาดใจ พี่หนุ่ม เอาขนมมาขายแล้วก็บังคับเราไปซื้อทุกวัน พี่กิ่งมาดคุณหมอแต่เข้างานเก้าโมงทุกวัน พี่อ้อกับชายา แป๊ปๆชิ่ง (อ.เผลอเมือไรต้องชิ่งหนีงานทุกที) แต่มันก็สนุกดี..ไปรพ.นี้ได้ลูกชายกลับมาด้วย เจ้าอ้วน (ด.ช.บุญสูง บัวศรี) เด็กน้อยน่าสงสารคลอดมาแปดเดือนละยังไม่ได้กลับบ้านเลย admit ตั้งแต่เกิด เนื่องจากดูดไม่ได้ สำลักเสมหะ ยกแขนไมได้เพราะหมอทำคลอดแล้วพลาดต้องมากระตุ้นไฟทุกวัน เจ้าอ้วนมันน่ารักเคาะปอดยังไงมานก็ไม่ร้อง กระตุ้นไฟก็ไม่ร้อง จะร้องเฉพาะตอน suction เฮ้ออคิดถึงเจ้าอ้วนว่ะ ตอนนี้กลับบ้านได้แล้วหวังว่าคงไม่ต้องมา admit อีกน่ะ.. ส่วนเกรดคลินิกนี้ยังไม่ออกไม่รู้ว่าจะได้เกรดไร.
คลินิกที่สี่ รพ.อยุธยา คลืนิกนี้ยังไม่ได้ไปเลย จะไปวันที่หกเดือนมิถุนายนนี้ ไม่รู้ว่าจะเจอไรบ้าง ถ้าเจอไรสนุกๆเดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังล่ะกานนนนนนนนนนนนนน
เฉียดตายเรื่องนี้นึกถึงทีไร “เสียวสันหลัง”ทุกครั้ง ผมรอดตายมาได้เพราะยังมีคนที่รักใคร่และห่วงใยอยู่ มิฉะนั้นแม้แต่ชื่อของผมก็คงไม่เหลือให้ใครจดจำ ผมลองทบทวนเหตุการณ์ดูที่ได้เสี่ยงกระทำไปเช่นนั้นเพราะไม่รู้“ตื้นลึก”ว่าเรื่องเป็นไปเป็นมาอย่างไร ทำให้คิดถึงผู้บริสุทธิ์หลายคนที่ต้องจบชีวิตลงเพราะติดสอยห้อยตามผู้อื่นไปแล้วโดนลูกหลง ญาติพี่น้องโศรกเศร้าร่ำไห้ยืนยันว่า “ลูกฉัน” “ผัวฉัน”เป็นคนดีทำมาหากินสุจริต แต่ก็ไม่สามารถจะต่อกรกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองได้เพราะคนของเราไปกับ “โจร” คนดีก็พลอยเป็นคนเสียไปโดยปริยาย บทความนี้พอจะเตือนสติท่านผู้อ่านให้ระวังบุตรหลานหรือคนใกล้ชิด จะไปไหนกับใครที่ใดพิจารณาให้รอบ คนที่ไปด้วยมี “ชนัก”ติดหลัง หรือที่ภาษานักเลงว่า “มีโจทก์”อยู่หรือไม่ มิฉนั้นคนที่เรารักจะพลอยติดร่างแหไปอย่างไม่สามารถจะช่วยเหลือเยียวยาได้ เรื่องนี้ผมเฉียดตายจริงๆครับ
ต้นปี ๒๕๑๐ ผมเพิ่งจบจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ หลังจากฝึกงานสืบสวนสอบสวนจากนครบาลแล้วผมก็ได้รับการแต่งตั้งไปประจำอยู่ที่ สภ.อ.เมืองนครปฐม ที่จังหวัดนี้ในสมัยนั้นโจรเยอะมาก ได้แก่พวกปล้นทรัพย์,ชิงทรัพย์,ลักทรัพย์รถยนต์บรรทุกสิบล้อ ลักรถยนต์แล้วเรียกเอาค่าไถ่ จับตัวคนไปเรียกค่าไถ่บ้าง คดีอุกฉกรรจ์เกิดขึ้นมากเป็นอันดับต้นๆของประเทศ มือปราบถูกคัดเลือกตัวให้ไปปราบโจรที่นั่น ตรวจสอบชื่อผู้ไปดำรงตำแหน่งผู้บังกองหรือผู้กำกับการตำรวจจังหวัดสมัยนั้นก็พอจะเห็นได้ว่า “มือฆ่า”ทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นจะเอาไม่อยู่ โจรจะเหิมเกริมคนสุจริต,คนทำมาหากินจะอยู่ไม่ได้ เมื่อได้หัวหน้าหน่วยเป็นมือปราบแล้วก็ต้องสรรหา “มือ”หรือ “ลูกทีม”ที่เป็นงานไว้ใช้ มิฉะนั้นรบกับโจรไม่ชนะ
ยกตัวอย่าง ในสมัยนั้นมีคดีลักรถยนต์บรรทุกสิบล้อเกิดขึ้นทุกสัปดาห์ ส่วนมากจะเป็นรถยนต์ที่จอดริมถนนบ้าง จอดในปั๊มน้ำมันบ้าง คนขับรถลงไปรับประทานอาหารหรือไปปัสสาวะ เพียงห้านาทีสิบนาทีกลับมาที่รถปรากฏว่ารถหาย บางคดีมีเด็กท้ายรถนั่งนอนเฝ้ารถอยู่เด็กท้ายรถก็ถูกจับตัวไปด้วย บางครั้งเด็กท้ายรถถูกยิงทิ้งเป็นศพอยู่ข้างทาง หรือไม่ก็ถูกจับมัดมือมัดเท้ามัดปากทิ้งไว้ในป่าข้างถนน ทั้งรถบรรทุกเปล่า,รถบรรทุกมีสินค้าโดนหมด การสืบสวนตามหารถที่ถูกโจรกรรมไม่พบ แต่มีบุคคลคนหนึ่งเป็นลูกหลาน “โจรใหญ่”นครปฐมที่เคยถูกตัดหัวเสียบประจานที่หน้าองค์พระปฐมเจดีย์ ตั้งตัวเป็นนักเจรจาเสียเงิน “ไถ่รถ” ท่านรู้สึกอย่างไรครับ รถถูกโจรกรรมเจ้าของรถไปพึ่งตำรวจๆช่วยอะไรไม่ได้ แต่พอไปใช้บริการของบุคคลผู้นี้ได้รถคืนแต่ต้องเสียเงินเป็นค่าแลกเปลี่ยน รถบรรทุกคันหนึ่งๆราคาค่าไถ่สมัยนั้นคันละ ๓๐,๐๐๐.-บาทถึง ๕๐,๐๐๐.-บาท ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้ทำให้เกิดช่องทางทำมาหากินของเหล่าโจร จึงจำเป็นต้องตัดไฟแต่ต้นลม ก็คือเด็ดหัวคนรับจ้างไถ่ถอนเสีย จากนั้นคดีลักรถเรียกค่าไถ่ก็เงียบหายไป ส่วนจะเด็ดหัวกันยังไงอย่าทราบเลย
ลูกน้องหรือทีมงานสำคัญที่สุด การคัดเลือกคนต้องดู “ใจ”เป็นสำคัญ ใจต้องเหี้ยมอำมหิต พูดง่ายๆคนที่ไม่เคยฆ่าคนมาเลยในชีวิตไม่สามารถจะไปฆ่าใครได้นอกจากบันดาลโทสะ วิธีดูใจว่าเหี้ยมแค่ไหนทดลองให้เชือดสัตว์เล็กก่อน เช่นเชือดเป็ด, เชือดไก่ ต่อไปก็ให้เชือดสัตว์ใหญ่เช่นวัว,ควาย ขั้นตอนต่อไปให้ฆ่าสิ่งที่มีความผูกพันทางจิตใจ เช่นสัตว์เลี้ยงที่ตนรัก แมว,หมาที่เลี้ยงไว้ ต่อไปก็ลองกับคนก็พวกโจรห้าร้อยก่อน คดี “วิสามัญฆาตรกรรม”ปั้นนักฆ่าได้อย่างดีที่สุด หัวหน้าชุดจะเป็นจัดคิวว่างานไหนใครเป็นคนลงมือ เชื่อไหมถ้าเป็นงานแรกรับรองว่ามือ “วิสามัญฆาตรกรรม”ต้องมีการอาเจียน,หน้าซีดเผือด,มือเท้าเย็น,อ่อนเพลียไม่มีแรง,จะเป็นลม รับรองเป็นอย่างนี้ทุกคน แต่พอทำไปสัก ๒-๓ รายรับรองว่าผีเข้าสิง เห็นใครไม่ถูกอารมณ์นิดหน่อยจะฆ่าลูกเดียว ที่ผมกล่าวมานี้เรื่องจริงนะครับ ไม่นำมาบอกกล่าวก็จะไม่รู้ ครั้นบอกละเอียดไปก็จะเกลียดขี้หน้าผมอีก จึงขอเตือนในตอนนี้ว่าถ้าท่านไม่พร้อมอย่าไปต่อปากต่อคำหรือต่อกรกับพวกที่มีอาวุธหรือใช้อาวุธเป็นหรือพวกนักฆ่าเลยครับ มันไม่คุ้ม คติของพวกนักฆ่า “เป็นความกับผีดีกว่าสู้ความกับคน” ตอนผมอยู่นครปฐมมีลูกน้องตัวดังๆเช่น จ่าทูล,จ่าแดง,จ่าเศษ,จ่าชลิตและอีกหลายคน แต่ละคนมีประกาศนียบัตรรับประกัน ใจเหี้ยม มือนิ่ง ปากปิดสนิท ทำงานไม่เคยพลาด ผมอยู่นครปฐม ๕ ปีเอาพวกโจรลงไปเยอะ จากนั้นผมก็ย้ายกลับเข้าไปอยู่นครบาล งานในนครบาลก็ใช่ย่อยคดีอุกฉกรรจ์(คดีปล้น คดีฆ่า)ไม่น้อยไปกว่านครปฐม ผมมัวยุ่งอยู่กับงานปราบปรามใน กทม.ไม่ค่อยได้สนใจคดีต่างจังหวัด แต่มีคดีฆ่าอยู่คดีหนึ่งที่จังหวัดนครปฐมเป็นข่าวดังมาก ผู้ตายเป็นถึงนายกเทศมนตรี ผู้ที่ทำการสืบสวนสอบสวนก็คืออธิบดีกรมตำรวจมือปราบในสมัยนั้น ท่านคือ พลตำรวจเอกมนต์ชัย พันธ์คงชื่น หนังสือพิมพ์ลงข่าวต่อเนื่องพาดหัวทุกวัน ผู้ที่อยู่ในข่ายต้องสงสัยอันดับหนึ่งคือ “จ่าทูล”และเป็นเหตุให้จ่าทูลถูกย้ายออกนอกพื้นที่ ขณะนั้นผมดำรงตำแหน่งเป็นสารวัตรอยู่ที่กองกำกับการสืบสวนสอบสวนตำรวจนครบาลใต้ จ่าทูลมีบ้านพักอยู่ในกรุงเทพส่วนจะพักอยู่ตรงไหนยังไงจ่าทูลไม่ให้ใครรู้ วันหนึ่งเวลากลางวันจ่าทูลไปหาผมที่ๆทำงาน ผมสอบถามเรื่องคดีฆ่านายกเทศมนตรีที่นครปฐม ก็แน่นอนเรื่องอะไรจะบอกความจริง เท่าที่จ่าทูลเล่าให้ฟังก็เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่ได้ถูกสร้างขึ้น คือโยน “ขี้”ไปให้ “ไอ้แห้ง”หรือ “บุษกร”มือปืนรับจ้างเพชรบุรี จ่าทูลกำลังติดตาม “วิสามัญ”ไอ้แห้งเพื่อปิดคดี แต่อธิบดีมนต์ชัยไม่เชื่อจึงย้ายจ่าทูลให้พ้นนครปฐมและไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับคดีที่นายกเทศมนตรีถูกฆ่า จ่าทูลเล่าให้ฟังว่าเขาอยู่นครปฐมไม่ได้เพราะมีอยู่วันหนึ่งเขาถูกลอบยิงด้วยอาวุธปืน เอ็ม ๑๖ จ่าทูลรอดตายเพราะเป็นคนระวังตัวและชั่งสังเกต จ่าทูลเล่าว่าในวันนั้นเขาเห็นรถยนต์ปิคอัพแปลกหน้าแล่นผ่านหน้าบ้าน ที่กระบะท้ายรถดังกล่าวมีชายฉกรรจ์นั่งอยู่สองคน หนึ่งในจำนวนสองคนเป็น “มือฆ่า”จากราชบุรี (ใครเป็นมือฆ่า พวกนักฆ่ารู้ๆกันอยู่) เมื่อรถปิคอัพขับผ่านบ้านจ่าทูลไปสักพักก็วกกลับมาอีก บ้านจ่าทูลอยู่ติดถนน ขณะที่รถปิคอัพผ่านหน้าบ้านจ่าทูลสังเกตเห็นอาการคนนั่งที่กระบะท้าย รู้ทันทีว่าโดนยิงแน่ ขณะนั้นจ่าทูลอยู่กับลูกเมียและมีผู้ใหญ่บ้านผู้หนึ่งนั่งคุยอยู่ด้วย จ่าทูลตระโกนด้วยเสียงดัง “หมอบ” จ่าทูลฝึกลูกเมียมาดี ทุกคนพร้อมจ่าทูลนอนหมอบราบติดพื้น แต่สงสารผู้ใหญ่บ้านไม่เคยผ่านการฝึกวิชาทหารมาก่อน ไม่รู้เรื่องมัวแต่ยืนงงๆ เลยโดนกระสุน เอ็ม ๑๖ พรุนไปทั้งตัวขาดใจตายทันที จ่าทูลรู้ว่าเป็นฝีมือตำรวจด้วยกันจึงไปร้องเรียนกล่าวโทษให้ดำเนินคดีกับตำรวจที่จ่าทูลจำได้ ผู้ที่ถูกกล่าวโทษว่าพัวพันฆ่าผู้ใหญ่บ้านก็เตรียมการมาดี มีหลักฐานที่อยู่อ้างอิง ชนิดเสือพบสิงห์เอาอะไรกันไม่ได้ จ่าทูลเกณฑ์สมัครพรรคพวกแบกศพผู้ใหญ่บ้านแห่รอบองค์พระปฐมเจดีย์ ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวใหญ่ จนผู้บังคับบัญชาระดับสูงรับว่าจะทำการสอบสวนให้ เพราะภัยมืดกำลังมาถึงตัวจ่าทูลจึงต้องหลบเข้ากรุงเทพ จ่าทูลบอกกับผมว่าเมื่อเขาจะเดินทางไปที่ใดก็ตามมีความจำเป็นต้องเปลี่ยนรถ เพื่อไม่ให้ฝ่ายที่มุ่งสังหารเขาจำได้ และรถยนต์ของผมก็ถูกกำหนดเป็นพาหนะคันหนึ่งของจ่าทูล ผมใช้รถยนต์เก๋งวอลโวติดฟิล์มกรองแสงดำมืดจ่าทูลชอบมาก ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะจ่าทูลเป็นลูกน้องเก่า ประกอบกับตอนนั้นยังหนุ่มแน่นเรื่องยิงกันไม่กลัว เวลาเรานั่งรถเดินทางไปไหนก็ตามอาวุธปืนจะวางข้างกายในลักษณะพร้อมยิงเสมอ
วันหนึ่งจ่าทูลไปหาผมที่ๆทำงานบอกให้ผมช่วยขับรถพาไปให้ปากคำที่กองกำกับการนครปฐม พนักงานสอบสวนนัดไว้เวลาบ่าย ๒ โมง ผมดีใจที่จะกลับไปเยี่ยมถิ่นเก่าจึงได้รับจ่าทูลนั่งคู่ไปด้านหน้าผมเป็นผู้ขับรถ ไปถึงนครปฐมก่อนเวลานัดเล็กน้อย ผมแปลกใจว่าทำไมตำรวจนครปฐมให้เกียรติผมมากจัดที่ให้จอดรถด้านหน้าอาคารสถานที่ทำการ ผมลงจากรถไปทักทายลูกน้องเก่า ส่วนจ่าทูลขึ้นไปพบผู้สอบสวนซึ่งเป็นผู้กำกับการตำรวจจังหวัด ท่านผู้นี้ก็เป็นมือปราบระดับพระกาฬทีเดียว ท่านคือ “พ.ต.อ.โสภณ สะวิคามิน”(ยศตำแหน่งในขณะนั้น) สักพักใหญ่ๆจ่าทูลกลับมาหาผมบอกว่าผู้กำกับไม่อยู่ ผมลองให้ตำรวจลูกน้องติดตามหาผู้กำกับเพราะไม่อยากให้เสียเวลาต้องกลับมาให้สอบอีก ลูกน้องเก่ารายงานว่าตามไม่พบ เราทั้งสองจึงต้องเดินทางกลับกรุงเทพ ผมนึกตำหนิอยู่ในใจว่าเป็นผู้ใหญ่ระดับนี้แล้วไม่น่าผิดนัด ผมกับจ่าทูลกลับกรุงเทพแล้วก็แยกกัน ไม่ได้พบกันอีกเลย จนกระทั่งประมาณ ๑ เดือนต่อมาหนังสือพิมพ์ทุกฉบับก็ลงข่าวพาดหัว จ่าทูลถูกสังหารด้วยอาวุธปืน เอ็ม ๑๖ เสียชีวิตขณะกำลังขับขี่รถ เหตุเกิดที่ถนนเพชรเกษม ต.ธรรมศาลา อ.เมือง จ.นครปฐม เวลาประมาณ ๑๗.๐๐ น. ผมรีบเดินทางไปสอบถามข่าวคราวจากภรรยาจ่าทูลได้ความว่า พนักงานสอบสวนนัดจ่าทูลไปสอบสวนที่กองกำกับการจังหวัดนครปฐมเมื่อตอนกลางวัน สอบสวนเสร็จจ่าทูลก็เดินทางกลับกรุงเทพเมื่อเวลาใกล้ห้าโมงเย็น จ่าทูลขับรถไปแต่ผู้เดียวแล้วถูกกลุ่มมือปืนที่นั่งมาในกระบะรถบรรทุกสิบล้อมีประมาณ ๓-๔ คนระดมยิงด้วยอาวุธปืนเอ็ม ๑๖ จ่าทูลโดนยิงขณะที่รถบรรทุกมือปืนตีขนาบขึ้นทางด้านขวา โดยที่มีรถยนต์บรรทุกอีกคันหนึ่งขับบล็อกอยู่ข้างหน้า เป็นการจัดฉากฆ่าชนิดปิดประตูตีแมวทีเดียว ผมไปดูสภาพรถยนต์ของจ่าทูลซึ่งเป็นรถยนต์ยี่ห้อโตโยต้าโคโรลล่า ถูกกระสุนปืนเอ็ม ๑๖ พรุนไปทั้งคันไม่ต่ำกว่า ๕๐ รู ผมยังนึกว่าจ่าทูลไม่น่าอายุสั้นเมื่อเดือนก่อนเรายังเดินทางไปด้วยกันอยู่เลย (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเฉียดตาย)
หลังจากนั้นอีกหลายปีจนผมลืมเรื่องจ่าทูลไปแล้ว ผมได้พบกับ “เสี่ยน้ำ” อดีตเจ้าของโรงน้ำแข็งที่ต้นสำโรง อำเภอเมืองนครปฐม เสี่ยน้ำเป็นผู้กว้างขวาง เป็นที่รู้จักกันดีในวงการตำรวจและบรรดานักเลง,มือปืน ระยะหลังได้รับการแต่งตั้งเป็นกำนันตำบลต้นสำโรงและหันไปเอาดีทางสร้างภาพยนตร์ กำนันน้ำกับผมรู้จักกันดีตั้งแต่ครั้งที่ผมรับราชการอยู่ที่นครปฐม กำนันดีใจที่ได้พบผมบอกว่า “จำได้ไหมครั้งที่ผมเดินทางไปนครปฐมกับจ่าทูล” ผมพยักหน้ารับจำได้เพราะเป็นครั้งเดียวในชีวิต กำนันน้ำเล่าต่อ “ผมตกใจแทบแย่เมื่อฟังวิทยุรู้ว่าสารวัตรไปด้วย”(กำนันน้ำเรียกผมว่า “สารวัตร”) “ผมรีบบึ่งมอเตอร์ไชด์แทบแย่(สมัยนั้นต้องใช้รถมอเตอร์ไซด์ในการติดต่อ โทรศัพท์มือถือไม่มี) ผมยอมให้ใครมาทำสารวัตรไม่ได้เด็ดขาด” เพียงแค่นี้ผมก็เข้าใจเรื่องราว ไม่ต้องซักไซ้อะไรมาก จ่าทูลถูกกำหนดให้ตายตั้งแต่วันเดินทางไปกับผม นึกถึงแล้วขนหัวลุก ถ้าเราไม่มีคุณค่าความดีอยู่บ้างคงถูกเหมาผสมปะเสไปกับจ่าทูล และก็คงตายฟรีเพราะคดีนี้ไม่ทราบตัวคนร้ายอยู่แล้ว ผมพูดอะไรไม่ออกมีก้อนติดอยู่ในลำคอได้แต่กล่าว “ขอบคุณ ๆกำนันน้ำ” เป็นคำขอบคุณที่มาจากส่วนลึกของหัวใจ และทุกวันนี้ผมก็ยังนึกถึงกำนันน้ำอยู่เสมอที่ทำให้ผมเฉียดตาย
มันคงเกิดขึ้นมาเพราะหลายอย่าง...ถ้าตอนนี้ก็คงที่ฝึกงาน แม้มันจะเหลืออีกแค่ไม่กี่วันเเล้วแต่เราก็มักเอาเรื่องเหล่านั้นมาใส่ใจ เลิกไม่ได้สักที
วันก่อน เราไปทำสกู๊ปข่าวเรื่องกิจกรรมนักศึกษามา ปรากฎว่างานนั้นเด็กจุฬาก็เข้าเเข่งด้วย เราก็ไปทำงานนั้นซึ่งทีมจุฬาฯ ชนะ พี่คนที่ฝึกงานบอกเราว่า "ใช่สิ มันเเน่นี่นาทีมนั้นน่ะ ทุนมันเยอะนี่นะ ที่จริงอีกทีมเก่งกว่าด้วยซ้ำ" ....แล้ววันนี้พี่เขาก็เพิ่งรู้ว่าเราเรียนจุฬา ฯ แล้วเราก็รู้สึกว่าเขาแปลกๆไป
ตกบ่ายเราเข้าประชุมบรีฟงานของบก.หนังสือพิมพ์ .... เรื่องการยุบพรรค กฎหมายรธน.ใหม่อะไรเทือกนั้น พี่โต๊ะเราพูดว่า ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ทำไมโต๊ะที่ไม่เกี่ยวการเมืองต้องเข้าฟังด้วย เขาหันมาถามเรา "พอจะเข้าใจบ้างไหมเราน่ะ ?" เราบอกพี่บก.ข่าวโต๊ะเราว่า เราเข้าใจที่บก.เล่มพูด...เพราะบังเอิญเราเรียนรัฐศาสตร์ และแล้วพี่บก.โต๊ะก็เพิ่งรู้ว่าเราเรียนรัฐศาสตร์ แล้วเขาก็พูดว่า
"เก่งหลายอย่างนี่นะเราน่ะ ทำไมมาทำหนังสือพิมพ์ล่ะ ? "
เราตอบว่า เพราะเราอยากรู้ว่าเราชอบเขียนหนังสือไหม ก็เท่านั้น.... เราไม่ได้เก่งกาจหรืออะไรเลยแค่เราพอจะรู้บ้าง ก็เท่านั้น
ตกเย็น...เราส่งงานเขียนให้พี่คนหนึ่ง เป็นคอลัมน์เอาของที่ห้างต่างๆ มันส่งรูปมาให้ลงแนะนำ เราเขียนแนะนำการตกเเต่งบ้านแบบ Minimalism พี่เขาถามเราว่าคืออะไร พี่บก.โต๊ะก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ใครเขียนเรื่องนี้หรือ แน่ใจนะว่าถูก"....เราบอกว่าเราเขียน แล้วเป็นประมาณไหนเอามาให้เขาดูก่อน เราเอาไปให้พี่เขาดู เขาก็ไม่เห็นจะพูดอะไร แล้วทุกอย่างก็เงียบไปเฉยๆ
เราก็เเค่พอจะรู้บ้าง เพราะเราเคยอ่านหนังสือมาเล็กๆน้อยๆ เลยเอามาประยุกต์เเละลองเขียน ...ก็เท่านั้น
จากนั้นพี่บก.โต๊ะข่าวการเมืองก็พูดขึ้นลอยๆ ว่า...ใครพอจะติดต่ออาจารย์ พิชญ์ คณะรัฐศาสตร์จุฬาฯได้บ้าง เราก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เพราะเราอยบู่กันคนละโต๊ะข่าว ไม่รู้มันอาจจะดูน่าเกลียดอีกถ้าเราจะบอกว่าเราหาได้เพราะเราก็ทำงานโต๊ะเราอยู่
แล้วพี่เขาก็เดินมาถามเรา ...เรียนจุฬาฯใช่ไหม หาเบอร์โทรให้พี่หน่อยได้ไหม
จากนั้น เราโทรไปหาพี่บิว...พี่ทีเอ จานพิด สองนาทีเราก็ได้เบอร์มาพร้อมกับตารางงานอาจารย์ แล้วพี่ก็ถามว่า ทำไมได้เร็วจัง...เราเลยบอกว่า...บังเอิญเป็นอาจารย์ที่คณะค่ะ..... อ้าวหร๋อ ? แล้วทำไมมาฝึกงานหนังสือพิมพ์......
คำถามถามครั้งที่ 17 ในระยะเวลา 53 วันจากผู้คนต่างๆกัน แล้วเราก็ตอบไป format เดิมเหมือนที่เคยตอบทุกที ไม่เหนื่อยหรอกนะที่จะตอบ แต่ งง ว่าทำไมมันเป็นเรื่องผิดแปลกมากจนทุกคนต้องถามเลยหรือ ?
เหมือนเราจะรู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้สักเท่าไหร่ สายตาบางคนก็ไม่ค่อยจะทำให้เรารู้สึกดี
เหมือนเราวันนี้จะอ่อนไหวเกินไป ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งที่ไม่เคยจะใส่ใจ แต่วันนี้เรากลับไม่ใช่ เก็บเอามาคิดเป็นเรื่อง เหมือนวันนี้จะอ่อนไหวเกินไป ใช่ เหมือนวันนี้จะอ่อนไหวเกินไปเสียเเล้ว
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
ฝึกงานกับความงงสุดยอด
ก็มาฝึกงานอ่ะน่ะ
เริ่มจาก ตอนนี้ ก็ วิทยาลัย ส่งมา ฝึกงาน เราก็เลยเลือก มาทำที่ กทม แบบว่ามาทำกับลุงเอิ๊ก
ตอนแรกก็นึกว่าจะสบายๆ พระเจ้านี่มันอาไรกัน มันแบบงง มาก มาย
มาฝึกวันแรก ก็ 14 พ.ค. 50
มาวันแรกแบบว่า อาไร หนิงาน มีแต่ เส้นๆ เต็มไปหมดหน้าจอคอมพิวเตอร์ (จอคอมใหญ่มากมาย)
พอนั่งลงได้ วันแรก ก็ดูไรเรื่อยเปื่อยในคอม ที่ประจำตัวเอง ก็นั่งๆไป พอเที่ยง ออกไปกินข้าว
เออลืมบอกไป ที่ทำงานอยู่เมเจอร์ เอกมัย ในซอยเข้ามาลึกมาก
ต้องเดินออกไปกินข้าวหน้าปากซอยไกล ก็ ไกล เหนื่อย ร้อน สุดๆ ทุกอย่าง เลย
แล้วพอ ออกมาก็คิดกินไรดี หันไปหันมา เจอร้าน ข้าว กินนั่นหละ ไม่รู้จาไปไหนแล้ว
พอขากลับเดินกลับ(ที่จิงมีมอไซด์รับจ้างไม่รู้)
เดินเข้าไปลืมอีกว่าตรงไหนบริษัทเดิน มาเรื่อยๆ อ้าวเห้ย ตรงไหนเนี่ย เดินไปจนไม่ไหว โทหาลุงดีกว่า
พอถามก็อ้อ ยังเดินไม่ถึงนี่หว่า มันลึกมากขนากนี้เลยหรอนี่ เข้ามา บ่าย งานก็ตั้งบนโต๊ะเรียบร้อย
แล้วก็มีเพ่คนนึงมา อธิบายงานว่าอาไรมั้ง ก็แบบ งงเดะ ไรวะ สั่งไรหนิ นี่ขนาด ว่าทำพอได้แล้วน่ะเจอแบบนี้ยัง งง เลย
ก็ทำไป ทำไป แบบง่วงมาก เพราะนอนไม่พอ เมื่อคืนแบบรู้สึกท้อใจ ไม่ไหว
18.30 กลับบ้านกับลุง กลับมาถึงกินข้าวยัไม่ค่อยทำไร ก็ต้องนอนและ นอนไวจิง
พอตื่นมาลุงบอกไปไม่ไหวขาบวม เอาแล้วไงกรู ไปไงหละหนิ วันที่ 2 ยังจำไรไม่ได้เลย
ลุงให้ตัง มา 500 บอกนั่งแท๊กซี่ไป ไอ้เราก็จำไม่ได้ว่าตรงไหน แล้วไหนๆก็มาแล้ว
เลยนั่งวินไป รถไฟใต้ดิน หมดไป 100 บาท นั่งรถไฟใต้ดินไป ขึ้น bts
มาถึงลงbts ลงฝั่งไหนก็ไม่รู้จำไม่ได้เลย สรุปแล้วเจอวิน เลยให้เขาขับไปเขารู้จัก แจ่มเลย
มาทำงานก็ทำงานไป พอถึงกลางวัน ไปกินข้าว ดันฝนตกเลยต้องฝากซื้อ สรุปได้กิน 13.30
พอจะจ่ายตังแทบร้อง ข้าวกล่องละ 85 บาท ไปซื้อที่ไหนมานี่พ่อคุณ
ก็กินไปกลับบ้านตอนเย็น ก็กลับแบบ เดิมนั่นหละ นั่งไปนั่งมา เหอๆ
พอกลับมาแบบว่าอยู่นี่ม่ะไหวและย้ายๆ เลยย้ายไปอยุ่อีกที่ ตอน 20.00 ออกจาคอนโดลุง
นั่งแท๊กซี่หมดไป 150 บาท มาถึงที่ ค่อยยังชั่ว แต่รู้สึกตัวหวิวๆ
พอนอน ก็เริ่มสงสัยจะไมสบาย แต่ก็ไม่ได้คิดไร พอเช้านั่นหละไม่ไหวเลย แบบจาอ๊วกแย่ เลยไม่ไปทำงานเลย
โดนลุงด่าแน่ๆ แม่โทมาเลย 3 วัน หยุด ตื่นมา บ่าย ๆ ก็ ok พอหลังจากวันนี้ ทุกอย่างก็เริ่มลงตัว ok มากขึ้น จนอยู่ได้ละ
ได้เงินด้วยจาบอกให้ ชมละ 38 บาท ประมาณน่ะ
วันนึงทำ 9 ชั่วโมงครึ่ง คุณเอาท่าอยากรู้
ตอนนี้ก็ สบาย ๆ แต่ งานก็ ยังเป็น งาน งง และ วุ้ย อะไรหนิ แว๊กก ๆไปละงั้นทำงาน
BallooN`
(เด่วมาปรับแต่งสีตัวหนังสือน่ะอ่านไปก่อน จาทำงานและ)
เรื่องของการฝึกงาน
วันก่อนได้ลองทำรายงานเกี่ยวกับการฝึกงานดู โหเราเนี่ยฝึกงานเกือบๆ 50 วันเลยนะเนี่ยขาดไป 3-4 วันเองสายไปอีก 2 วัน (55+) ในตอนแรกนะคิดว่าที่นี่แหละที่จะสอนให้เราได้ใช้ไมโครคอนโทรลเลอร์ อย่าเต็มที่เปล่าเลย(ผิดหวังนิดหน่อย) แต่ก็เป็นที่รวมของบริษัทเล็กๆ หลายบริษัทด้วยกัน เราดีใจนะที่ได้ฝึกงานที่นี่เป็นประสบการณ์ที่ดี เราเลือกฝึกงานกับบริษัทที่ทำงานทางด้านแสงสว่าง เป็นหลอด LED เพื่อจะได้ทำ interface ก็ก่อนจะได้ทำเรื่องดังกล่าวก็มีงานเล็กๆ ที่ไม่เล็กเข้ามาให้ลองฝีมือกันก่อน โดยเป็นการนำพลังานจาก solar cell มาใช้ในการชาร์จแบตเตอร์ ไม่ง่านเลยที่จะทำให้แบตเตอร์รี่เต็มจาก เหมือนกับการหยดน้ำลงในถังขนาดใหญ่ด้วยเทคนิคต่างๆ ตอนแรกก็หวังแหละจะได้ทำงานเขียนโปรแกรม แต่หน้าที่ที่ได้รับคือคนออกแบบวงจรที่โดนตัดออกซะเกือบหมด(ไม่รู้จะคิดไปทำไม)ให้ไอ้คนปัญญาอ่อนไม่ชอบแก้ไข (แบบนี้เราก็ทำได้) อะไรไม่ดีก็ตัดออกอะไรกูใช้ไม่เป็นก็ตัดออก อะไรที่โปรแกรมกูเขียนแล้วไม่ support ก็ตัดออกนี่คงจะไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่งานเราตัดออกแต่ก็ขอให้ คนที่ทำแบบนี้ทำเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตเค้าก็แล้วกัน ผมไม่พูดอะไรกับเค้าแล้ว พูดไปก็เหมือนลมเย็นๆพัดผ่านไป เปลืองน้ำลาย ในที่สุดก็ฝึกงานเสร็จแล้ว (ผู้ที่ผมกล่าวถึงรู้ตัวแล้วไม่ต้องโพสแก้ตัวนะครับเพราะรอบนี้ผมจะลบมันออกแล้วเหตุผลคุณฟังไม่ขึ้นจริงๆ กรุณาอ่านเงียบๆ)ยังทำอะไรไม่ค่อยได้เลย งี้ไม่ต้องเขียนไม่โครก็ได้หรอกต่อกับ solar cell ตรงๆดีกว่ามั้ย ไม่ต้อง pulse หรอกเปลืองพลังงานจากไมโครแค่นี้เราก็ทำได้ ไม่ต้องใช้ตัว gen code ด้วย เรื่องนี้บางทีเราก็อาจจะมีส่วนผิดอยู่อ่ะนะตรงที่ไม่ได้เขียนไมโครเอง ช่างมันเหอะมันจบแล้ว
การฝึกงานที่นี่ก็ดีนะกลุ่มของเรามีคนจากสถาบันต่างๆกัน 4 ที่แหน่ะต่างคนต่างความคิด มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบต่างๆกัน คนจากที่ต่างๆกันมาเจอกันย่อมความเห็นต่างกันเป็นธรรมดา แรกๆเราก็ยอมรับว่าเราหัวแข็งเหมือนกันหลังๆต้องยอมแล้วด้วยเหตุผลหรือเปล่าเราไม่รู้หรอก แต่อยู่เงียบๆดีกว่าไม่เปลืองน้ำลาย ไม่ต้องผิดใจกับใครแค่ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
ในการฝึกงานกับ TESA นะเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆได้ไปดุงานที่ TMEC [Thai micro electronic content ]เป็นที่ออกแบบ ic ของประเทศไทยถึงจะไม่ค่อยมีผลงานเท่าไหร่ก็ ok สามารถทำ chip ที่มีเทคโนโลยีการผลิตได้ถึง 0.5um ใหญ่กว่า core2 ประมาณ 10 เท่า ซึ่งผมอยากทำงานที่นี่มากๆปีสุดท้ายนี้ต้องทำอะไรมากขึ้นซะแล้วหล่ะมีคำถามเกิดขึ้นในใจแล้ว แล้วEmbeded หล่ะ คำตอบของผมคือ เก็บไว้เป็นงานอดิเรกอันดับ 1 แล้วกัน ที่ต่อมาที่ได้ไปดูงานคือ TMAP-EM (Toyota motor asia pacific engineering and manufacturing) ได้ไปดูในส่วนของงานควบคุม ECU ที่ทำหน้าที่ควบคุมการทำงานของรถยนต์ เจ๋งดี เป็น Embeded แบบหนึ่งและที่สุดท้ายคือ silicon craft เป็นสถานที่ออกแบบ chip ของคนไทยเป็น home office น่ารักมากและสามารถพัฒนาและออกแบบสู่ตลาดโลกได้ การฝึกงานที่นี่สนุกมาก ขอให้ผ่านทีเถอะ(ขู่จังจะไม่ให้ผ่านสองคนใครหว่า อาจจะเป็นผมก็ได้ปีหน้าอาจจะต้องอ่านเรื่องการฝึกงานของผมอีกที^-^) สุดท้ายนี้ต้องกล่าวขออภัยในสิ่งที่ได้ทำผิดในการฝีกงานที่นี่ และขอกราบขอบพระคุณพี่แดง พี่พล ดร.อภิเนตร พี่เขียว พี่ปาล์ม พี่ๆทุกคนที่ tesa ทีได้ให้โอกาสได้มาฝึกงานที่นี่ และจุดประกายความคิด เพื่อการพัฒนาประเทศไทย ขอบคุณมากครับ
ฝึกงานเสร็จเเล้นนนนนน
....................ยังไม่รู้จะเริ่มต้น ยังไง ดี...................มีเรื่องอยากจะเขียนตั้งมากมายเพราะ กลัว ว่า ถ้าผ่าน ตอนนี้ไปแล้ว ไอ้ ความทรงจำอันน้อยนิดนี่ จะไม่เพียงพอที่จะ จดจำทุกรายละเอียดได้หมด ณ ตอนนี้ เพิ่งกลับมาถึงหอ ทั้ง เมา ทั้ง มึน เพราะเพิ่ง กลับจากงานเลี้ยงส่ง(อีกรอบ) เรียกได้ว่า จะเปงงาน ถีบส่ง คงจะได้ ละมั้ง เห่อๆๆ ไปเลี้ยง กันที่ บ้าน พี่ เอ
เเต่ก่อน อื่น อยากพูด ถึงตอนเช้า ของ การฝึกงาน วันสุดท้ายดีกว่า 555+ สาย คับสาย ไอ้ ปลั๊ก สายจน กระทั้ง วันสุดท้ายเลยนะ มึง เสียงของไอ้ เชี่ย ตั๊ม ที่ พอเจอหน้ากัน ที่บริษัท หลัง จาก ที่ เราได้ เดิน เข้าไป พร้อมกับใบหน้า อันสลึมสลือ (เออ ทำไง ได้ ว่ะ คนไม่สบายนี่หว่า กรู ก็ตอบกลับไป ไม่สบาย เปงหวัดนิดหน่อย) เเล้ว อยากบอกว่า ตู ยังไม่ได้กินไรเลยตั้งเเต่เมื่อวานตอนเย็น นอกจาก นม กล่องเดียว ไปทำงานสายเลยไม่กล้า เอาหน้า ที่ไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่ ไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เพราะ ส่วนใหญ่ คนอื่น เขา กินกินไปหมดละเเละก็เข้าไปทำงานกันเเล้ว เลยยยยยตัดสินใจจจ เอาว่ะ ไม่กินก็ไม่กิน เห่อๆๆ เก่งไหมละ (เก่งตายละ) จากนั้นก็เริ่มทำงาน เหมือนปกติ เเต่ที่ไม่ปกติก็จะเปง พี่ๆ หลายๆคน จะพยายาม เเวะมาพูดมาคุย เพราะ วันนี้เป็นวันสุดท้าย เเล้วนี่ ที่จะได้ มาทำงาน ด้วยกัน เราเองก็ รู้สึกได้ หลายๆอย่าง
เเละเเล้วก็มาถึง พักกลางวันที่เรารอคอย 5555+ วันนี้ พี่ๆ ที่ได้ นัดเราเเล้วละว่าจะพาไปกิน ข้าวข้างนอก เห่อๆๆ เลี้ยงส่งๆๆ(อันนี้ เปงพี่ๆจาก แผนก ดีไชด์) ที่ เราเคย ทำอยู่ตอนช่วงเเรก เเล้วพี่ๆ เขาก็พาไปกิน ข้าว ที่ร้าน พั้น โอ้ว ไปถึง อาหาร เพรียบพร้อม มีหรือ จะ รอช้างานนี้ กินได้ เต็มคราบ 5555 เพราะมี บอสใหญ่ ไปด้วย ( มิสเตอร์ ไมเคิล ) เปง คนเลี้ยง กินไปได้ สักพัก เริ่ม อึดอัด ฮ่า สงสัย เพราะรีบกินไป เลยจุก อาหาร ที่ส่งมายังไปไม่ถึงครึ่งเลย เห่อๆๆๆ ชังมันกินไปเรื่อยๆ อาหาร อร่อย มากๆๆ ไว้ เลี้ยง สาย สงสัย ต้องไป กินที่ ร้านนี่ละ (จะมีปัญญา จ่ายไหมนี่กรู) เมือทุกคน อิ่มหนำสำราญ ก็เล่น ไม่พูดไม่จา ตั้งหน้าตั้งตากิน ลูกเดียว ก็ต้องรีบ กลับ เพราะ พวก บอสๆ ทั้งหลาย เขามี ประชุม เเต่ เราก็ไม่ได้ สนใจ สักเท่าไหร่ หรอก พอกลับมา จากกิน ข้าว ก็ เกือบๆ จะ บ่าย 2 มาถึง บ่ายโมงกว่าๆๆ มาเจอไอ้อาร์ท มันเลยทักขึ้นมาว่า อย่าลืมเตือนกรูนะ บ่าย 2 พี่เขานัดที่ที่แผนก HR กรูก้เออๆ พอมองดูนาฬิกา อ้าว เเมร่งงงงง บ่าย 2 เเล้วววจากนั้น ก็ได้ รวมตัวกัน ทั้ง 6 ก่อน มี เรา ไอ้ ตั๊ม อาร์ท ต้อง อั๋น ปิ๊ก เเล้ว อีก คน ชื่อ เอี๊ยว เพราะ เขา เรียกให้มารับใบรับรอง เเละก็สอบถามข้อมูล ต่างๆ บ่าย 3 ก็ เสร็จ อืมไง ต่อดีๆ พอกลับมา ที่ แผนก พี่ๆ ก็ พยาม ทำงาน ส่วนที่มันค้างๆๆๆๆ ให้เสร็จ เเต่ ก็ยังไม่เสร็จ สุดท้าย 5 โมงเย็นนน เเล้ววว ก็ได้ไป ร่ำลา พี่ๆ เกือบทุกๆคน ก็มี ถ่าย รุป กัน พี่ๆเขาก็ให้ นาม บงนามบัตร กันไว้ เผื่อ มีไรก็ ติดต่อกันได้ เออเกือบลืมๆ (พี่ๆเขาส่งตัดช๊อป บริษัท ที่มีชื่อ พวกเรา ด้วย เเต่ยังไม่เสร็จ เสร็จเเล้ว เด๋ว พี่ เอ้ จะเอามาให้ ฮ่า ขอบคุณ คับ พี่เอ้ ) หลังจากร่ำลา กัน ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก กันเสร็จ พอเราเดิน มาที่หน้าก็เจอพี่เอ พี่วุฒิ พี่ๆ กะ ไอ้อาร์ท ไอ้ ต้อง ปรึกษากันอยู่ ว่า จะ มีเลี้ยงส่ง กัน ที่บ้านพี่เอ ตอนเเรก ว่าจะ ไม่ไป เพราะ เหนื่อย + ไม่สบาย+ อยากกลับไปนอน เเต่ สุดท้ายก็ ตัดสินใจไปเลยนั่งรถพี่เอ ไปบ้านพร้อมเเก ไปถึง ก้ นั่ง คุยนั่งเล่น นั่งกิน กันไปเรื่อย ๆ ชิวๆ เพราะ ต้อง รออีก หลาย คนกว่าจะมาถึง เมื่อ รู้สึกดีมากๆเลย เเต่ วันนี้ ดืม หนักไปหน่อย *-* เเต่เเล้ว ไอ้ ฝน เจ้ากรรมก็ลงมา จากนั่ง กินกันที่หน้าบ้าน ก็ ต้องอพยพเข้า ในบ้านกัน ตอนนั่น น่าจะ ประมาณ ตี 1 ละ ซึ่ง กระผมก็เริ่มไม่ไหว อย่างเเรง เลย เผลอหลับ ตื่นมาอีกที หายหมด ทุกคน (นอนกันในห้องหมด มีแอร์ด้วย เเต่ตูดิ นอน ที่โชฟา เลยตัดสินใจ นั่ง รถกลับ หอดีกว่า) ก็ มาถึงหอโดย สวัสดิภาพ...
-----ตอนนี้ พรุ่งนี้ (วันหยุด) วันมะรื่น หรืออีก หลายๆวัน เราคงไม่ต้อง ตื่น เเต่ เช้า ทุกวัน ไม่ต้องไปทำงาน ตอนนี้ คิด ไปคิดมา น่าใจหาย มากๆๆ ยิ่งได้ ยินพี่วุฒิ พูด (พวกเอ้งไป เเล้วใครจะช่วยพี่ทำงาน....) ใจ งี้ ตกลงมาที่ ตาตุ่ม ใจหาย เหมือนกันนะ สำหรับคนเราที่ ต้อง มีความผูกพันธ์ ได้รู้จักกัน ได้ทำงานร่วมกัน เเต่ ก็ต้องจากกัน (ถึงแม้ ว่าจะไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลา เเต่ พอถึง ตอน ลาจาก จริงๆ มันก็เศร้า เหมือนกัน) ไม่รู้จะอธิบาย ยังไง ดีกลับ ความรู้สึกตอนนี้ ใจ หนึ่ง ก็ดีใจ ที่ ฝึกงานเสร็จเเต่ ก็ต้องเปิดเทอม ละ เห้อ เเต่ อีกใจ หนึ่ง ก็ ไม่อยาก จากพี่ๆ เขาไป (มีวันหนึ่ง พี่ วอ ได้ ถาม เราว่า .. จบเเล้ว อยากมาทำงานที่นี่ไหม เราก็ไม่รู้จะตอบยังไง ได้เเต่ หัวเราะ ก้เลย ตอบไป ว่า ยังไม่รู้จะจบ ไหม พี่ ฮา) เพราะ ยังเอาเเน่เอานอนเอา ชีวิต ตัวเองไม่ค่อยได้เลย เเต่ ตอนนี้ ชักเริ่มไม่ ไหว ละ ไปอาบน้ำ นอน ละ คิดไรไม่ออก เเล้วววว จะอ้วกด้วย *-*
ปายฝึกงานที่เชียงใหม่เจ้า^__^
ไปฝึกงานที่ศูนย์วิจัยพืชไร่เชียงใหม่มา ...ไปกะเอ 2 คน..เหอะๆๆ...ไป2อาทิตย์แรก...เป็นอารายที่กรูเหงามากเลย...อยู่กัน 2 คน สะเหร่อมากันก่อน..555+..เลยยังไม่มีเพื่อนที่อื่นเค้ามากันซักคน...มาเชียงใหม่โดยสายการบิน ThaiAiRaSia เจอป๋าแอ๊ด..คาราบาวด้วย..เหอะๆ..นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่..ก็เลยถ่ายรูปกะเค้าไปตามมารยาทน่ะนะ
พอมาถึงศูนย์วิจัย..ที่แห่งนี้น่ะเหรอ..กรูจะอู้ได้มะเนี่ย...เค้าจะใช้งานกรูหนักมะ..แต่บรรยากาศโดยรอบก็ดีน้า..อากาศเย็นสบาย..แถมที่นอนก็มีให้ในห้องตั้ง 6 เตียง..ดีเลย..จาได้นอนกลิ้งได้สะดวกหน่อย..อิอิ
2 อาทิตย์แรก..งานเบาๆว่ะ..เด็กมั่กๆ..ให้แต่บันทึกข้อมูล..แดดก็ไม่โดน..แอบดีใจ..กรูจาได้ไม่ดำ..มาฝึกที่นี่ก็ดีนะ..พักตลอด..10โมง.เที่ยง..และก็บ่าย4โมง..วันๆไม่ทำไร..นั่งรอดูเวลา..ว่าเมื่อไหร่จะได้พัก...เฮ้อ..สงสารตัวเองจิงจิง..แต่ตอนกลางคืนเป็นอะไรที่เหงามากเลยน้า...ดีนะที่ยังมีโทรศัพท์.เลยได้คุยกับสุดที่รัก..ชีวิตเลยมะได้เงียบเหงา..และก็ค่อยมีความสุขหน่อย
ไม่นานน....ก็มีเพื่อนๆม.เกษตรมาฝึกงานด้วย..เลยเป็นอะไรที่happy..มากขึ้น..วันๆไม่ทำไร..หาเรื่องอู้กันได้ตลอด..นั่งเม้า..นั่งทำงานกันไป..ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงไม่นานมันจะทำให้พวกเราสนิทกันมากขนาดนี้..อิอิ..พูดไปก็คิดถึงพวกนั้นเหมือนกัน..
ไม่นานก็มีพวกอื่นมาฝึก..แต่กรูก็ไม่สนิทกะเค้าเท่าไหร่หรอกน้า..ไม่รู้ดิ..มันไม่ใช่แนวว่ะ...ที่สนิทหน่อยก้มีแม่โจ้นี่แหละ..เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย...ช่วยกรูทำงานด้วย..มีน้ำใจ..น่ารักมาก..คิดว่าเพื่อนๆคงเข้าใจแหละน้า..ว่ากรูเป็นยังไง..555+
กับการที่ได้มาอยู่นี่..ความสุขเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ..จะไม่ให้สุขได้ยังไง..ก็สุดที่รักอุตส่าข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา..เป็นอะไรที่ประทับใจมากเลย...แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน..วันเวลาผ่านไปเร็วมาก..และแล้วที่รักก็ต้องกลับไป..เลยอดเที่ยวสงกานด้วยกันเลย...แล้วไม่รู้กรูเป็นไร..กรูร้องห่มร้องไห้ไม่อยากให้เค้ากลับ..แต่ยังไงก็ต้องไปเจอกันที่ลาดกระบังอยู่แล้ว..ตอนสุดที่รักกลับไป..เป้นอะไรที่หดหู่และก็เศร้ามากเลย..เหมือนมีอะไรขาดหายไป..ไปไหน..ก็คิดถึงแต่ที่ๆเราไปด้วยกัน...โคตรทรมานเลย..
มาอยู่นี่ได้ไปเที่ยวหาไอ้พวกกะเลวกะลาดมังด้วย...555..พวกมันลำบากกว่ากรูอีกไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน..ก็บ้านกรูมันจะมีไรให้เที่ยววะ...กรูอยู่มาตั้งแต่เกิด..กรูยังไปเที่ยวมะหมดเลย...555..พูดไปก็อายเหมือนกัน...แต่เหงพวกมันสบายดี..กรูก็ดีใจและ...แต่แอบอิจฉามันว่ะ...ทำงานสบายอยู่แต่ในห้องlab..เจอแต่ละคงนี่โหหน้าใสกิ้ง...เมื่อไหร่กรูจะได้ทำงานสบายๆแบบนี้บ้างวะ
อยู่นี่เหมืองกูเปงคนเชียงใหม่เลย...มาคุ้ม...ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ กรูมะเเคยอยู่เฝ้าศูนย์วิจัยเลย.....ออกเที่ยวมังตลอด...ก็จะใครเพื่อนรักกรู..อีเอ..ถึงเวลาก็ชวนกรูไปและ..กรูก็ชอบ..นี่ก็ไปเที่ยวดอยสุเทพกะดอยอินทานนท์มา..ไปกะแก้งมอกะเสดเค้าด้วย..แม่งไปดอยสุเทพ..กรูมาวววว์อ้วกซะงั้น..555..กู้อ้ายอาย..กรูก็มะเข้ใจเหมือนกัง..ว่าเวลาไปเที่ยวเนี่ย..ไม่มันผ่านไปเร็ว..กว่าตอนที่กรูฝึกก็มะรู้..ตอนกรูฝึกงานแต่ละวันผ่านไปแม่งโคตรนานนนนน...กรูล่ะเซ็ง
นี่อีก2อาทิตย์ กรูก็จะกลับบ้านและ..อยู่กะอีเอมัง พวกชาวแก้งกะเลวกะลาดมันก็กลับกันไปและ...และแก็งใหม่กรู...แก้งมอกะเสดก็กลับไปด้วย...สุดที่รักกูก็กลับไปอีก....กลับมาวังวนเดิม...แม่งโคตรเหงาเลยยย...แต่กรูจะบอกว่า 2 อาทิตย์ที่เหลือแม่งงานโคตรหนักเลน..กรูคนเดียวนะ..เอมังมะเกี่ยว..คนละกลุ่ม..แม่งให้กรูไปนั่งตากแดด..กรูปวดหัว...กรูจะเปงลมอาววว..กรูทำงานมะไหวเลย..เพลียแดด..ก็เลยนั่งหลับกลางแดดซะงั้น...ป้าคนงานชมกรูด้วยว่ากรูเก่ง..ร้อนแล้วยางหลับได้อีก...555+ความสามารถสูงอ่ะ..แก้งแม่โจ้..เพื่อนใหม่กรู...ก็ได้แต่ชื่นชมในความ ขี้เกียจ ความอู้ของกรู..และเผลอๆก็ติดนิสัยอู้ไปกะกรูด้วย...เพื่อนเค้าบอกว่ากรูเก่ง...ครูฝึกเค้าสั่งให้ทำงานไร...กูแบ่งรับแบ่งสู้..ต่อรองเสมอ...กรูมะยอมหรอก...มาฝึกงานโว้ยยยย...มะได้มาทำงาน...แต่เพื่อนแม่โจ้อึดดีว่ะ ของเค้าดีจิงจิง..กรูชอบ..และกรูก็ปลื้ม...ที่เพื่อนกูเก่งและก็เข้าใจในสิ่งที่กรูเปง
การฝึกงานที่ศูนย์วิจัยพืชไร่เชียงใหม่..ทำให้กรูได้ประทับใจอะรายๆหลายอย่าง ขอบคุณสำหรับสิ่งดีดี ไม่ว่าจะเปงมิตรภาพที่มีให้กัน..รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นนะที่แห่งนี้...ความสุขที่แสนอบอุ่น ที่ทุกคนหยิบยื่นให้กรูมา อีกทั้งประสบการณ์ดีดีที่ไม่รู้จะหาได้ที่ไหนนอกจากที่นี่..มันคือความทรงจำดีดีที่งดงาม...แสนเสียดายแม้จะเหลือเพียงอดีต..แต่อีฟจะเก็บวันเวลาดีดีที่เรามีร่วมกันและคิดถึงทุกคนตลอดไป....ขอบคุณค่ะ
เรื่องเล่าจากที่ฝึกงานตอนจบ
ในที่สุดเวลาทีต้องฝึกงาน 2เดือนก็หมดลงวันนี้ (30 พ.ค.50)
2เดือนที่ผ่านมาก็มีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างการฝึกงาน
ถึงแม้การมาฝึกงานครั้งนี้ ผลลัพท์ที่ได้ อาจไปเป็นไปตามที่คิดไว้ในตอนแรกก็เหอะนะ
แต่สิ่งอื่นที่ได้กลับมา มันเป็นประสบการณ์ ที่หาไม่ได้ในรั้ว มหาวิทยาลัย
มันทำให้โลกทัศน์ของเรากว้างขึ้น มองเห็นถึงการดำเนินชีวิตในการทำงาน
จากที่เราเห็นแค่ตื่นเช้ามาเรียน เย็นกลับบ้าน สอบก็อ่านหนังสือ แต่การฝึกงานเนี๊ยะ
มันทำให้เราเห็นถึง หน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ความเหนื่อย ความยากลำบากในการทำงาน และคุณค่าของเงิน
มองเห็นคนอีกกลุ่มนึง ที่เราไม่เคยได้รู้ ซึ่งมันก็ทำให้เรารู้ว่า พวกเรามีโอกาส ในชีวิตที่ดีกว่าเค้า
มีโอกาสที่ได้เรียนสูงกว่าเค้า มันก็เลยทำให้รู้ว่า โอกาสที่เรามีวันนี้ เราควรจะใช้มันให้คุ้ม และเป็นประโยชน์กับตัวเองที่สุด
ถึงแม้ อาจจะโดดงานไปเที่ยวบ้าง ให้คนอื่นตอกบัตรให้บ้าง แต่มันก็มีความสนุก และความสุขอยู่ในตัว
ได้เพื่อนที่ดี มิตรภาพที่ดี พร้อมกับความทรงจำที่ดีกลับมา
ป.ล.
การฝึกครั้งนี้ ทำให้เปิดโลกทัศน์ของตัวเองมากขึ้น
ให้มีความทรงจำที่ดีและมิตรภาพที่ดีเกิดขึ้น
จะเก็บเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นนี้ไว้ในความทรงจำของเค้าไปอีกนานๆ
ใกล้ฝึกงานแหล่ว...
พรุ่งนี้ก้อไปกรุงเทพแล้ว...ย้ายเข้าหอใหม่
เตรียมตัวกับเทอมฝึกงาน
อยู่บ้านนานๆ ต้องไปหอ ก้อคิดถึงบ้าน เหมือนกัน
แล้ว 2 ตายายเค้าจะเหงามั้ยน้า ไม่มีลูกคนนี้คอยอยู่กวน
คงไม่เหงาหรอกมั้ง ช่วงนี้แกยุ่งๆ งานเข้าทุกวัน~
อยากอยู่ดูแลแกเหมือนกันแฮะ แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่รุ่ใครดูแลใครกันแน่
ช่วงหลังๆเด๋วนี้ 2ตายายแกดูแลตะเองขึ้นมาก ตื่นเช้าไปวิ่งกันทุกวัน
ดีๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง
เสียอย่างป๊าไม่เลิกเหล้าซ้าที เอาอะไรไปแลกแกก้อไม่ยอม
ต้องให้ป่วยมั้ง ถึงจะเลิก คนอะไรดื๊อดื้อ~ กินแต่เหล้า จะสอบอยู่เดือนหน้าแท้ๆ ก้อไม่เหงอ่านหนังสือ -*- (เป็นกันทั้งพ่อ,ลูก)
แม่ก้อยังเหมือนเดิม ยังบ่น จุกจิกเหมือนเดิม เอิ้กๆ
เฮีย อีกคน อายุก้อเยอะแล้ว ไม่โตสักที ~
หุหุ บ่นกันทั้งบ้าน
...
เปิดเทอมฝึกงานจะได้เจอเพื่อนมั้ยเนี่ย...
แยกย้ายกันคนละทิศยังกะดราก้อนบอล
ปุบๆปับๆ ก้อขึ้นปี 4 แล้ว แก่ไวมาก
หลับตาลงยังจำวันมาสอบสัมภาษณ์ได้เลย เวลาผ่านไปไวยังกะเรื่องตอแหล
เรียนมาจนขึ้นปี4ยังไม่ยากเท่ากับเรียนให้จบ4ปี ~
...
ตอนนี้นู๋น่าจะสอบเสร็จแล้วมั้ง ถ้าตัวสุดท้ายไม่สอบ
ดีใจด้วยๆ สอบเสร็จจาได้ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องหงุดหงิด
จาได้ไม่ต้องนอนดึก พักผ่อนมากๆนะ
เทอมนี้อยุ่ใกล้ก่าเดิม ไปมา น่าจะสะดวกก่าเดิม
คิดถึงนู๋มั่กๆๆ
คนอะไร ไม่ได้เจอกัน ยังตามมาหาในฝันเก้าได้ทุกคืน...
รักนะ ^^
วันนี้ก็ present proposal เสร็จไปเรียบร้อยแล้ว
ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าผ่านไปได้ด้วยดีอะป่าว
รู้แค่ว่า – มันผ่านไปแล้วอะ –
เหมือนจะดี แต่ก็แอบไม่ค่อยดีด้วย (แอบเศร้าเล็กน้อย)
เฮ้อออออ
วันนี้มาอัพ blog ก่อนไปฝึกงานที่ไทยออยล์
ไม่รู้ว่าจะได้อัพอีกเมื่อไหร่อะนะ
เอาเป็นว่า ~~ สู้ๆ ~~
(อีกปีเดียวเท่านั้น)
แหม...ดีจริง ใครอยากดังก็โทรมาบอกนะ เดี๋ยวเจ๊จัดให้อย่างยายคุณนายทีเนี่ยเห็นดิฉันไม่มีการเขียน blog มาเพลาหนึ่ง(ด้วยสถานการณ์บ้านเมืองไม่ปกติ)ถึงกับขอร้องให้มีการเขียนถึงงานวันเกิดหล่อนที่จัดพร้อมกะน้องโจเมื่อวันศุกร์ที่ 25 May ที่ผ่านมา คุณๆขา ดีใจกับหลายๆคนนะคะที่ไม่ได้ไป บ้านแม่งไกลโคตร กรูนึกว่าเล่นหนังอินเดียอยู่ ขับรถข้ามเขาไปตั้งหลายลูกกว่าจะถึง แต่ต้องยอมรับค่ะว่าว่าที่สามีคุณทีเค้ารสนิยมวิไลจริงๆ(ยกเว้นหนึ่งเรื่อง) บ้านน่ารักสุดๆ เข้าบ้านไปก็พบกับสัตว์สงวนหายากที่คู่นี้เค้ามีไว้ครอบครอง คือ Giant Shizu สวมจานดาวเทียม(อย่าขี้เกียจ click ไปดูรูปที่ album เอง)ที่วันนี้ไม่มีไอ้หมาหน้าดำของน้องตูดใหญ่มารังควาญ อาหารการกินละลานตามาก โดยเฉพาะน้ำพริกปลาทูของแม่น้องตูดใหญ่ ที่อร่อยจนไม่มีใครคุยกะใครเพราะซวกกันไม่ยั้ง งานนี้เต็มไปด้วยชาวมณฑลบางบัวทอง ที่ภูมิใจนำเสนอต่อว่า "บ้านกรูไกลกว่านี้อีก" เออ..กะว่ามาสร้างบ้านดักความเจริญไว้ก่อนที่มันจะมาถึงงั้นสิ รวมถึงเพื่อนคุณทีและคุณนายมาเฟียจาก ม.กรุงเทพที่ทำเอาสาวๆกลุ่มเราเฉาเลย ก็แม่งผอมหุ่นดีตูดเล็กซะงั้น เออ..แต่ดูเค้าไปเราก็ตักอาหารเข้าปากต่อไม่มียั้ง Gary เป็นฝรั่งคนเดียวในงาน แต่ก็ภูมิใจที่ได้มาทำหน้าที่บริการเมียรักและพรรคพวกมือเป็นระวิง
May 30
ฝึกงานเสร็จแล้ว
ฝึกงานเสร็จแล้วครับพี่น้อง
ผ่านไป 2 เดือน กว่า ๆ ไวกว่าเอานิ้วมาเกาสะดืออีก
เป็นประสบการณ์ที่สนุก มากเลยครับ
ช่วง สัปดาห์แรก ผ่านไปอย่างเบลอ ๆ ครับ เพราะช่วงนั้นหวัดลงคอ บวกกับหอบหืด
เป็นอะไรที่ค่อนข้างทรมานมากเลยล่ะครับ
หายจากไปสบายก็เริ่มงานออดิท เลยล่ะครับ
งานก็ทำในส่วนง่าย ๆ เช่น เราต้องมาตรวจดูใบเสร็จทีละใบตั้งแต่เดือนมกราคม(1) ถึงเดือน ธันวาคม(12)
ศัพท์ในการทำเช่นนั้น ก็เรียกว่า Voucher ครับ เรียกกัน ง่าย ๆ ว่า เว้าเอกสาร ตอนแรกก็สนุกดี แต่ผ่านไป หลาย ๆ สัปดาห์ ชักน่าเบื่อแล้วล่ะครับ
อีกสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าคล้าย การเว้า ก็น่าจะเป็นงานเดียวกัน แต่ เป็นการ จ่ายเงิน จากที่ค้างในงวดปัจจุบัน เราก็ต้องไปตรวจใบเสร็จในรอบระยะเวลาบัญชีใหม่ เราจะเรียกในส่วนนี้ว่า Subsequent เรียกสั้น ๆ ว่า สับ น่ะครับ
งานใช้สมองก็มีบ้างเช่น การตรวจภาษีขาย และซื้อ ขายนั้นไม่ยากครับก็ดูจากใบเสร็จของกิจการเรานั่นเอง ส่วนซื้อนั้นก็ไม่ยากเช่นเดียวกัน เราก็ต้องดู รายละเอียด 8 จุด คือ ต้องมีคำว่า ใบกำกับภาษี มีชื่อเค้า ชื่อเรา วันที่ รายการ เลขที่เอกสาร เงินภาษีVat
แล้วก็ได้ทำในส่วนของธนาคาร คือ กระทบยอด ก็สนุกดี มีการบวกกลับ ในส่วนที่กิจการบันทึกแต่แบ๊งค์ไม่ได้บันทึกและในทางตรงกันข้าม เราก็ต้อง ปรับให้เป็นยอดที่ถูกต้องให้ได้
ได้ฝึกการบันทึกบัญชีในคอม บ้างเล็กน้อย ซึ่งค่อนข้างน่าเบื่อมาก ๆ เลย ได้ ส่งจดหมายยืนยัน ยอดลูกหนี้เจ้าหนี้ ซึ่ง เป็นเรื่องที่ละเอียดมาก เย็บเล่มงบการเงิน
ส่วนเรื่องที่ผมคิดว่ายากมากที่สุด ก็คือการกรอก เอกสารต่าง ๆ เช่น ภงด50(ยื่นภาษีบริษัท) ภงด3(หัก ณที่จ่าย คนธรรมดา) ภงด53(หัก ณ ที่จ่าย นิติบุคคล) สบช 3,3/1 แบบส่งงบการเงิน บอจ.50 หนังสือแสดงผู้ถือหุ้น
เรื่องพี่ ๆ ที่บริษัท ก็น่ารักมาก ๆ เลยล่ะครับ ด้วยความที่มีผู้ชาย อยู่ในบริษัท เพียง 2 คนคือผมและเพื่อน จึงได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษ มีการแซว สนุก ๆ ให้เป็นที่ฮือฮากันบ้าง
พี่ก็ใจดีสุด ๆ เลยล่ะครับ ทั้งการสอนให้ทำงานก็ไม่เคยมีดุหรือบ่นเลย ขอลาหยุดรับน้องก็ให้หยุดโดยง่ายได้ บางครั้งก็รู้สึกเกรงใจมาก แต่ก็เรายังเป็นวัยรุ่นนะครับเราก็ต้อง มีการนอกลู่นอกทาง จะให้ เหมือน ๆ พี่ ๆ ได้อย่างไรล่ะครับ
ผมคิดว่า เปิดเทอม คงได้ใช้ความรู้ความสามารถจากการฝึกงานได้เต็มที่เลยล่ะครับ
จะฝึกงานเสร็จแล้วละ
ฝึกงาน
เป็นการเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่าเราไม่ได้ชอบที่เราเรียน
นับวันรอ
เป็นผลพวงมาจากที่เราทำอะไรที่เราไม่ได้ชอบจริงๆ เลยอยากให้มันจบๆไป
กลับขอนแก่นบ่อย
เป็นเพราะว่าที่ขอนแก่นมีคนที่ชอบเหมือนเราอยู่ที่นั้นได้นั้งคุยกันแล้วสะบายใจ
แต่วันนี้ก็มาถึงจนได้วันที่เราจะฝึกงานเสร็จ
ไม่ได้ใจหายหลอกนะ
ดีใจมากกว่าอีก
หวังว่าจะผ่านนะ ฝึกงาน
จะได้ไม่ต้องไปฝึกที่อื่นอีก
แล้วเราเจอกันนะ ขอนแก่น
วันสุดท้ายของการฝึกงาน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของกาฝึกงานแล้วแอบดีใจเพราะว่าจะได้ไม่ต้องตื่นเช้าแล้ว และอีกอย่างก็ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วยดีใจจัง ปิดเทอมที่ผ่านมารู้สึกเหนื่อยมากๆ เลยกับปัญหาของตัวเอง แต่ทุก ๆ ครั้งที่มีปัญหาก็ได้เพื่อน ๆ ทุกคนคอยให้กำลังใจตลอดเวลา คอยให้คำแนะนำทุกเรื่องเลย ขอบคุณทุก ๆ คน ที่คอยเป็นห่วงและอยู่ข้างกันตลอดเลย เปิดเทอมคราวนี้คงจะมีแต่ความสุขนะ คิดถึงเพื่อนทุกคนเลย
สิ้นสุด..วันฝึกงาน
และแล้ววันนี้ก้อเป็นอันสิ้นสุดของการฝึกงาน เฮ้อ..เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยล่ะว่ามั๊ยเพื่อนๆ และอีกไม่กี่วันเราก็จะเปิดเทอมกันแล้วนะ จะได้เจออะไรใหม่ สำหรับหัวข้อThesisยังคิดไม่ออกเลยจะทำเกี่ยวกับไรดีน้อ อยากทำเฟอร์แต่ไม่รู้ว่าอาจารย์จะให้ทำหรือป่าว...แล้ววันเสาร์นี้ยุทก็จะพาแตไปดูหนังแล้ว เพราะแตทำนำ้ลดลง จนตอนนี้หนัก 48 แล้วล่ะ อย่าลืมนะยุทธ..ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆที่แตอยากได้กับพิซซ่าแล้วก้อหนัง1เรื่อง แล้วก็ต้องพาไปเที่ยวที่วัดหลวงพ่อโสธรด้วย กับก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ด้วยนะ เมื่อไรๆๆๆจะถึงวันเสาร์สักทีอยากให้เวลาเร็วๆจังชักอดใจไม่ไหวแล้วอยากเห็นหน้ายุทที่สุดเลย......
กลายเป็นกระทู้ที่น่ากลัวไป ณ บัดดล ตกใจแทบสิ้นสติที่เห็นกระทู้ตัวเองได้รับความสนใจมากขนาดนี้
....คือว่าไม่คิดว่าเรื่องอุจาดแบบนี้จะกลายเป็นที่ถูกใจของชาวปันติ๊บไปได้ อิๆ .....เอางี้แล้วกันถ้าอยากรู้กันมาก
นักก็จะเล่าความเป็นมาเป็นไปเรื่องผมกับมัน (และวันอัศจรรย์ไรของเรา)....
มันเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานผม เข้ามาก่อนผมครึ่งปีมั้งเป็นเด็ก ม.เอกชนไงเลยจบก่อน ม.รัฐบาล จริงๆ ก็รุ่น
เดียวกันนั่นแหละ เอ๊ะ หรือผมอ่อนกว่ามันฟ่ะ ผมเข้ามาวันแรกก็เจอมันนี่แหละ on duty วันนั้น ผมว่ามันก็เฉยๆ
นะ แมนๆ หน้าตาเหมือนแมงวัน ตาโตๆ โปน อิๆ ก็ไม่ได้คิดอะไร (หน้าเหมือนคนนั้นอ่ะ นึกไม่ออก คนที่เป็น
AF2 อ่ะ ที่อยู่แกรมมี่ ที่ร้องเพลงเพราะๆ ตาโปนๆ เหมือนกัน โทดทีนะนึกไม่ออก นึกออกจะมาโพสบอก หรือถ้า
ใครทราบเบาะแสก็บอกด้วยนะครับ ว่านักร้องมันชื่ออะไร จะได้หายข้องใจกัน) แต่รู้สึกว่าไอ้นี่มันเป็นใครมาจาก
ไหน ทำไมถึงอวดเก่งเจงๆ
มันชอบมาสอนงาน ถ่ายเอกสารมันยังสอนเลย ผมบอกไม่ต้องสอนผมหรอก ตอนฝึกงานก็ถ่ายแต่
เอกสารนี่แหละ จนจะเปิดร้านเองแล้ว......เรื่องน้ำเต้าหู้ มันเริ่มซื้อมาให้ตั้งแต่วันแรกที่ผมยืนดูดไวตามิลล์ พอมัน
เห็นปั๊บเท่านั้น รีบแถ...เเทเเด็ดเเทแด็ดแท็ดแถ เข้ามาทันที บอกชอบกินน้ำเต้าหูเหรอ ผมบอก ป่าว พอดีหิวเลย
กินรองท้อง
.....ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋จะมาอยู่บนโต๊ะ ทุกวัน มันบอกว่าลูกสาวร้านปาท่องโก๋
ชอบมัน ซื้อแต่เต้าหู้ทีไร แถมปาท่องโก๋มาให้ทุกที.....จนวันนึงผมบอกว่ากินปาท่องโก๋แล้วนึกถึงแฟน (ผู้หญิงนะ)
วันรุ่งขึ้นมันซื้อมาแต่น้ำเต้าหู้อย่างเดียวเลย ผมถามว่า “อ้าวแล้ววันนี้ปาท่องโก๋ไม่มาเหรอ หรือว่าลูกสาวเจ้าของ
ร้านไม่ชอบเมิงแล้ว” มันบอก “ถ้ากินปาท่องโก๋แล้วแสลงก็ไม่ต้องกิน กรูไม่เอาแล้ว มันให้ กรูก็เอาให้วินมอไซต์
หน้าปากซอย”...สันดานเลวเล็กน้อย ผมบอกว่าแสลงอะไรของเมิงก็ไม่แพ้ (ตอนนั้นยังไม่เก็ท) ซะหน่อย มันบอก
ให้ผมอ่ะกินแต่น้ำเต้าหู้เยอะๆ จะได้แข็งแรง มันบอกว่ามันชอบคนอวบๆ.......ชักเอะใจ เมิงจะขุนกรูไปทำไก่ตอน
วันไหว้รึไง............
ประสบการณ์การฝึกงาน
เรื่องของการฝึกงานตอนนี้เราก็ฝึกเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว 3 คลินิก คือ รพ.ศิริราช รพ.พญาไท 2 แล้วก็ รพ.นพรัตนราชธานี ซึ่งแต่ละที่ก็มีความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ได้เจอะเจอกับประสบการณ์ทางคลินิกที่แตกต่างกันออกไป
คลินิกแรก ปีสามเทอมหนึ่ง ประกาศรายชื่อมาครั้งแรกก็แทบช๊อค นายชัยมงคล เสยกระโทก รพ.ศิริราช โหเห็นเเล้วเสียวสันหลัง เพราะรุ่นพี่ต่างพูดขู่ไว้ต่างๆนาๆว่าที่นี้ CI โหดมากๆๆถึงมากที่สุด แต่ในมุมนึงก็แอบดีใจที่ได้ไป รพ.ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศ วันแรกที่ก้าวเข้าสู่แผนกกายภาพบำบัด รพ.ศิริราช ก็เจอของดีซะแล้ว เพราะแค่เห็นหน้าอ.ที่มากล่าวแนะนำ รพ.ก็น่ากลัวล่ะ แอบคิดว่าแล้วต่อจากนี้ไปอีกห้าสัปดาห์กรูจะต้องเจออะไรมากกว่านี้อีกหรือป่าวนี้ แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไป เพราะเราได้เจอกับ CI ตัวจริงของเรา อ.สมลักษณ์ เพียรมานะกิจ หรือที่เราเรียกติดปากว่า อ.เล็ก (ตัวเล็กสมชื่อ) อ.เล็กเป็นอ.ที่ใจดีมากๆๆ ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับที่ครายๆ เคยเล่ามา แล้วงานวันแรกที่เราต้องทำหลังจากที่แนะนำตัวกับอาจารย์ก็คือ การเดิน ward ซึ่งเรียกว่าขาเเทบฉีก เพราะเดินหลายตึกมากๆ และสิ่งที่เราต้องทำระหว่างการเดิน ward ก็คือ อ่านแฟ้มประวัติของทุก case ที่อาจารย์ไปทำ อ่านแล้วก็สรุปประวัติเพื่อไปเล่าให้อาจารย์ฟังในช่วงบ่าย คลินิกนี้เป็นครั้งแรกเราก็อ่านออกบ้าง ไม่ออกบ้าง สับสนกับบางโรคที่เรายังไม่ได้เรียน เช่น โรคมะเร็งต่างๆ โรคทางระบบอื่นๆ ที่เรายังไม่รู้จัก แต่อ.ก๋ใจดีให้เราไปค้นคว้ามาตอบอีกวัน ซึ่งวันแรกๆของเราก็ผ่านไปได้ด้วยดี หลังจากนั้นเราก็เริ่มได้รับ case ของเรา ซึ่งตอนนี้เราจะได้เคสส่วนใหญเป็นคนไข้ระบบประสาท แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ใช้ระบบประสาทธรรมดา เป็นโรคที่รพ.อื่นไม่ค่อยได้เจอ ซึ่งเราก็ผ่านมาได้ด้วยดี หลังจากนั้นเราได้รับงานชิ้นที่เรารู้สึกว่ามันมีประโยชน์กับเรามากคือ อ.ให้เราหา journal มาอ่านแล้วสรุปให้อ.ฟังทุกวันอังคาร เราก็พยายามหามาอ่านอย่างเต็มที่ ก็รู้สึกว่ามานทำให้เราได้ประโยชน์เพิ่มเติมมากมาย และเรื่องที่ทำให้เราจดจำไว้ตลอดสำหรับคลืนิกนี้คือ วัน present case เดี่ยว เราก็ได้เคสที่จะนำเสนอเป็นคนไข้สมองขาดเลือด เนื่องจากไปเที่ยวเขา แล้วก็ต้องเดินขึ้นเขาเหนื่อยจนเลือดไปเลี้ยงสมองลดลง เราก็นำเสนอประวัติไปตามที่เราสัก แต่ระหว่างนี้เราก็โดนขัดจนเราแทบตาย คือ อ.ตุ๋ย ถามเรากลับมาว่า คนไข้ไปขึ้นเขาที่ไหน เราก็บอกว่าไม่รู้ไม่ได้ถาม ก็เราคิดว่ามันไม่สำคัญ อ.ก็เลยด่าเราใหญ่เลย หาว่าไม่ถามให้ละเอียด เราก็แอบบ่นในใจว่าทำไมช้านต้องรู้ด้วยว่ะ แต่ในที่สุดอ.ก็อธิบายเหตุผลให้เราฟัง เราก็ถึงบางอ้อ อืมมมมแล้วก็นึกชมอ.ว่า คิดได้ไงเนียะ..เหอๆๆ แค่หลังจากนั้นก็ผ่านมาได้ด้วย ...A........ และที่นี้เราก็ได้รู้จักและสนิทกับอาจารย์ที่น่ารักๆ หลายคนได้แก่ อ.หญิง อ.ตุ๋ย อ.นก อ.รุ้ง อ.ชุ และก็อีกหลายๆๆคน
คลินิกสอง ก็เป็นที่แปลกใจอีกล่ะ เนื่องจากเราได้ไป รพ.พญาไท 2 ซึ่งเป็น รพ.เอกชน และปกติก็ไม่เคยรับเด็ก นศ. ฝึกงาน เนื่องจากคนไข้ค่อนข้างจะ.... แต่เราก็ได้ไปกับเกศ เพื่อนสาวของเรา แต่การฝึกงาน รพ.เอกชน มันก็ทำให้เรารู้สึกดีเหมือนกาน เพราะเราได้เรียนรู้ระบบการทำงานของ รพ.เอกชน ไปที่นั่นเราจะได้อยู่กับ CI ที่ค่อยดูแลเราจริงๆ 3 คน คือ พี่กบ พี่ปุ๊ก แล้วก็พี่เป็ด ซึ่งทั้งสามคนนี้ใจดีมากก และก็คอยแนะนำแล้วก็ชี้เเนะเราตลอด แต่ก็ไม่ใช่แค่นี้น่ะ ยังมีพี่คนอื่นๆที่คอยช่วยแนะนำเราทุกเวลาไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าแผนก (พี่ยักษ์) พี่จี้ พี่ฮอล์ และก็หลายๆๆคน คือเรียกว่ามี CI ทั้งแผนก แต่ก็ไม่ช่ายแค่พีทีอย่างเดียวที่น่ารัก ที่นี้พี่ๆผู้ช่วยก็น่ารักกันทุกคน พี่ปา พี่นวล พี่เอก และก็อีกหลายๆคนก็ใจดีกันทั้งนั้น ตลอดห้าสัปดาห์ที่นี้ออกจะเหนื่อยหน่อย เพราะเราต้องเดินทางไปกลับทุกวัน นั่งรถเหนื่อยหน่อยแล้วก็เลิกงานตั้งห้าโมงเย็น (ทั้งๆที่เคสหมดตั้งแต่บ่ายสอง แต่ก็ไม่ได้กลับ) กว่าจะมาถึงห้องก็ค่ำล่ะ แต่แล้วมันก็ผ่านมาได้ด้วย...A.......แบบไม่คาดคิด
ส่วนคลินิกที่สาม..รพ.นพรัตน รพ.นี้ออกจะไกลนิดหน่อยถึงไกลมากก แต่ก็ยังดีหน่อยที่มีรถมหาลัยไปส่ง คลินืกนี้ได้ฝึกสองระบบหลัก คือออร์โธ กับเชส แล้วก็มีเคสเด็ก กับนิวโรบางนิดหน่อย คลืนิกนี้เราได้ CI ใจดีมากอีกล่ะ ชื่อพี่แอน วรางคณา บุญช่วย นอกจากจะใจดีแล้ว อ.ของเรายังสวยอีก เหอๆๆ ฝึกที่นี้เรารู้สึกว่าเราได้ใช้ความรู้ของเราอย่างเต็มที่ อ.ปล่อยให้เราทำเคสได้ด้วยตัวเอง โดยที่อ.คอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอดและคอยแนะนำเราตลอด ซึ่งทำให้เรารู้สึกดีมากๆๆ แต่คลินิกนี้ออกจะเหนื่อยนิดหน่อย เนื่องจากเราต้องเข้างานเจ็ดโมงเช้า เข้างานสายห้านาทีก็ต้องชดเชยหนึ่งชั่วโมง มันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากสำหรับเราเพราะเจอเหตุการณ์นี้ตั้งแต่วันแรกที่ไปฝึกงาน เจ็ดโมงเช้าเข้างานเราก็ต้องไปเดิน ward ที่แสนจะร้อนนนนนนนน กว่าจะเสร็จก็ แปดโมง แล้วก็ลงมาที่แผนก ก็มาทำเคสออร์โธ ซึ่งคนไข้ที่นี้จะน่ารักๆกันทุกคน (เพราะมีขนมมาฝากทุกวัน เหอๆๆ เห็นแก่กินน่ะเรา) ทำเสร็จสืบแอดโมงครึ่งเราก็ได้พักกินข้าว เริ่มงานอีกทีก็บ่ายโมง แล้วก็เลิกงานบ่ายสาม ฝึกงานที่นี้นอกจากจะได้ใช้ความรู้ของเรายังเต็มที่แล้ว เรายังได้พบเพื่อนใหม่ที่น่ารักมากๆๆด้วย เป็น นศก. จากมศว คือ เมย์ ซู่ และก็มานิต (เจอกานครั้งแรกก็ยกมือไว้มานิดล่ะคิดว่าทามงานแล้ว เหอๆๆ) พวกเราทั้งเด็กรังสิตกะมศว เมาท์กานทั้งวัน ว่างไม่ได้ จนอ.ต้องจับแยก เพราะไม่งั้นมันจะเมาท์กัน เนื่องจากมีเด็กที่อื่นมาฝึกด้วยมันก็ทำให้เกินการแลกเปลี่ยนตวามรู้กัน มีบางเรื่องที่เหมือนกาน บางเรื่องไม่เหมือนกาน ทำให้มีการโต้แย้งเรืองวิชาการกันอย่างถึงพริกถึงขิง ต่างคนต่างหาหนังสือของตัวเองมาอ้างกับอาจารย์ แต่สุดท้ายเด็กรังสิตก็ถูกเสมอ ฮ่ะๆๆไม่ใช่เพราะเก่งน่ะ แต่อ.เป็นศิษย์เก่ารังสิต เหอๆๆๆ ยังมีอีกอย่างที่นี้ที่ทำให้เราต้องมีเรื่องกันกับพี่เนตรพีทีที่ รพ. สาเหตมาจากการแย่งกันทำเคสผู้กองสุดหล่อ เหอๆ แต่พี่เนตรก็สู้เราไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่เราจะได้ทำเคสนี้ ขอบอกว่าน่ารักมากกกกกกกก แต่ก็สนุกดี นอกจากพี่แอนแล้วที่รพ.นี้ อ.ทุกคนน่ารักและใจดีมากๆๆ ไม่ว่าจะเป็น พี่ติ๊กหัวหน้าแผนก (ต้นตระกูลสายรหัสเราเอง) พี่ผึ้ง พี่ปุ่ม พี่กุ๊กไก่ พี่เนตร และก็พี่เนม ทุกคนน่ารักมากกก โดยเฉพาะพี่ปุ่มสุดสวย เจอกานเมื่อไรไม่ได้ต้องเมาท์เรื่องผู้ชาย เหอๆๆ.. ไม่ช่ายแค่พีทีน่ะที่น่ารัก ผู้ช่วยที่นี้ก็น่ารักเหมือนกัน กัดกาบเราทุกวันนนนนนนนน โดยเฉพาะเจ้มิ้นท์ (CI หมายเลข 2) เจอกานไม่ได้ต้องกัดกานตลอด พี่กุ้งหยุด(กิน)ไม่ได้ขาดใจ พี่หนุ่ม เอาขนมมาขายแล้วก็บังคับเราไปซื้อทุกวัน พี่กิ่งมาดคุณหมอแต่เข้างานเก้าโมงทุกวัน พี่อ้อกับชายา แป๊ปๆชิ่ง (อ.เผลอเมือไรต้องชิ่งหนีงานทุกที) แต่มันก็สนุกดี..ไปรพ.นี้ได้ลูกชายกลับมาด้วย เจ้าอ้วน (ด.ช.บุญสูง บัวศรี) เด็กน้อยน่าสงสารคลอดมาแปดเดือนละยังไม่ได้กลับบ้านเลย admit ตั้งแต่เกิด เนื่องจากดูดไม่ได้ สำลักเสมหะ ยกแขนไมได้เพราะหมอทำคลอดแล้วพลาดต้องมากระตุ้นไฟทุกวัน เจ้าอ้วนมันน่ารักเคาะปอดยังไงมานก็ไม่ร้อง กระตุ้นไฟก็ไม่ร้อง จะร้องเฉพาะตอน suction เฮ้ออคิดถึงเจ้าอ้วนว่ะ ตอนนี้กลับบ้านได้แล้วหวังว่าคงไม่ต้องมา admit อีกน่ะ.. ส่วนเกรดคลินิกนี้ยังไม่ออกไม่รู้ว่าจะได้เกรดไร.
คลินิกที่สี่ รพ.อยุธยา คลืนิกนี้ยังไม่ได้ไปเลย จะไปวันที่หกเดือนมิถุนายนนี้ ไม่รู้ว่าจะเจอไรบ้าง ถ้าเจอไรสนุกๆเดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังล่ะกานนนนนนนนนนนนนน
เฉียดตายเรื่องนี้นึกถึงทีไร “เสียวสันหลัง”ทุกครั้ง ผมรอดตายมาได้เพราะยังมีคนที่รักใคร่และห่วงใยอยู่ มิฉะนั้นแม้แต่ชื่อของผมก็คงไม่เหลือให้ใครจดจำ ผมลองทบทวนเหตุการณ์ดูที่ได้เสี่ยงกระทำไปเช่นนั้นเพราะไม่รู้“ตื้นลึก”ว่าเรื่องเป็นไปเป็นมาอย่างไร ทำให้คิดถึงผู้บริสุทธิ์หลายคนที่ต้องจบชีวิตลงเพราะติดสอยห้อยตามผู้อื่นไปแล้วโดนลูกหลง ญาติพี่น้องโศรกเศร้าร่ำไห้ยืนยันว่า “ลูกฉัน” “ผัวฉัน”เป็นคนดีทำมาหากินสุจริต แต่ก็ไม่สามารถจะต่อกรกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองได้เพราะคนของเราไปกับ “โจร” คนดีก็พลอยเป็นคนเสียไปโดยปริยาย บทความนี้พอจะเตือนสติท่านผู้อ่านให้ระวังบุตรหลานหรือคนใกล้ชิด จะไปไหนกับใครที่ใดพิจารณาให้รอบ คนที่ไปด้วยมี “ชนัก”ติดหลัง หรือที่ภาษานักเลงว่า “มีโจทก์”อยู่หรือไม่ มิฉนั้นคนที่เรารักจะพลอยติดร่างแหไปอย่างไม่สามารถจะช่วยเหลือเยียวยาได้ เรื่องนี้ผมเฉียดตายจริงๆครับ
ต้นปี ๒๕๑๐ ผมเพิ่งจบจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ หลังจากฝึกงานสืบสวนสอบสวนจากนครบาลแล้วผมก็ได้รับการแต่งตั้งไปประจำอยู่ที่ สภ.อ.เมืองนครปฐม ที่จังหวัดนี้ในสมัยนั้นโจรเยอะมาก ได้แก่พวกปล้นทรัพย์,ชิงทรัพย์,ลักทรัพย์รถยนต์บรรทุกสิบล้อ ลักรถยนต์แล้วเรียกเอาค่าไถ่ จับตัวคนไปเรียกค่าไถ่บ้าง คดีอุกฉกรรจ์เกิดขึ้นมากเป็นอันดับต้นๆของประเทศ มือปราบถูกคัดเลือกตัวให้ไปปราบโจรที่นั่น ตรวจสอบชื่อผู้ไปดำรงตำแหน่งผู้บังกองหรือผู้กำกับการตำรวจจังหวัดสมัยนั้นก็พอจะเห็นได้ว่า “มือฆ่า”ทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นจะเอาไม่อยู่ โจรจะเหิมเกริมคนสุจริต,คนทำมาหากินจะอยู่ไม่ได้ เมื่อได้หัวหน้าหน่วยเป็นมือปราบแล้วก็ต้องสรรหา “มือ”หรือ “ลูกทีม”ที่เป็นงานไว้ใช้ มิฉะนั้นรบกับโจรไม่ชนะ
ยกตัวอย่าง ในสมัยนั้นมีคดีลักรถยนต์บรรทุกสิบล้อเกิดขึ้นทุกสัปดาห์ ส่วนมากจะเป็นรถยนต์ที่จอดริมถนนบ้าง จอดในปั๊มน้ำมันบ้าง คนขับรถลงไปรับประทานอาหารหรือไปปัสสาวะ เพียงห้านาทีสิบนาทีกลับมาที่รถปรากฏว่ารถหาย บางคดีมีเด็กท้ายรถนั่งนอนเฝ้ารถอยู่เด็กท้ายรถก็ถูกจับตัวไปด้วย บางครั้งเด็กท้ายรถถูกยิงทิ้งเป็นศพอยู่ข้างทาง หรือไม่ก็ถูกจับมัดมือมัดเท้ามัดปากทิ้งไว้ในป่าข้างถนน ทั้งรถบรรทุกเปล่า,รถบรรทุกมีสินค้าโดนหมด การสืบสวนตามหารถที่ถูกโจรกรรมไม่พบ แต่มีบุคคลคนหนึ่งเป็นลูกหลาน “โจรใหญ่”นครปฐมที่เคยถูกตัดหัวเสียบประจานที่หน้าองค์พระปฐมเจดีย์ ตั้งตัวเป็นนักเจรจาเสียเงิน “ไถ่รถ” ท่านรู้สึกอย่างไรครับ รถถูกโจรกรรมเจ้าของรถไปพึ่งตำรวจๆช่วยอะไรไม่ได้ แต่พอไปใช้บริการของบุคคลผู้นี้ได้รถคืนแต่ต้องเสียเงินเป็นค่าแลกเปลี่ยน รถบรรทุกคันหนึ่งๆราคาค่าไถ่สมัยนั้นคันละ ๓๐,๐๐๐.-บาทถึง ๕๐,๐๐๐.-บาท ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้ทำให้เกิดช่องทางทำมาหากินของเหล่าโจร จึงจำเป็นต้องตัดไฟแต่ต้นลม ก็คือเด็ดหัวคนรับจ้างไถ่ถอนเสีย จากนั้นคดีลักรถเรียกค่าไถ่ก็เงียบหายไป ส่วนจะเด็ดหัวกันยังไงอย่าทราบเลย
ลูกน้องหรือทีมงานสำคัญที่สุด การคัดเลือกคนต้องดู “ใจ”เป็นสำคัญ ใจต้องเหี้ยมอำมหิต พูดง่ายๆคนที่ไม่เคยฆ่าคนมาเลยในชีวิตไม่สามารถจะไปฆ่าใครได้นอกจากบันดาลโทสะ วิธีดูใจว่าเหี้ยมแค่ไหนทดลองให้เชือดสัตว์เล็กก่อน เช่นเชือดเป็ด, เชือดไก่ ต่อไปก็ให้เชือดสัตว์ใหญ่เช่นวัว,ควาย ขั้นตอนต่อไปให้ฆ่าสิ่งที่มีความผูกพันทางจิตใจ เช่นสัตว์เลี้ยงที่ตนรัก แมว,หมาที่เลี้ยงไว้ ต่อไปก็ลองกับคนก็พวกโจรห้าร้อยก่อน คดี “วิสามัญฆาตรกรรม”ปั้นนักฆ่าได้อย่างดีที่สุด หัวหน้าชุดจะเป็นจัดคิวว่างานไหนใครเป็นคนลงมือ เชื่อไหมถ้าเป็นงานแรกรับรองว่ามือ “วิสามัญฆาตรกรรม”ต้องมีการอาเจียน,หน้าซีดเผือด,มือเท้าเย็น,อ่อนเพลียไม่มีแรง,จะเป็นลม รับรองเป็นอย่างนี้ทุกคน แต่พอทำไปสัก ๒-๓ รายรับรองว่าผีเข้าสิง เห็นใครไม่ถูกอารมณ์นิดหน่อยจะฆ่าลูกเดียว ที่ผมกล่าวมานี้เรื่องจริงนะครับ ไม่นำมาบอกกล่าวก็จะไม่รู้ ครั้นบอกละเอียดไปก็จะเกลียดขี้หน้าผมอีก จึงขอเตือนในตอนนี้ว่าถ้าท่านไม่พร้อมอย่าไปต่อปากต่อคำหรือต่อกรกับพวกที่มีอาวุธหรือใช้อาวุธเป็นหรือพวกนักฆ่าเลยครับ มันไม่คุ้ม คติของพวกนักฆ่า “เป็นความกับผีดีกว่าสู้ความกับคน” ตอนผมอยู่นครปฐมมีลูกน้องตัวดังๆเช่น จ่าทูล,จ่าแดง,จ่าเศษ,จ่าชลิตและอีกหลายคน แต่ละคนมีประกาศนียบัตรรับประกัน ใจเหี้ยม มือนิ่ง ปากปิดสนิท ทำงานไม่เคยพลาด ผมอยู่นครปฐม ๕ ปีเอาพวกโจรลงไปเยอะ จากนั้นผมก็ย้ายกลับเข้าไปอยู่นครบาล งานในนครบาลก็ใช่ย่อยคดีอุกฉกรรจ์(คดีปล้น คดีฆ่า)ไม่น้อยไปกว่านครปฐม ผมมัวยุ่งอยู่กับงานปราบปรามใน กทม.ไม่ค่อยได้สนใจคดีต่างจังหวัด แต่มีคดีฆ่าอยู่คดีหนึ่งที่จังหวัดนครปฐมเป็นข่าวดังมาก ผู้ตายเป็นถึงนายกเทศมนตรี ผู้ที่ทำการสืบสวนสอบสวนก็คืออธิบดีกรมตำรวจมือปราบในสมัยนั้น ท่านคือ พลตำรวจเอกมนต์ชัย พันธ์คงชื่น หนังสือพิมพ์ลงข่าวต่อเนื่องพาดหัวทุกวัน ผู้ที่อยู่ในข่ายต้องสงสัยอันดับหนึ่งคือ “จ่าทูล”และเป็นเหตุให้จ่าทูลถูกย้ายออกนอกพื้นที่ ขณะนั้นผมดำรงตำแหน่งเป็นสารวัตรอยู่ที่กองกำกับการสืบสวนสอบสวนตำรวจนครบาลใต้ จ่าทูลมีบ้านพักอยู่ในกรุงเทพส่วนจะพักอยู่ตรงไหนยังไงจ่าทูลไม่ให้ใครรู้ วันหนึ่งเวลากลางวันจ่าทูลไปหาผมที่ๆทำงาน ผมสอบถามเรื่องคดีฆ่านายกเทศมนตรีที่นครปฐม ก็แน่นอนเรื่องอะไรจะบอกความจริง เท่าที่จ่าทูลเล่าให้ฟังก็เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่ได้ถูกสร้างขึ้น คือโยน “ขี้”ไปให้ “ไอ้แห้ง”หรือ “บุษกร”มือปืนรับจ้างเพชรบุรี จ่าทูลกำลังติดตาม “วิสามัญ”ไอ้แห้งเพื่อปิดคดี แต่อธิบดีมนต์ชัยไม่เชื่อจึงย้ายจ่าทูลให้พ้นนครปฐมและไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับคดีที่นายกเทศมนตรีถูกฆ่า จ่าทูลเล่าให้ฟังว่าเขาอยู่นครปฐมไม่ได้เพราะมีอยู่วันหนึ่งเขาถูกลอบยิงด้วยอาวุธปืน เอ็ม ๑๖ จ่าทูลรอดตายเพราะเป็นคนระวังตัวและชั่งสังเกต จ่าทูลเล่าว่าในวันนั้นเขาเห็นรถยนต์ปิคอัพแปลกหน้าแล่นผ่านหน้าบ้าน ที่กระบะท้ายรถดังกล่าวมีชายฉกรรจ์นั่งอยู่สองคน หนึ่งในจำนวนสองคนเป็น “มือฆ่า”จากราชบุรี (ใครเป็นมือฆ่า พวกนักฆ่ารู้ๆกันอยู่) เมื่อรถปิคอัพขับผ่านบ้านจ่าทูลไปสักพักก็วกกลับมาอีก บ้านจ่าทูลอยู่ติดถนน ขณะที่รถปิคอัพผ่านหน้าบ้านจ่าทูลสังเกตเห็นอาการคนนั่งที่กระบะท้าย รู้ทันทีว่าโดนยิงแน่ ขณะนั้นจ่าทูลอยู่กับลูกเมียและมีผู้ใหญ่บ้านผู้หนึ่งนั่งคุยอยู่ด้วย จ่าทูลตระโกนด้วยเสียงดัง “หมอบ” จ่าทูลฝึกลูกเมียมาดี ทุกคนพร้อมจ่าทูลนอนหมอบราบติดพื้น แต่สงสารผู้ใหญ่บ้านไม่เคยผ่านการฝึกวิชาทหารมาก่อน ไม่รู้เรื่องมัวแต่ยืนงงๆ เลยโดนกระสุน เอ็ม ๑๖ พรุนไปทั้งตัวขาดใจตายทันที จ่าทูลรู้ว่าเป็นฝีมือตำรวจด้วยกันจึงไปร้องเรียนกล่าวโทษให้ดำเนินคดีกับตำรวจที่จ่าทูลจำได้ ผู้ที่ถูกกล่าวโทษว่าพัวพันฆ่าผู้ใหญ่บ้านก็เตรียมการมาดี มีหลักฐานที่อยู่อ้างอิง ชนิดเสือพบสิงห์เอาอะไรกันไม่ได้ จ่าทูลเกณฑ์สมัครพรรคพวกแบกศพผู้ใหญ่บ้านแห่รอบองค์พระปฐมเจดีย์ ข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวใหญ่ จนผู้บังคับบัญชาระดับสูงรับว่าจะทำการสอบสวนให้ เพราะภัยมืดกำลังมาถึงตัวจ่าทูลจึงต้องหลบเข้ากรุงเทพ จ่าทูลบอกกับผมว่าเมื่อเขาจะเดินทางไปที่ใดก็ตามมีความจำเป็นต้องเปลี่ยนรถ เพื่อไม่ให้ฝ่ายที่มุ่งสังหารเขาจำได้ และรถยนต์ของผมก็ถูกกำหนดเป็นพาหนะคันหนึ่งของจ่าทูล ผมใช้รถยนต์เก๋งวอลโวติดฟิล์มกรองแสงดำมืดจ่าทูลชอบมาก ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะจ่าทูลเป็นลูกน้องเก่า ประกอบกับตอนนั้นยังหนุ่มแน่นเรื่องยิงกันไม่กลัว เวลาเรานั่งรถเดินทางไปไหนก็ตามอาวุธปืนจะวางข้างกายในลักษณะพร้อมยิงเสมอ
วันหนึ่งจ่าทูลไปหาผมที่ๆทำงานบอกให้ผมช่วยขับรถพาไปให้ปากคำที่กองกำกับการนครปฐม พนักงานสอบสวนนัดไว้เวลาบ่าย ๒ โมง ผมดีใจที่จะกลับไปเยี่ยมถิ่นเก่าจึงได้รับจ่าทูลนั่งคู่ไปด้านหน้าผมเป็นผู้ขับรถ ไปถึงนครปฐมก่อนเวลานัดเล็กน้อย ผมแปลกใจว่าทำไมตำรวจนครปฐมให้เกียรติผมมากจัดที่ให้จอดรถด้านหน้าอาคารสถานที่ทำการ ผมลงจากรถไปทักทายลูกน้องเก่า ส่วนจ่าทูลขึ้นไปพบผู้สอบสวนซึ่งเป็นผู้กำกับการตำรวจจังหวัด ท่านผู้นี้ก็เป็นมือปราบระดับพระกาฬทีเดียว ท่านคือ “พ.ต.อ.โสภณ สะวิคามิน”(ยศตำแหน่งในขณะนั้น) สักพักใหญ่ๆจ่าทูลกลับมาหาผมบอกว่าผู้กำกับไม่อยู่ ผมลองให้ตำรวจลูกน้องติดตามหาผู้กำกับเพราะไม่อยากให้เสียเวลาต้องกลับมาให้สอบอีก ลูกน้องเก่ารายงานว่าตามไม่พบ เราทั้งสองจึงต้องเดินทางกลับกรุงเทพ ผมนึกตำหนิอยู่ในใจว่าเป็นผู้ใหญ่ระดับนี้แล้วไม่น่าผิดนัด ผมกับจ่าทูลกลับกรุงเทพแล้วก็แยกกัน ไม่ได้พบกันอีกเลย จนกระทั่งประมาณ ๑ เดือนต่อมาหนังสือพิมพ์ทุกฉบับก็ลงข่าวพาดหัว จ่าทูลถูกสังหารด้วยอาวุธปืน เอ็ม ๑๖ เสียชีวิตขณะกำลังขับขี่รถ เหตุเกิดที่ถนนเพชรเกษม ต.ธรรมศาลา อ.เมือง จ.นครปฐม เวลาประมาณ ๑๗.๐๐ น. ผมรีบเดินทางไปสอบถามข่าวคราวจากภรรยาจ่าทูลได้ความว่า พนักงานสอบสวนนัดจ่าทูลไปสอบสวนที่กองกำกับการจังหวัดนครปฐมเมื่อตอนกลางวัน สอบสวนเสร็จจ่าทูลก็เดินทางกลับกรุงเทพเมื่อเวลาใกล้ห้าโมงเย็น จ่าทูลขับรถไปแต่ผู้เดียวแล้วถูกกลุ่มมือปืนที่นั่งมาในกระบะรถบรรทุกสิบล้อมีประมาณ ๓-๔ คนระดมยิงด้วยอาวุธปืนเอ็ม ๑๖ จ่าทูลโดนยิงขณะที่รถบรรทุกมือปืนตีขนาบขึ้นทางด้านขวา โดยที่มีรถยนต์บรรทุกอีกคันหนึ่งขับบล็อกอยู่ข้างหน้า เป็นการจัดฉากฆ่าชนิดปิดประตูตีแมวทีเดียว ผมไปดูสภาพรถยนต์ของจ่าทูลซึ่งเป็นรถยนต์ยี่ห้อโตโยต้าโคโรลล่า ถูกกระสุนปืนเอ็ม ๑๖ พรุนไปทั้งคันไม่ต่ำกว่า ๕๐ รู ผมยังนึกว่าจ่าทูลไม่น่าอายุสั้นเมื่อเดือนก่อนเรายังเดินทางไปด้วยกันอยู่เลย (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าเฉียดตาย)
หลังจากนั้นอีกหลายปีจนผมลืมเรื่องจ่าทูลไปแล้ว ผมได้พบกับ “เสี่ยน้ำ” อดีตเจ้าของโรงน้ำแข็งที่ต้นสำโรง อำเภอเมืองนครปฐม เสี่ยน้ำเป็นผู้กว้างขวาง เป็นที่รู้จักกันดีในวงการตำรวจและบรรดานักเลง,มือปืน ระยะหลังได้รับการแต่งตั้งเป็นกำนันตำบลต้นสำโรงและหันไปเอาดีทางสร้างภาพยนตร์ กำนันน้ำกับผมรู้จักกันดีตั้งแต่ครั้งที่ผมรับราชการอยู่ที่นครปฐม กำนันดีใจที่ได้พบผมบอกว่า “จำได้ไหมครั้งที่ผมเดินทางไปนครปฐมกับจ่าทูล” ผมพยักหน้ารับจำได้เพราะเป็นครั้งเดียวในชีวิต กำนันน้ำเล่าต่อ “ผมตกใจแทบแย่เมื่อฟังวิทยุรู้ว่าสารวัตรไปด้วย”(กำนันน้ำเรียกผมว่า “สารวัตร”) “ผมรีบบึ่งมอเตอร์ไชด์แทบแย่(สมัยนั้นต้องใช้รถมอเตอร์ไซด์ในการติดต่อ โทรศัพท์มือถือไม่มี) ผมยอมให้ใครมาทำสารวัตรไม่ได้เด็ดขาด” เพียงแค่นี้ผมก็เข้าใจเรื่องราว ไม่ต้องซักไซ้อะไรมาก จ่าทูลถูกกำหนดให้ตายตั้งแต่วันเดินทางไปกับผม นึกถึงแล้วขนหัวลุก ถ้าเราไม่มีคุณค่าความดีอยู่บ้างคงถูกเหมาผสมปะเสไปกับจ่าทูล และก็คงตายฟรีเพราะคดีนี้ไม่ทราบตัวคนร้ายอยู่แล้ว ผมพูดอะไรไม่ออกมีก้อนติดอยู่ในลำคอได้แต่กล่าว “ขอบคุณ ๆกำนันน้ำ” เป็นคำขอบคุณที่มาจากส่วนลึกของหัวใจ และทุกวันนี้ผมก็ยังนึกถึงกำนันน้ำอยู่เสมอที่ทำให้ผมเฉียดตาย
มันคงเกิดขึ้นมาเพราะหลายอย่าง...ถ้าตอนนี้ก็คงที่ฝึกงาน แม้มันจะเหลืออีกแค่ไม่กี่วันเเล้วแต่เราก็มักเอาเรื่องเหล่านั้นมาใส่ใจ เลิกไม่ได้สักที
วันก่อน เราไปทำสกู๊ปข่าวเรื่องกิจกรรมนักศึกษามา ปรากฎว่างานนั้นเด็กจุฬาก็เข้าเเข่งด้วย เราก็ไปทำงานนั้นซึ่งทีมจุฬาฯ ชนะ พี่คนที่ฝึกงานบอกเราว่า "ใช่สิ มันเเน่นี่นาทีมนั้นน่ะ ทุนมันเยอะนี่นะ ที่จริงอีกทีมเก่งกว่าด้วยซ้ำ" ....แล้ววันนี้พี่เขาก็เพิ่งรู้ว่าเราเรียนจุฬา ฯ แล้วเราก็รู้สึกว่าเขาแปลกๆไป
ตกบ่ายเราเข้าประชุมบรีฟงานของบก.หนังสือพิมพ์ .... เรื่องการยุบพรรค กฎหมายรธน.ใหม่อะไรเทือกนั้น พี่โต๊ะเราพูดว่า ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ทำไมโต๊ะที่ไม่เกี่ยวการเมืองต้องเข้าฟังด้วย เขาหันมาถามเรา "พอจะเข้าใจบ้างไหมเราน่ะ ?" เราบอกพี่บก.ข่าวโต๊ะเราว่า เราเข้าใจที่บก.เล่มพูด...เพราะบังเอิญเราเรียนรัฐศาสตร์ และแล้วพี่บก.โต๊ะก็เพิ่งรู้ว่าเราเรียนรัฐศาสตร์ แล้วเขาก็พูดว่า
"เก่งหลายอย่างนี่นะเราน่ะ ทำไมมาทำหนังสือพิมพ์ล่ะ ? "
เราตอบว่า เพราะเราอยากรู้ว่าเราชอบเขียนหนังสือไหม ก็เท่านั้น.... เราไม่ได้เก่งกาจหรืออะไรเลยแค่เราพอจะรู้บ้าง ก็เท่านั้น
ตกเย็น...เราส่งงานเขียนให้พี่คนหนึ่ง เป็นคอลัมน์เอาของที่ห้างต่างๆ มันส่งรูปมาให้ลงแนะนำ เราเขียนแนะนำการตกเเต่งบ้านแบบ Minimalism พี่เขาถามเราว่าคืออะไร พี่บก.โต๊ะก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "ใครเขียนเรื่องนี้หรือ แน่ใจนะว่าถูก"....เราบอกว่าเราเขียน แล้วเป็นประมาณไหนเอามาให้เขาดูก่อน เราเอาไปให้พี่เขาดู เขาก็ไม่เห็นจะพูดอะไร แล้วทุกอย่างก็เงียบไปเฉยๆ
เราก็เเค่พอจะรู้บ้าง เพราะเราเคยอ่านหนังสือมาเล็กๆน้อยๆ เลยเอามาประยุกต์เเละลองเขียน ...ก็เท่านั้น
จากนั้นพี่บก.โต๊ะข่าวการเมืองก็พูดขึ้นลอยๆ ว่า...ใครพอจะติดต่ออาจารย์ พิชญ์ คณะรัฐศาสตร์จุฬาฯได้บ้าง เราก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เพราะเราอยบู่กันคนละโต๊ะข่าว ไม่รู้มันอาจจะดูน่าเกลียดอีกถ้าเราจะบอกว่าเราหาได้เพราะเราก็ทำงานโต๊ะเราอยู่
แล้วพี่เขาก็เดินมาถามเรา ...เรียนจุฬาฯใช่ไหม หาเบอร์โทรให้พี่หน่อยได้ไหม
จากนั้น เราโทรไปหาพี่บิว...พี่ทีเอ จานพิด สองนาทีเราก็ได้เบอร์มาพร้อมกับตารางงานอาจารย์ แล้วพี่ก็ถามว่า ทำไมได้เร็วจัง...เราเลยบอกว่า...บังเอิญเป็นอาจารย์ที่คณะค่ะ..... อ้าวหร๋อ ? แล้วทำไมมาฝึกงานหนังสือพิมพ์......
คำถามถามครั้งที่ 17 ในระยะเวลา 53 วันจากผู้คนต่างๆกัน แล้วเราก็ตอบไป format เดิมเหมือนที่เคยตอบทุกที ไม่เหนื่อยหรอกนะที่จะตอบ แต่ งง ว่าทำไมมันเป็นเรื่องผิดแปลกมากจนทุกคนต้องถามเลยหรือ ?
เหมือนเราจะรู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้สักเท่าไหร่ สายตาบางคนก็ไม่ค่อยจะทำให้เรารู้สึกดี
เหมือนเราวันนี้จะอ่อนไหวเกินไป ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งที่ไม่เคยจะใส่ใจ แต่วันนี้เรากลับไม่ใช่ เก็บเอามาคิดเป็นเรื่อง เหมือนวันนี้จะอ่อนไหวเกินไป ใช่ เหมือนวันนี้จะอ่อนไหวเกินไปเสียเเล้ว
ได้อะไรจากการฝึกงานบ้าง ชีวิตการเรียนมันมีความสุข
Trainee นักศึกษาฝึกงาน
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
ตอนนี้เครียดมากๆๆๆ
หาที่ฝึกงาน
จะต้องทำงานแล้ว
ไม่รู้จะทำยังงัยดี
ไม่รู้แม่งจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
รู้แต่ว่ามันคือก้าวต่อไปของชีวิต
แล้วต้องก้าวหั้ยมันดีด้วย
มันเริ่มขึ้นแล้วกับอีกช่วงชีวิต
ที่ต้องผ่านเข้ามาสักที
บอกจิงๆเลยว่ากลัวมาก
มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
รู้เลยว่าต้องโตขึ้นได้แล้ว
จะเปนเด็กไม่ได้อีก
จะไปเที่ยวเล่นแม่งก้อเริ่มไม่สนุก
เครียดว่าจะมีที่ทำงานป่าววะ
ทุกอย่างแม่งต้องเริ่มที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเอง
ไม่มีใครมาป้อนหั้ยอีกต่อไป
เกลียดจิงๆที่ต้องโตเปนผู้ใหญ่แล้ว
ตอนเด็กๆอยากโตเปนผู้ใหญ่
อยากทำงานมีเงินเปนของตัวเอง
จะได้ไม่ต้องขอใคร
แต่ตอนนี้
ปะป๊าจ๋า
ขอตังหน่อย
หนูอยากเป็นเด็ก
ฮุย...เล่....ฮุย..เจ้าทุยถึก
เราเริ่มต้นกัแต่เช้า..โตปลุกตอน 7 โมงแต่กว่าจะอาบน้ำกันได้ก็ 8 โมงครึ่ง
"ไร้สาระกันจริงๆ"
ออกจากบ้านพี่รองตอน 10 โมงกว่า โดยมีพี่สมรักษ์อุ๊ย ม่ายช๊าย..มีพี่โหน่ง..คอยอำนวยความสะดวกให้
ถึงแล้ว"โรจน"แต่เค้าบอกว่าเด๋วติดต่อกลับนะคะ...ป่านนี้ก็ยังเงียบ..
ไม่เอาแล้วไป"มาบตาพุต"กานดีก่า
ถึงแล้วๆๆๆ
โรงงานเยอะโคตรๆๆเราก็ตระเวนไปซะทุกที่
แต่ก็ เฟลว....แป๋วซะทุกทีเลย
ชีวิตมันเศร้า..เป็นเรื่องน้ำเน่า..ต้องกินเหล้าแก้กระหาย...
เที่ยงแล้ว ยังไม่ได้เรื่องเลย กลับบ้านดีก่า
แต่รุ่นพี่ EE ใจดีทุกคน ก็ติดต่อเรื่องฝึกงานให้น้อง...อุ่นใจ(นิดนึง)
จะสู้ๆด้วยตัวเองคับ เย้ๆๆ
กลับมาถึงบ้านถ่ายรูปด้วยความผิดหวังอย่างแรง
ตอนค่ำไปตลาดเดินเล่นๆๆ
ตอนดึกๆ"น้าคม"มาหา คิดถึงโคตรๆดีใจจัง
นอนเกาหลังให้โตจนหลับไปทั้งคู่
ZzzZZZzzZZzz
เรื่องการจบทั้ง มศว และรามในเวลาเดียวกัน พูดแล้วไม่ได้หาว่าอกตัญญูนะ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ และอาม่าของเราเข็น เคี่ยว และเคี่ยวเข็ญมากให้ไปทำงาน หาที่ฝึกงาน แต่เข้าใจกันไหมว่าเรียน 2 ที่เนี่ย ทั้งปีไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว สอบตลอดเวลา ...
เอาไงล่ะคะ คุณนาย
หาที่ฝึกงาน
- ทีวีบูีพา ส่งประวัติไปแล้ว ช่วงรอสอบข้อเขียน
- ไอทีวี ถ้าเค้ารับเด็ก ไอทีวียังรีพอตเตอร์ ยกเว้นสามทีมชนะเลิศ ก็คงดีเนอะ ตอนนี้ก้เลยลองให้ต่ายโทรถามพี่ที่ไปทีวีด฿ก่อนว่า ถ้าชมเชยล่ะ เค้ารับเข้าไปฝึกในฝ่ายข่าวป่ะ
- เนชั่น รายการสารคดีของพี่อ้อย แต่ว่ารายการนี้เราไม่เคยติดจามเลย ต้องหาข้อมูลซะแล้วว่าเป็นไง
สุดท้าย.....ไทยเดย์ พี่วิลลี่แนะนำมาว่าให้ไปทำรายการสารคดีที่นี่ กะพี่แป้ง
เศร้าจังเลยอ่ะ แต่ที่แน่ๆๆคงเอา ทีวี ไว้ก่อนแหละ งานหนังสือพิมพืพอแล้ว ไม่ชอบอ่ะ
ใกล้ธันวาคมแย้วววว
โหยหาที่พึ่งพิง จริงๆจังๆแล้วแหละ
ไหนจะต้องสู้รบปรบมือกับเพื่อนๆอีกอ่ะ
ไหนจะต้องผ่านอาจารย์อีก
พ่อใหญ่โต้งเด้อออ ทิ้งหนูอ่า แง๊ๆๆๆ
เอาเหอะ ยังไง
สิ้นเดือนนี้ก็จะไปพักผ่อนที่งานราชพฤก...ระหว่างเพที่ยวก็อดคิดเรื่องอนาคตไม่ได้หร้อกกก
เพื่อนฝูงทุกคน เอาใจช่วยน๊าาาา หาที่ที่เราอยากทำ และหางานที่เหมาะกับเรา
ช่วงนี้พี่บูมติดต่อไม่ได้เลย ช่วงไปรับรางวัลที่ไปทีวี ก็ดีดีอยู่นี่นา
อยากเบื่อบ้างจัง
เบื่อดีกว่า
เกรดเหลืออีก 2 วิชา จะเป็นไงน๊าาา
ภาวนา สาธุๆๆๆๆ
หาที่ฝึกงาน
เฮือก!! หาที่ฝึกงานไม่ได้ มาอัพสเปซดีก่า เซ็งๆ
ไม่รุจะไปฝึกไหนดี ไปฝึกร้านคอม เราก็ไม่เก่งคอม ไปไหนดีหว่า
ใกล้พอนึกถึงเรื่องฝึกงานก็รู้สึกเหมือนเราโตแล้วว ใกล้จะจบแล้ว ทำงายดี
ไม่อยากจบ อิอิ อยากใช้ชีวิตแบบมหาลัยไปอีกซักพัก
ขอโม้นิดนึง ภาพข้างบน ผมทำเองหมดเรยนา ภูมิใจเสนอ เปงผลงานที่นานๆครั้ง
จะได้ทำ(และทำเสร็จสมบูรณ์ด้วย) ปกติจะทำค้างๆคาๆ แล้วก็ไม่ได้ทำต่อ อิอิ
แค่ความรู้สึก
สวัสดีอีกครั้งสำหรับคนที่ผ่านแวะมา ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มา up blog เลย ทำให้ blog แห่งนี้ร้างไปพอสมควรนับตั้งแต่ช่วงวันส่งท้ายปีเก่า
ก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างๆ เลยเยอะแยะ แล้วยังมีภาระกิจสำคัญๆต่างๆอีกมากมาย เช่น หาที่ฝึกงาน เตรียมงานบายเนียร์ etc. และยังมีเรื่องนู้นเรื่องนี้อีกพอสมควร
(ละไว้ในฐานที่เข้าใจน่ะ) ซึ่งทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กับตัวเองสักเท่าไหร่ เวลากลับบ้านไปยังรู้สึกเหมือนไมได้กลับบ้านเลย เพราะจะอยู่บ้านน้อยลง
คิดถึงบ้านน่ะ แต่ไม่มีเวลาเหมือนแต่ก่อนจริงๆ อยากอยู่กับบ้านให้มากกว่านี้ ไปไหนมาไหนกับพ่อกับแม่ และน้องๆ (ไม่พูดถึงเดี่ยวมันจะน้อยใจเอา สำหรับ
น้องๆน่ะ) กับเพื่อนเองก็เหอะ ช่วงนี้ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันเลย อยากดูหนัง อยากร้องเกะ อยากกิน MK. บล้าๆๆๆๆ อยากไปหมดเลย เหอๆ ปี3 แล้วงานมันก็
ยุ่งแบบนี้แหล่ะ ได้ข่าวว่าอีก ประมาณ 10 วันได้ก็จะสอบอีกแล้วเร็วกันจริงๆชีวิต ไม่ต้องรีบเดินมากก็ได้น่ะครับคุณเวลา เพราะผมยังอยากจะเก็บบรรยากาศ
ความรู้สึกต่างๆอีกมากมาย ณ ช่วงเวลานี้เอาไว้ให้มากกว่านี้ก่อน จริงๆมีหลายเรื่องที่อยากจะอัพขึ้น space มาบ่นให้ฟังมาเล่าให้ฟัง แต่คงไม่ใช่วันนี้
เพราะถ้าเขียนที่จะเขียนให้หมดคงกินเวลาหลายชั่วโมง วันนี้ก็ฝากไว้ก่อนประมาณนี้ก่อนแล้วกัน
ปล. จะสอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือน่ะ ขยันๆ ความสำเร็จมันไม่หนีเราไปไหนหรอก
THE GOLD OF THE YEAR
THE GOLD OF THE YEAR แปลได้ตรง ๆ ก็คือปีทองนั่นเอง เฮ้อ ช่างสบายจริง ๆ เรา
ปีจอสำหรับปีจอ เมื่อลงท้ายปีก็มีแต่สิ่งดี ๆ จบลงอย่างสวยงาม
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานที่ได้มาอย่างฟลุ๊ค ๆ ทำที่เอแบคมาตั้งแต่ 3 กรกฎาคม ตอนนี้เข้าสู่เดือนที่ 6 แล้ว อ่านะ (แต่ไหงยังไม่ผ่านโปรหว่า ) ขอโทษนะ โปรเอแบคปีนึงเชียวนะครับพี่ ๆ แต่ได้งาน มันก็ยังน่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีใช่ไหม
เรื่องการจบทั้ง มศว และรามในเวลาเดียวกัน พูดแล้วไม่ได้หาว่าอกตัญญูนะ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ และอาม่าของเราเข็น เคี่ยว และเคี่ยวเข็ญมากให้ไปทำงาน หาที่ฝึกงาน แต่เข้าใจกันไหมว่าเรียน 2 ที่เนี่ย ทั้งปีไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว สอบตลอดเวลา เค้าไม่เคยเข้าใจ เคยมีทีนึงที่ต้องตัดสินใจระหว่างลุยสมัครงานกับเลือกอ่านสอบราม เราทำให้ทุกคนผิดหวังในตอนนั้นที่บอกว่า จะขออยู่บ้านอ่านหนังสือสอบ เราโดนว่า เหน็บแนมทุกวัน จนมีต้องทะเลาะกะที่บ้านหลายครั้งหลายครา แต่เราเชื่อมั่นในตัวเองมาก ว่าเราเลือกทางที่ถูกแล้ว
และวันนี้ ผลของการรักตัวเอง เราเชื่อแล้วล่ะ ว่าไม่มีใครรู้ดีที่สุดมากกว่าตัวเรา การเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับเรานั้นแม้จะต้องขัดแย้งกับใครในตอนแรกก็ตาม แต่ในที่สุด เค้าจะเข้าใจ และยินดีไปในความสำเร็จกับเรา... ที่เราบอกเสมอน่ะถูกต้องแล้ว ว่าคนเราควรรักตัวเองก่อนรักใคร
แถมตอนนี้ อ่านดวงปี 2550 โอ้โหเฮะ เยี่ยมมาก ราศีพิจิกปีหน้าจะทำอะไร ทำไปเลย โอ้..... เรามีวางแผนอะไรบางอย่างไว้แล้วล่ะ ไม่รู้จะทำดีป่าว แต่ก็ตรงใจดี ที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองเชื่อมั่นอีกครั้ง
ขอให้ทุกคนประสบแต่ความสำเร็จ เที่ยวปีใหม่อย่างปลอดภัยละกัน ลัคกี้
สัปดาห์ที่ห้า ทำงานได้ครบ 1 เดือนแล้ว
จันทร์ เช็คยา เช้า-บ่าย ตอนเย็นเก็บชั่วโมงพาร์ทไทม์ครั้งสุดท้ายที่ SM ก่อนเริ่มทำงานจริงอังคาร จ่ายยา เช้า ตอนบ่ายมาดูงานห้องยาผู้ป่วยใน เตรียมฝึกงานเพื่อขึ้นเวรต่อพุธ เช็คยา เช้า-บ่าย ตอนเย็นเฝ้าร้านยาต่อจนสามทุ่ม แล้วก็รับเงินค่าเฝ้าร้านยาเดือนแรกพฤหัสบดี วันนี้หยุดกะว่าจะไปเล่นน้ำที่สัตหีบ ด้วยความที่ไปเย็นไปหน่อยหาดเตยงามก็เลยปิดแล้ว (เคยมาตอนห้าโมงเย็นยังไม่ปิดเลย) สุดท้ายเลยไปนั่งกินอาหารริมทะเลที่บางเสร่แทน อุตส่าห์ขับรถไปตั้งไกล สุดท้ายก็มาเที่ยวใกล้ๆ จนได้ (ครั้งหน้าว่าจะขับรถไปเสม็ดเลย)ศุกร์ เช็คยา เช้า-บ่าย แล้วก็ได้รับเงินเดือน เดือนแรกแล้วเสาร์ ทำพาร์ทไทม์แบบได้เงินวันแรก ขึ้นเวรรวดเดียว 12 ชั่วโมง กลางวันก็เรื่อยๆ คนไข้ไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ตอนเย็นก่อนเลิกงานไม่กี่ชั่วโมง ดันมีอุบัติเหตุรถทัวร์ชาวจีน ชนรถกระบะ คนเจ็บเกือบ 30 คน เช็คยากันมันเลย แต่ยังดีไม่ต้องจ่ายยาเอง เพราะล่ามแปลที่ผมต้องอธิบายยาให้ไม่ไหว เลยขอเอาไปให้คนไข้เองอาทิตย์ ทำพาร์ทไทม์วันที่สอง วันนี้คนไข้เยอะตลอดทั้งวันเลย (ทำไมตอนฝึกงานเก็บชั่วโมงไม่เคยเจอคนไข้เยอะเลย พอทำจริงๆ คนไข้มาเพียบเลย) น้องฟุลไทม์ชอบใจ เพราะจะได้โบนัสเยอะ ส่วนผมเฉยๆ และเหนื่อย เพราะพาร์ทไทม์ ไม่ได้โบนัสด้วยซะหน่อย
ช่วงนี้ทำงานสองที่เหมือนเป็นคนสองมาตรฐานเลยแฮะจ่ายยา:ที่ BL พูดเร็วน้ำเสียงปกติจนถึงดัง เพราะต้องแข่งกับเสียงรอบข้าง ภาษาต่างชาติที่ใช้มีภาษาอังกฤษ ภาษารัสเซีย (พูดก็ไม่ได้ ล่ามก็ไม่มี อาศัยชี้แผ่นพับภาษารัสเซียที่พี่ทำไว้)ที่ SM พูดเสียงเบา จนถึงปกติ เพราะที่นั่นค่อนข้างเงียบ พูดดังมากเดี๋ยวคนรอบข้างจะตกใจ ภาษาต่างชาติที่ใช้มีภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น (ได้แค่สวัสดี แพ้ยามั้ย ขอบคุณครับ ที่เหลือก็ใช้ภาษาอังกฤษแทน หรือไม่ก็เรียกล่าม)เช็คจำนวนยา:ที่ BL ยานับเม็ด จะเช็คจำนวนแบบคร่าวๆ ใช้สายตากะเอา ยกเว้นยาปฏิชีวนะที่จะนับใหม่่เลย เพราะถ้านับใหม่หมดทุกตัว มีหวังช้าจนคนไข้ที่รอยา เอาระเบิดมาขว้างใส่ห้องยาแน่ที่ SM ยานับเม็ด จะนับใหม่หมดทุกตัว เพราะที่นั่นราคายาแพงใช่เล่น ถ้ายาขาดเป็นเรื่องแน่เมื่อคนไข้มาติดต่อเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับห้องยา :ที่ BL บอกที่ที่ถูกต้องให้คนไข้ไปติดต่อที่ SM ติดต่อให้คนไข้หมดคุยกับแพทย์:ที่ BL เรียกหมอ แต่ที่ SM ต้องเรียกอาจารย์ไว้ก่อนเพราะส่วนใหญ่เป็น staff มาออกตรวจ
ปล. วันนี้พึ่งรู้มาว่าที่ศิริราช เช็คยาแบบ independent triple check (เช็คยาสามครั้ง โดยเภสัชสามคน) ถ้าโรงพยาบาลผมทำบ้าง คงต้องจ้างเภสัชเพิ่มอีกหลายคนแน่เลย
?ฝึกงาน?
ไปฝึกงานที่ บจก . ซีพี มาว่ะ ฝึกงานเสร็จได้ของขวัญเล็กๆน้อยๆติดไม่ติดมือกลับมา
ตอนแรกที่ไปฝึกก้องงๆอยู่เกี่ยวก่ะการใช้โปรแกรมบัญชีของบริษัททำให้
เรารู้สึกว่าที่เราเรียนมามานลืมเลือนหายไปไหนหมดเร้ว
ก้อกัวจะเสียชื่อสถาบันไง555+
การทำงานด้านนี้เรารู้สึกว่ามานไม่เหมาะกับเราเอาเสียเรยยยย
เราชอบการทำงานที่ไม่หยุดนิ่งแต่สายที่เราเรียนมานเหมือนกับเราหยุดนิ่งอยู่กับที่ก็คือ
เข้างาน 8.30 -18.00 เราต้องผจญกับรถติดความน่าเบื่อของการทำงานในสำนักงาน
แม้ขนาดของมันจะกว้างใหญ่แต่เรากลับรู้สึกว่าเราอยู่ในโลกแคบๆนานกว่าค่อนวันไปเร้ว
เราชอบการทำงานที่ได้พบปะผู้คนอ่ะงานนั่งโต๊ะมานช่างไม่เหมาะกะเราเสียนี่กระไร
มานน่าเบื่อมากกับการทำงานแบบพวกหุ่นยนต์ชาตแบตเตอรี่แบบว่านั่งนิ่งๆๆๆๆๆทั้งวันอ่ะ
แต่ทำไงได้ก้อเราเรียนมาเร้วนิ
สมัยเรียนเราไม่ค่อยรู้ความต้องก่ารของตัวเองเท่าไรว่าเราต้องการเป็นอะไรเมื่อโตขึ้น
จนกระทั่งเรียนจะจบเรายังไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไร เราเรยเลือกเรียนอะไรก็ได้ที่หางานง่ายๆ
เพราะเราไม่ชอบการแข่งขันเอาซะเรยเพราะเรามักไม่ไช่ผู้ชนะอ่ะดิ๊
ข้อดีของการฝึกงานมันทำไห้เราได้เห็นว่าหลังจากจบการศึกษาเร้ว
ชีวิตเราจะดำเนินต่อไปอย่างไร???????????
ในที่สุดก็เคลียร์หนี้สินทั้งหมดจนตังค์เกือบหมดและเข้ามาอยู่ในรั้วโรงเรียนพระคริสต์ธรรมกรุงเทพฯ หอพักที่นี่ก็สบายๆไม่แออัดมาก ห้องน้ำตั้งหลายห้อง ผมเอาของเข้ามาเยอะมากๆ ขณะที่น้องอีกคนเอากระเป๋ามาสองใบ นี่ขนาดพยายามแจกจ่ายสิ่งของให้คนอื่นตั้งเยอะนะเนี่ยยังไม่วายเหลือของอีกเพียบเลย บรรยากาศที่นี่ก็ดีมากๆ น้องป.ตรีก็ดูน่ารักทุกคน มีอัธยาศัยดี รักพระเจ้า ถ่อมใจ ป.โท ก็ออกฮาๆแต่ก็ให้คำปรึกษาดีมาก คิดว่าเทอมแรกคงจะสนุกมากแน่ๆ ในช่วงนี้ยังไม่มีคริสตจักรจะฝึกงาน คาดว่าคงจะได้ในเร็วๆนี้ล่ะนะ
ชีวิตของเด็กมหาลัยปี 4 คือการเตรียมตัวไปฝึกงาน ไปทำงานแต่หลายๆ ครั้ง ก็คิดแล้วเครียดอ่าาาาาา นี้ตูจะออกไปทำงานแล้วเหรอเนี่ย ยังอยากเรียนอยู่เลย ต้องไปผจญอะไรบ้างเนี่ย(ตะกี้ฟูมฟายไปหน่อย)มันก็คงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ก็คิดไปก่อนว่าเราฝึกงานหนักมากกกๆ เวลาฝึกจริงจะได้ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด จะได้มีกำลังใจไว้ก่อนนี้ก็เตรียมร่อนใบสมัครฝึกงานที่ Show no limit พี่หนุ่ยก็ขู่ๆ ว่างานหนัก แต่ก็แหมเรียนทางโทรทัศน์มา แล้วชอบคอมฯ เป็นชีวิตจิตใจ ก็เลยอยากฝึกงานบริษัทแบบนี้ เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องสู้ล่ะว้าแต่ก่อนอื่น ขอทำความเข้าใจวิธีการฝึกงาน และให้บริษัทเค้ารับก่อนเตอะ!วันนี้ขอบ่นๆ แค่นี้ก่อน เตรียมเขียนบทความต่อดีกว่า ติดตามบทความคอมฯ ที่ผมเขียนได้ในนิตยสาร PCtoday นะครับ
เขียนโดย Eka-X ที่ 2:45 ก่อนเที่ยง
ชีวิตหลังจากเลิกฝึกงานแล้วมันสบายแบบสุดๆจริงๆ ม่ายได้ไปทำงาน มันก็เบื่อๆ เหงาๆเซ็งๆนะเนี่ย เลิกฝึกงานวันสุดท้ายวันที่26 พ.ค.ตอนเช้าพวกเพื่อนเด็กจุฬากะลาดกระบังก็จะเลี้ยง แต่พักกลางวัน เรากับนายบอยก็ไปกินข้าวกับพี่ฝน(เป็นพี่เลี้ยงที่ฝึกงานที่ใจดีมาก)เจ๊วัน และก้อลุงจันดี อิ่มแบบสาดดดดดดดตกเย็นก้อพี่เคไปเลี้ยงที่ร้านอาหารป่า นั่งกินกับผู้จัดการ แบบชิวๆ มาก ประทับใจกับพี่ ๆ ที่ทำงานทุกคนเลย ฝึกงานแบบไม่กดดันอะไร พอวันเสาร์ก็มีนัดไปเที่ยวกันอีกก็พี่บอย(พี่ชายเราเองเนี่ย) ชวนไป RCAก้อเลยจัดไป ไปกันเยอะมาก พี่บอย พี่ออฟ กลุ่มเพื่อนๆอุ้ม ปุ้ย อู โห กินแบบว่ากลับมาแบบ มึนๆงงๆ พอวันอาทิตย์ก็ไปเมืองทอง เดินทางไกลมากมาก ไปหาพี่บอยที่ร้านแล้วก็พี่เบนซ์ เจอกลุ่มเพื่อนๆที่มาดูงานก็สังสรรค์กันไป ปุ้ยก็ตรงดิ่งมาจากเอกมัยเลย สุดๆ วันต่อมาก็เลยไปที่ 23BAR นั่งเล่นแบบธรรมดาก็สนุกสนานดี สองวันติดเลย กลับมาที่บางมด มะวานนี้เอง ก็เตรียมย้ายของเข้าห้องพัก ก้อเลยไปเที่ยวสะพานพุทธไปแบบอาการมึนๆ แฮงค์สุดๆๆ ไปกัน5คน กับพีท อู น้องเอ๊ก ปุ้ย กลับมาก้อหลับเป็นตายเช้านี้ตื่นมาก้อนั่งดูหนัง เรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ก้อวันนี้ว่าจะกลับห้องเนี่ย ยังไม่ถึงห้องเลย รอปุ้ยกลับมาจะดูบอลม๊างเนี่ย เออ เอาเป็นว่าวันนี้ใช้ชีวิตแบบสบายสุดดดดดดดดดดด(เอาไงกับสัมนาดีหว่าเนี่ยยยยยยยยย)
วันนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว…
เราตื่นสายๆ มาทำงานท่ามกลางสายฝนที่โปรยมาต้อนรับเรา-ขอบใจมาก
ที่ทำงานของเราอยู่สูงมากกกกก อากาศเลยเย็นเยือกอย่างที่ถ้าไม่ใส่เสื้อแจ็คเก็ต หรือเสื้อกันหนาว คนเลือดน้อยอย่างเราจะทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากนั่งสั่น แถมบวกกับอาการเกร็งประสาทจากการที่ได้เจอผู้คนระดับผู้บริหารขึ้นไป ทำให้การทำงานในครั้งนั้นกดดันไม่น้อย
ก่อนที่จะได้เข้ามาเป็น ‘คนในสนาม’ เราว่างงานอยู่ราว 4 เดือน ไม่ได้โดนไล่ออกแต่บอกตัวเองว่าออกมาเถอะถ้ารู้ตัวว่ามันไม่ใช่ โชคดีที่เจ้านายเข้าใจ อนุญาตให้เราออกมาแต่โดยดี แถมตอนที่เราไม่มีงาน ไม่มีเงินก็ยังโทรมาตามเราไปรับจ๊อบบ่อยๆ ด้วย
เราใช้ชีวิตแบบชิวๆ ได้สักเดือนสองเดือนก็เริ่มรู้สึกหนักใจ ตอนแรกว่าจะไม่หางานใหม่ อยากจะพัก อยากจะอยู่นิ่ง เพื่อถามตัวเองอย่างจริงจังว่า “จะทำยังไงต่อไป?” แต่ด้วยความที่ไม่มีเกลือไปแลกข้าว ไม่มีผักไปแลกไข่ เราเลยต้องออกหางาน เพื่อจะได้เงินมายังชีพ และในระหว่างที่วุ่นวาย สับสน ก็มีคนๆ นึงโทรมาชวนไปทำงานด้วย เราตอบอย่างไม่ลังเลสักนิดว่า “โอเช ขอบคุณมาก”
แม้จะตอบออกไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย แต่เรารู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่เพราะคว้าเอาไว้อย่างเสียไม่ได้ แต่เพราะงานนั้นมันน่าสนใจ มันท้าทาย เราอยากลองทำ…เราตื่นเต้นเอามากๆ แต่ก็เต็มที่และตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง เคยมีอยู่ช่วงนึงที่เรากลายเป็นคนบ้างานไปเลย อยากทำงานตลอดเวลา สนุกที่จะเห็นการเติบโตของมัน เสาร์-อาทิตย์ถ้าอยู่บ้านแล้วไม่ได้ทำอะไร เราก็นั่งรถเมล์เข้ามาที่ออฟฟิศเล่นๆ เหนื่อยกายไม่ว่าแต่ขอให้งานออกมาเป็นอย่างดีก็พอใจแล้ว
จากที่บริษัทของเราไม่มีแม้กระทั่งพื้นที่ของตัวเอง
จากจุดเริ่มต้นที่มีคนทำงานแค่ 4-5 คน
จากขอบเขตงานที่ยังไม่มากมาย
ทุกวันนี้บริษัทของเรามีคนรู้จักเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
มีพนักงานเยอะขึ้น มีน้องเข้ามาฝึกงาน มีคนอยากเข้ามาทำงาน
หลายคนเข้ามาแล้วออกไป…แต่เราก็ยังอยู่
ด้วยความรู้สึกรัก ผูกพันธ์ และห่วงใย
แต่อนาคตมันเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน, เรายังไม่รู้ว่าปีหน้าจะครบรอบ 3 ปีของเราที่ได้ทำงานที่สนามหลวงหรือเปล่า รู้แต่ว่าถ้าเราจะจากไป มันก็คงจะเหมือนๆ กับที่ๆ เราเคยจากมา เราจะไปอย่างดี ไปอย่างคนที่ต้องการเติบโต ไปอย่างคนที่ยังรักกันแต่มีความจำเป็นต้องจาก…
แต่ตอนนี้ยังทำงานอยู่เล้ย…งานเยอะจริง จริ๊ง
นัดกะพี่คุณญิ๋งไว้ที่ GMM จะไปสตูดิโอ PoP [V] ราม 30
แต่ต้องนัดที่ GMM เพราะอิมู๋ไปมะถูก!!
อิมู๋กะพี่คุณญิ๋ง Give Me Five เพราะวันนี้แต่งตัวไฮโซเหมือนกัน!!
ชั้น 38 ไปล่ำลาพี่หวิน ฝึกงานวันสุดท้าย บ๊ะบายน๊าค๊า ต้องคิดถึงพี่หวินแน่ๆ
ชั้น 38 อีกเช่นกัน ที่พี่คุณญิ๋งไปหม้อพี่เจไดเหมือนเคย.. เหอๆ
พี่เจไดผอมลงมากมาย..เพราะไปผ่าพันคุดมา แต่ก้อยังขยันมาทำงานอีก
รู้ปะว่าพี่คุณญิ๋งเป็นห่วงนะเนี่ย!! อิอิ พี่คุณญิ๋งจะถีบ เฮ้ย! จะจีบพี่เจไดนับจากวันนี้ จะไม่กัดพี่เจไดแระ
แต่วันนี้พี่เจไดน่ารักจิงๆ อิมู๋กะพี่คุณญิ๋ง Give Me Five เป็นอันว่าใจตรงกัน
ออกจาก GMM ประมาณบ่าย 3 ก่าๆ วันนี้พกสมาชิกใหม่ "น้องปลา" แฟนคลับชินมาด้วย
แต่เอ๊ะ!! นี่เราจะไปมะลิกันนะ มะช่ายชินซักหน่อย!! แต่ก้อช่างเหอะ น้องปลาบอกว่ามะลินู๋ก้อไหว.
ไม่ได้อัพบล้อกไปหลายวันครับ ก็เพราะเรื่องงานด้วยครับ ที่เรียกได้ว่า ประดังประเดเข้ามาครับ ทั้งงานปรกติที่มีอยู่ ยังปิดไม่ได้ งานใหม่ที่แวะเวียนเข้ามาทั้งงานในและงานนอกครับ ยังไม่รวมกับที่เพื่อนร่วมงานลาบวชอีก 1คน (อนุโมทนา ครับผม ไม่ได้ไปงาน ต้องเฝ้าเว็บ เดี๋ยวหาย) และน้องฝึกงานก็จบพอดี เห้อออออ
และที่สำคัญที่สุด กับชีวิตการทดลอง Ubuntu ผมครับ หุหุ งานนี้ ได้ลง ubuntu ใหม่อีกรอบแล้ว เอาเป็นว่าขอแชร์ปัญหาดีกว่าครับ
หลังจากที่ นั่งก้มหน้าก้มตา config ต่างๆ กันอย่างบ้าคลั่งครับเพื่อให้มันทำงานได้เต็มที่ครับ ซึ่งจริงๆแล้ว ลงไปปุ๊บ มันก็ทำงานได้ทุกอย่างครับ แค่ลง gtfp เพิ่มมาผมก็พอทำงานได้แล้วครับ แต่ด้วยความที่อยากเล่นอะไรมากกว่านั้นครับ โดยเฉพาะไอ้ Beryl ด้วยแล้ว เลย config กันเยอะมากกก compile kernal ใหม่อีก แต่ก็ยังรันไม่ได้อยู่ดี ยำมันไปยำมันมาก็ x windows เจ๊ง เข้า text mode ไปลบพวก start ต่างๆ ที่เข้าไปยำไว้ ก็ยังไม่รอด เลยลงใหม่ดีกว่า
ซึ่งก็ต้องบอกครับว่า ที่ผ่านไปนั้น เป็นปัญหาความต้องการส่วนตัวไม่เกี่ยวกับระบบว่ามันสร้างปัญหาในการทำงานเท่าไหร่ครับ ตั้งแต่ การลง Ubuntu 64 bit (ทั้งๆที่รู้ว่าหลายโปรแกรมไม่มีใช้ เช่น Flash player 64 bit) ฝืนลง beryl เพื่อความเท่ห์ ทั้งที่คนเล่น ubuntu เกือบทั้งโลกบอกว่า มันมีปัญหานะ ระหว่าง beryl+ ati driver+64 bit เนี่ย แม้ว่าหลายคนเล่นได้ แต่อีกหลายคนลงแล้วเล่นไม่ได้ เจ๊งกาโบ้ง (แต่ผมก็ยังเล่น 555+) แต่ไอ้ที่เป็นปัญหาข้างนอกละครับ สำหรับในการทำงาน ซึ่งจริงแล้วตรงนี้ก็สำคัญครับ และมีหลายข้อใหญ่ๆ ด้วย
1. ผมสื่อสารงานกะใครไม่ค่อยรู้เรื่องครับ เพราะว่า งานส่วนใหญ่ร้อยละ 99% ที่คนอื่นๆ ส่งมาให้ผมเป็นไฟล์ word, excel ครับ แม้ว่าจะสามารถลง font เดียวกัน เปิดมันด้วย Open Office และสั่ง save เป็นไฟล์เวิร์ดแล้ว ก็ยังไม่ค่อยรุ่ง
เป็นเพราะว่า มีผมคนเดียวมั้ง ที่ลองเอา linux มาใช้แบบ desktop คนเดียว (รันserver นี่ไม่เกี่ยวนะครับไม่นับ) ทำให้ผมเลยอยู่คนเดียว ในโลกแห่ง Microsoft ของป๋า บิลล์
2. ในเว็บ office ยังคงมีระบบเก่าๆ ครับที่ใช้ html area ครับ ซึ่งเป็นเวอร์ชั่นที่ไม่สนับสนุนกับ Firefox (โอ้ววว แม่เจ้า) ใช้ได้แต่ IE (อ่า m$ มันครองโลกแล้วรึไง) เลยปวดหัวครับ ปลุกกระแสการใช้ tiny mce ใน office อีก (จริงๆ ปลุกมานานแล้วครับ อยากให้เลิกใช้ tool ห่วยๆ ซะที)
3. ปัญหาการส่งไฟล์ ครับ เนื่องจากระบบหลักนั้นมันเป็น UTF-8 (เค้าใช้กันทั่วโลกแล้ววว) แต่ไอ้ไฟล์บน windows ที่ได้รับมามักจะเป็น windows-874 ครับ ผลคือต้องมานั่งหาวิธีแก้ไอ้ font ประหลาด ต่างดาวกันอีก (MS มันครองโลกจริงๆแล้วนะเนี่ย)
ซึ่งปัญหาทั้งๆหมด มันจบได้ครับ ถ้าผมทำงานของผมคนเดียว ทำเว็บคนเดียว ไม่ต้องส่งไฟล์เอกสารต่างๆ ของ HR นั่น ปัญหาทุกอย่าง จบ!!!
แต่ในความเป็นจริงแล้วพอมาเจอแบบนี้ ก็ทำให้ผลไปได้ค่อนข้างฝืดครับ ยังคงต้องแวะเข้าใน windows เป็นระยะๆ เห้ออออ นะ
พูดมาทั้งหมด เหมือนว่า มันไม่มีดีเลย แต่จริงๆ แล้วมันมีข้อดีครับ
1.ระบบที่ใช้งาน กิน Resource น้อยตามแบบของ Linux ครับ เวลาเปิดทำงานเหมือนเวลาใช้งานตามปรกติ ก็ใช้แรมไปเพียง 2/3 ของที่ทำงานอยู่บน Windows ครับ อย่างง่ายๆเลย เปิด windows มาไม่ทำไรเลย ไม่ load antivirus อะไรพวกนี้ ก็ใช้แรมอยู่ 200-230 เมกฯ ครับ แต่ Ubuntuกินแค่ 160-180 เท่านั้นเอง ยิ่งพอเปิดใช้งานเยอะๆ แล้วก็เริ่มเห็นส่วนต่างมากขึ้นครับ ดังนั้น ก็คงไม่ต้องนั่ง update เครื่องกันทุกครั้งที่ update OS ครับ
2. ระบบที่เป็น Open source ทั้งหมด มันมีโปรแกรม มีอะไรเยอะมากครับ แค่หาๆ เอามีทุกอย่าง และที่สำคัญ มันฟรี!!! คุณไม่ต้องนั่งเข้า google พิมพ์หาโปรแกรมเถื่อน หรือเสี่ยงชีวติ หา crack หา cd key อะไรเลยครับ อยากได้อะไร ก็หาๆ เอา อีกทั้งใน x windows อย่าง gNome ที่ใช้อยู่ ก็สามารถพิมพ์หาได้ทุกอย่างที่ต้องการครับ เช่น ทีแรกผมต้องการหาโปรแกรมสำหรับใช้งาน upload file งานขึ้น server ก็ลองพิมพ์ หา FTP ครับ ผลคือ
มันมีเป็นร้อยครับ ทั้งโปรแกรมที่เป็น Client และ server โอ้วว มันเยี่ยมจริงๆ
ลองหาโน่นหานี่ ดู อืมม มันมีหมดทุกอย่างจริงๆ เพียงแต่ว่าจะเอามา config แล้วใช้งานง่ายหรือยากอีกเรื่องนึงครับ
3. ระบบการ Update ของมันที่ใช้ apt-get ซึ่งช่วยให้ระบบหลายๆอย่างในการ update ระบบ ทั้ง fix bug, update security นั้นทำได้ง่ายครับ ไม่ต่างจาก M$ update เลยครับ อีกทั้งไม่มี windows genius มากวนใจอีกด้วย โอ้ววว มันยอดมาก
ซึ่งตอนนี้ หากพูดกันจริงๆแล้ว น่าสนใจมากครับ กำลังว่าอยากหา OSX มาลงอีก 555+ แต่ไม่มี Harddisk สำรองข้อมูลสิครับเหอๆ เดี๋ยวพักขึ้นมาไม่มี Harddisk ไว้ใช้งานอีก และคิดว่า ตอนนี้ใน office ผมเองก็มีอย่าง ทีม programer สองสามคน หรือว่า อย่างทีม networks เริ่มสนใจ ubuntu กันเยอะแล้วครับ แต่ยังติดปัญหาไม่ต่างจากผมนั่นล่ะ คิดว่าขอปลุกกระแสต่อดีกว่าเหอๆ คิดว่าอาจจะมีแนวร่วมมากขึ้นครับ ซึ่งหลังจากลงใหม่รอบสองนี้ ก้อเข้าโหมดคนปรกติครับ คือเอา Ubuntu ที่เป็น 32bit มาใช้งาน แล้วก็คิดว่า คงตัดใจกะ beryl แล้วครับ
ปล. เห็นน้องฝึกงานแวะมา comment แว๊บๆ อ่า ก็ขอบคุณค้าบบ ที่แวะมา เหอๆ มีไรก็ msn ปุ๊งปุ่ง มาแล้วกันครับปล2. มีคนแอบทักว่า อันก่อนผมพิมพ์ ubuntu ผิด อิอิ โดนรู้ทันแก้ไปแล้วครับ พอดีเช็ค factor อะไรนิดหน่อยครับเกี่ยวกับ คำที่สะกดผิดครับ เหอๆ แต่เห็นผลล่ะครับ หุหุ
บ๊ายบายฝึกงาน
.........................อะแฮ่มๆๆๆ ฝึกงานเสร๊จแล้วโว๊ย..................
อัพสเปซบ่นเรื่องฝึกงานอยู่หลายรอบ..วันนี้เราจะมาส่งท้ายด้วยเรื่องดีๆของการฝึกงานก็แล้วกันนะ
อย่างแรกเลยคือนี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีที่ไม่ดื้อ ยอมไปฝึกงานที่ไกลๆ เพราะตอนแรกที่รู้ว่าต้องไปฝึกงานที่ชิดลมก็กะจะไม่ไปอยู่แล้ว กะจะฝึกที่สภาทนายใกล้ๆที่ทำงานพ่อ ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่าถ้าไม่ยอมไปฝึกคงไม่ได้รู้ไรดีๆอย่างนี้แน่ๆ ต้องขอบคุณพี่จ๋าที่หาที่ฝึกงานให้ แล้วก็ขอบคุณพี่เด่นที่ช่วยฝาก(เขียนได้ใช่ป่ะ?) ไม่งั้นเค้าคงไม่รับมีนแน่ๆเลย แล้วจะกลับไปฝึกตั๋วอีกไม๊นี่อีกเรื่องเพราะวันนั้นฟังเค้าพูดเค้าบอกว่าต่อไปคงจะรับคนมาฝึกงานยากขึ้น จะดูเกรดกะภาษา แค่นี้คุณสมบัติมีนก็ไม่ผ่านซักข้อแล้ว....น่าเสียดาย
ตอนรับเซอร์ทิฟิเคดเค้าถามว่าได้อะไรจากการฝึกงานบ้าง..ตอบไม่ได้แฮะว่าได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม๊ แต่ที่รู้คือการฝึกงานมันทำให้เรารู้ว่าเรายังขาดอะไรมั่ง(สรุปได้ว่าขาดทุกอย่าง) ทำให้รู้ว่าเรายังต้องรู้อะไรเพิ่มและที่สำคัญคือทำให้เราต้องคิดหนักว่าไอ้หนึ่งปีที่เหลือนี่เราจะทำยังไงกับมัน...
บนของที่แจกวันสุดท้าย เราเขียนแค่ Thank You เลยจะบอกให้อ่ะนะว่ามันหมายถึงอะไร
ขอบคุณอินเทิร์นทุกคนที่ช่วยงาน ช่วยทำให้ที่ฝึกงานน่าอยู่ขึ้น แล้วก็ช่วยสร้างสีสันให้ชีวิตฝึกงาน แม้เราจะไม่ค่อยได้พูดไรมาก(?) ก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่งพี่น่ะว่าอย่าพูดมากอย่าเล่นมาก
ขอบคุณ พี่เปรม ที่ช่วยงานทุกทีเวลามีปัญหา ขอบคุณสำหรับ คำว่า"ดีแล้วค่ะ" ชอบจังคำนี้ เรียกความมั่นใจได้มากเลยหละ เอ้อแล้วจะบอกอย่างว่า ไอ้ตุ๊กตาที่แจกวันสุดท้ายที่ให้อินเทิร์นกับให้คนอื่นไม่เหมือนกันน่ะ ไม่เกี่ยวกับความเหมาะสมเรื่องเสียงหรอกนะ แค่ว่าไอ้แบบที่แจกคนอื่นมันหมดเลยซื้ออันนี้มาให้อินเทิร์นเท่านั้นเอง...อย่าคิดมากนะพี่
ขอบคุณ พี่แอร์(กี่) เจ้าแม่การถ่ายรูปและโหลดรูป ขอบคุณที่ชวนกลับบ้าน ชวนไปกินข้าว ขอบคุณที่ให้นั่งข้างหน้าต่างตอนไปภูเก็ต รู้สึกค่อนข้างเห็นแก่ตัวแต่คือ ไม่อยากแก้ตัวอ่ะนะ แต่ถ้าเราเมาเครื่องขึ้นมากลัวว่าทุกคนจะลำบากกว่านี้ เลยขออย่างงี้ละกัน แล้วก็ไม่เมาจริงๆด้วย เย้....
ขอบคุณ มุก ที่นอนกะเราตอนไปเที่ยว ขอบคุณที่ร่าเริงแล้วก็ช่วยแกล้งคนอื่นให้ดู หนุกดีนะเนี่ย...
ขอบคุณ โน๊ต สำหรับมุกกวนๆที่ตรงข้ามกะหน้าจ๋อยๆที่มาวันแรกของนาย ขอบคุณที่ช่วยงาน ช่วยให้งานตามคดีช่วงแรกง่ายขึ้นเยอะเลยหละ
ขอบคุณ บี ที่ช่วยเรื่องเกี่ยวกับที่ม. ฝึกงานเราคงจะคุยกะบีน้อยที่สุดอ่ะนะ แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จัก..อย่าเครียดมากนะ ทำงานพี่ออยเสร็จยังเนี่ย..
ขอบคุณอินเทิร์นไปแล้ว..ต่อไปก็ขอบคุณพี่ๆลอว์เยอร์ทั้งหลายที่ช่วยใช้งาน ช่วยสอนงานให้ไอ้เด็กอย่างหนู ถึงแม้จะไม่ได้ร่วมงานกับลอว์เยอร์ทุกคน แต่ทุกคนก็ทำให้รู้ว่า ชีวิตในลอว์เฟิร์มมันเป็นยังไง ซึ่งเป็นอะไรที่นึกภาพให้ตายก็นึกไม่ออกถ้าไม่ได้มาเจอด้วยตัวเอง ถ้าวันนึงหนูอยากเป็นอย่างพวกพี่ๆ หนูคงต้องหัดเร่งสปีดการดำรงชีวิตของหนูเป็นอย่างแรก เหนื่อยไม๊ก็ไม่รู้นะ แต่ดูท่าทางเงินจะดี..ก็โอเค..
ขอบคุณ พี่เด่น มากๆๆๆๆๆ ถ้าไม่ได้พี่ก็คงไม่ได้ฝึกงาน พี่รู้ไม๊ว่าหนูพยายามทำตัวให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างหนูจะพอทำได้ หนูกลัวพี่จะเสียชื่ออ่ะ(555)จริงนะ แต่ก็ได้ดีที่สุดเท่าที่พี่เห็นน่ะนะ เอาเหอะ ให้รู้ละกันว่าพยายามแล้ว ขอบคุณที่มาส่งหนูในวันที่หนูรู้สึกเหนื่อยมาก เวลาพี่บอกว่า น้องมีนวันนี้พี่กลับเร็วกลับด้วยกันไม๊
โหพี่ รู้ป่ะ มันแบบ..ไชโย...แต่คือหนูก็ต้องรักษาภาพนิดนึงนะพี่ ใจจริงแบบว่าอยากบอกว่า พรุ่งนี้มาส่งอีกน๊าพี่..แต่ก็ เกรงใจอ่ะ
ขอบคุณ พี่หลี ที่คอยให้งานมีนทำบ่อยๆ งานตามคดีพี่นี่ให้มีนทำจนวันสุดท้ายจริงๆ ขอบคุณที่พยายามสอนหนูนะคะ ไม่รู้ว่าพี่รำคาญหนูไม๊ที่ถามบ่อย มีปัญหาบ่อย แต่ก็นั่นแหละคิดว่าดีกว่าทำผิดแล้วไปส่งจริงไม๊? ทำงานถูกบ้างผิดบ้าง ก็ไม่ว่ากันนะพี่ ดูว่าหนูจะคุยกับพี่น้อยมากในช่วงอาทิตย์แรกๆ เพิ่งได้คุยกันอาทิตย์ท้ายๆนี่เอง ตอนแรกหนูยังกลัวๆพี่เลย..แต่ช่วงสามอาทิตย์หลังนี่เพราะได้คุยกับพี่มากขึ้นหรือไงไม่รู้นะ(หรือว่าพี่เห็นว่าหนูจะไปแล้วเลยคุยกะมันซะหน่อย) แต่ก็ทำให้รู้ว่าพี่น่ารักมากๆเลย...อิ๊ๆๆ
พี่ออย ชอบมาก...หน้าใสสุดๆเลยพี่ แค่มาดูพี่เดินไปเดินมาก็เอิ่ม..ใสดีจาง...ชมๆๆจากใจ อยากไปฟังพี่ว่าความจัง แต่คงอดแล้วหละ
พี่พลอย ขอบคุณที่ให้คำปรึกษานะคะ รู้ว่าพี่งานยุ่งหนูยังจะยุ่งกะพี่อีกแต่ทำไงได้อ่ะพี่ ก็พี่หลีเค้าสั่งหนูมาอ้า
พี่หมี พี่เจี๊ยบ ขอบคุณที่เล่นด้วย..ถ้าบางครั้งหนูเล่นมากไปก็ขอโทดนะคะ..
อ๊ะๆๆ เกือบลืม...ขอบคุณพี่ๆชาวธรรมศาสตร์ทุกคน ที่เข้ามาทักทายและทำให้หนูรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ไปติดต่องานและทำให้อะไรๆที่ยากๆกลายเป็นง่ายขึ้น แม้ว่าเราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ขอบคุณจริงๆ มันทำให้หนูเห็นความสำคัญของตราธรรมจักรที่ติดอยู่ตรงหน้าอกและทำให้รู้ว่า ธรรมศาสตร์ของเรายิ่งใหญ่แค่ไหน(อิ๊ๆ ไอบ้าสถาบัน)
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณบริษัทที่ให้โอกาส จะบอกว่าถ้าหนูกลับมาฝึกตั๋วอีก ก็รับหนูด้วยละกันนะคะ นะๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่พาไปเที่ยว ดีใจจังที่ได้เห็นทะเลน้ำใสๆ
ไม่รู้ว่าคนอื่นมองเราว่าการฝึกงานครั้งนี้เราเยังไงอ่ะนป็นะ แต่เราว่า ถึงเราจะทำงานช้าบ้าง ผิดบ้าง แต่เราก็รู้สึกว่าทำดีที่สุด และก็รู้สึกว่าจบลงด้วยดี แต่เราว่าสองเดือนมันสั้นไปสำหรับฝึกงาน โดยเฉพาะถ้างานมันต้องทำต่อๆกันอย่างตามคดีถึงจะไม่ได้ใช้สมองมากนัก แต่ก็ใช้การเรียนรู้ เราว่าฝึกสองเดือนมันเหมือนกับไปรู้มาแล้วว่าทำไงมั่ง แต่ยังไม่ทันได้เอาไอ้ที่รู้มามาใช้ก็เลิกฝึกซะแล้ว ยังไงถ้าพี่เปรมทำงานมีนต่อก็สู้ๆแล้วกันพี่ แล้วก้าได้กลับไปฝึกตั๋วอีกคงได้รู้ไรมากกว่านี้ แต่ก็คงอาจถึงตายได้เพราะแค่สองเดือนยังเหนื่อยขนาดนี้แล้วถ้าหกเดือน..โอย..คงต้องคิดมากๆหน่อยล่ะทีนี้
ป.ล. อ่านบล๊อกบนแล้วเนื้อหาคนละเรื่องกับบล๊อกล่างเลยเน๊อะ แต่เอาเป็นว่าบล๊อกนี้เป็นความรู้สกล่าสุดละกัน
ขอบคุณใครๆไปตั้งเยอะ แต่คงไม่มีใครได้เข้ามาอ่าน ดีแล้ว เพราะจะได้เขียนได้อย่างสบายใจหน่อยจิงมะ ไม่งั้นถ้าเค้าเห็นบล๊อกก่อนๆ คงตาย..เอิ๊ก..
บ๊ายบาย...หลังจากนี้เราจะกลับไปเรียนอย่างสบายใจ..และจะจำไว้ว่าชีวิตการเรียนมันมีความสุขแล้วก็สบายแค่ไหน
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
ตอนนี้เครียดมากๆๆๆ
หาที่ฝึกงาน
จะต้องทำงานแล้ว
ไม่รู้จะทำยังงัยดี
ไม่รู้แม่งจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
รู้แต่ว่ามันคือก้าวต่อไปของชีวิต
แล้วต้องก้าวหั้ยมันดีด้วย
มันเริ่มขึ้นแล้วกับอีกช่วงชีวิต
ที่ต้องผ่านเข้ามาสักที
บอกจิงๆเลยว่ากลัวมาก
มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
รู้เลยว่าต้องโตขึ้นได้แล้ว
จะเปนเด็กไม่ได้อีก
จะไปเที่ยวเล่นแม่งก้อเริ่มไม่สนุก
เครียดว่าจะมีที่ทำงานป่าววะ
ทุกอย่างแม่งต้องเริ่มที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเอง
ไม่มีใครมาป้อนหั้ยอีกต่อไป
เกลียดจิงๆที่ต้องโตเปนผู้ใหญ่แล้ว
ตอนเด็กๆอยากโตเปนผู้ใหญ่
อยากทำงานมีเงินเปนของตัวเอง
จะได้ไม่ต้องขอใคร
แต่ตอนนี้
ปะป๊าจ๋า
ขอตังหน่อย
หนูอยากเป็นเด็ก
ฮุย...เล่....ฮุย..เจ้าทุยถึก
เราเริ่มต้นกัแต่เช้า..โตปลุกตอน 7 โมงแต่กว่าจะอาบน้ำกันได้ก็ 8 โมงครึ่ง
"ไร้สาระกันจริงๆ"
ออกจากบ้านพี่รองตอน 10 โมงกว่า โดยมีพี่สมรักษ์อุ๊ย ม่ายช๊าย..มีพี่โหน่ง..คอยอำนวยความสะดวกให้
ถึงแล้ว"โรจน"แต่เค้าบอกว่าเด๋วติดต่อกลับนะคะ...ป่านนี้ก็ยังเงียบ..
ไม่เอาแล้วไป"มาบตาพุต"กานดีก่า
ถึงแล้วๆๆๆ
โรงงานเยอะโคตรๆๆเราก็ตระเวนไปซะทุกที่
แต่ก็ เฟลว....แป๋วซะทุกทีเลย
ชีวิตมันเศร้า..เป็นเรื่องน้ำเน่า..ต้องกินเหล้าแก้กระหาย...
เที่ยงแล้ว ยังไม่ได้เรื่องเลย กลับบ้านดีก่า
แต่รุ่นพี่ EE ใจดีทุกคน ก็ติดต่อเรื่องฝึกงานให้น้อง...อุ่นใจ(นิดนึง)
จะสู้ๆด้วยตัวเองคับ เย้ๆๆ
กลับมาถึงบ้านถ่ายรูปด้วยความผิดหวังอย่างแรง
ตอนค่ำไปตลาดเดินเล่นๆๆ
ตอนดึกๆ"น้าคม"มาหา คิดถึงโคตรๆดีใจจัง
นอนเกาหลังให้โตจนหลับไปทั้งคู่
ZzzZZZzzZZzz
เรื่องการจบทั้ง มศว และรามในเวลาเดียวกัน พูดแล้วไม่ได้หาว่าอกตัญญูนะ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ และอาม่าของเราเข็น เคี่ยว และเคี่ยวเข็ญมากให้ไปทำงาน หาที่ฝึกงาน แต่เข้าใจกันไหมว่าเรียน 2 ที่เนี่ย ทั้งปีไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว สอบตลอดเวลา ...
เอาไงล่ะคะ คุณนาย
หาที่ฝึกงาน
- ทีวีบูีพา ส่งประวัติไปแล้ว ช่วงรอสอบข้อเขียน
- ไอทีวี ถ้าเค้ารับเด็ก ไอทีวียังรีพอตเตอร์ ยกเว้นสามทีมชนะเลิศ ก็คงดีเนอะ ตอนนี้ก้เลยลองให้ต่ายโทรถามพี่ที่ไปทีวีด฿ก่อนว่า ถ้าชมเชยล่ะ เค้ารับเข้าไปฝึกในฝ่ายข่าวป่ะ
- เนชั่น รายการสารคดีของพี่อ้อย แต่ว่ารายการนี้เราไม่เคยติดจามเลย ต้องหาข้อมูลซะแล้วว่าเป็นไง
สุดท้าย.....ไทยเดย์ พี่วิลลี่แนะนำมาว่าให้ไปทำรายการสารคดีที่นี่ กะพี่แป้ง
เศร้าจังเลยอ่ะ แต่ที่แน่ๆๆคงเอา ทีวี ไว้ก่อนแหละ งานหนังสือพิมพืพอแล้ว ไม่ชอบอ่ะ
ใกล้ธันวาคมแย้วววว
โหยหาที่พึ่งพิง จริงๆจังๆแล้วแหละ
ไหนจะต้องสู้รบปรบมือกับเพื่อนๆอีกอ่ะ
ไหนจะต้องผ่านอาจารย์อีก
พ่อใหญ่โต้งเด้อออ ทิ้งหนูอ่า แง๊ๆๆๆ
เอาเหอะ ยังไง
สิ้นเดือนนี้ก็จะไปพักผ่อนที่งานราชพฤก...ระหว่างเพที่ยวก็อดคิดเรื่องอนาคตไม่ได้หร้อกกก
เพื่อนฝูงทุกคน เอาใจช่วยน๊าาาา หาที่ที่เราอยากทำ และหางานที่เหมาะกับเรา
ช่วงนี้พี่บูมติดต่อไม่ได้เลย ช่วงไปรับรางวัลที่ไปทีวี ก็ดีดีอยู่นี่นา
อยากเบื่อบ้างจัง
เบื่อดีกว่า
เกรดเหลืออีก 2 วิชา จะเป็นไงน๊าาา
ภาวนา สาธุๆๆๆๆ
หาที่ฝึกงาน
เฮือก!! หาที่ฝึกงานไม่ได้ มาอัพสเปซดีก่า เซ็งๆ
ไม่รุจะไปฝึกไหนดี ไปฝึกร้านคอม เราก็ไม่เก่งคอม ไปไหนดีหว่า
ใกล้พอนึกถึงเรื่องฝึกงานก็รู้สึกเหมือนเราโตแล้วว ใกล้จะจบแล้ว ทำงายดี
ไม่อยากจบ อิอิ อยากใช้ชีวิตแบบมหาลัยไปอีกซักพัก
ขอโม้นิดนึง ภาพข้างบน ผมทำเองหมดเรยนา ภูมิใจเสนอ เปงผลงานที่นานๆครั้ง
จะได้ทำ(และทำเสร็จสมบูรณ์ด้วย) ปกติจะทำค้างๆคาๆ แล้วก็ไม่ได้ทำต่อ อิอิ
แค่ความรู้สึก
สวัสดีอีกครั้งสำหรับคนที่ผ่านแวะมา ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มา up blog เลย ทำให้ blog แห่งนี้ร้างไปพอสมควรนับตั้งแต่ช่วงวันส่งท้ายปีเก่า
ก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างๆ เลยเยอะแยะ แล้วยังมีภาระกิจสำคัญๆต่างๆอีกมากมาย เช่น หาที่ฝึกงาน เตรียมงานบายเนียร์ etc. และยังมีเรื่องนู้นเรื่องนี้อีกพอสมควร
(ละไว้ในฐานที่เข้าใจน่ะ) ซึ่งทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างให้กับตัวเองสักเท่าไหร่ เวลากลับบ้านไปยังรู้สึกเหมือนไมได้กลับบ้านเลย เพราะจะอยู่บ้านน้อยลง
คิดถึงบ้านน่ะ แต่ไม่มีเวลาเหมือนแต่ก่อนจริงๆ อยากอยู่กับบ้านให้มากกว่านี้ ไปไหนมาไหนกับพ่อกับแม่ และน้องๆ (ไม่พูดถึงเดี่ยวมันจะน้อยใจเอา สำหรับ
น้องๆน่ะ) กับเพื่อนเองก็เหอะ ช่วงนี้ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันเลย อยากดูหนัง อยากร้องเกะ อยากกิน MK. บล้าๆๆๆๆ อยากไปหมดเลย เหอๆ ปี3 แล้วงานมันก็
ยุ่งแบบนี้แหล่ะ ได้ข่าวว่าอีก ประมาณ 10 วันได้ก็จะสอบอีกแล้วเร็วกันจริงๆชีวิต ไม่ต้องรีบเดินมากก็ได้น่ะครับคุณเวลา เพราะผมยังอยากจะเก็บบรรยากาศ
ความรู้สึกต่างๆอีกมากมาย ณ ช่วงเวลานี้เอาไว้ให้มากกว่านี้ก่อน จริงๆมีหลายเรื่องที่อยากจะอัพขึ้น space มาบ่นให้ฟังมาเล่าให้ฟัง แต่คงไม่ใช่วันนี้
เพราะถ้าเขียนที่จะเขียนให้หมดคงกินเวลาหลายชั่วโมง วันนี้ก็ฝากไว้ก่อนประมาณนี้ก่อนแล้วกัน
ปล. จะสอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือน่ะ ขยันๆ ความสำเร็จมันไม่หนีเราไปไหนหรอก
THE GOLD OF THE YEAR
THE GOLD OF THE YEAR แปลได้ตรง ๆ ก็คือปีทองนั่นเอง เฮ้อ ช่างสบายจริง ๆ เรา
ปีจอสำหรับปีจอ เมื่อลงท้ายปีก็มีแต่สิ่งดี ๆ จบลงอย่างสวยงาม
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานที่ได้มาอย่างฟลุ๊ค ๆ ทำที่เอแบคมาตั้งแต่ 3 กรกฎาคม ตอนนี้เข้าสู่เดือนที่ 6 แล้ว อ่านะ (แต่ไหงยังไม่ผ่านโปรหว่า ) ขอโทษนะ โปรเอแบคปีนึงเชียวนะครับพี่ ๆ แต่ได้งาน มันก็ยังน่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีใช่ไหม
เรื่องการจบทั้ง มศว และรามในเวลาเดียวกัน พูดแล้วไม่ได้หาว่าอกตัญญูนะ เรื่องของเรื่องคือ พ่อแม่ และอาม่าของเราเข็น เคี่ยว และเคี่ยวเข็ญมากให้ไปทำงาน หาที่ฝึกงาน แต่เข้าใจกันไหมว่าเรียน 2 ที่เนี่ย ทั้งปีไม่ต้องไปทำอะไรแล้ว สอบตลอดเวลา เค้าไม่เคยเข้าใจ เคยมีทีนึงที่ต้องตัดสินใจระหว่างลุยสมัครงานกับเลือกอ่านสอบราม เราทำให้ทุกคนผิดหวังในตอนนั้นที่บอกว่า จะขออยู่บ้านอ่านหนังสือสอบ เราโดนว่า เหน็บแนมทุกวัน จนมีต้องทะเลาะกะที่บ้านหลายครั้งหลายครา แต่เราเชื่อมั่นในตัวเองมาก ว่าเราเลือกทางที่ถูกแล้ว
และวันนี้ ผลของการรักตัวเอง เราเชื่อแล้วล่ะ ว่าไม่มีใครรู้ดีที่สุดมากกว่าตัวเรา การเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับเรานั้นแม้จะต้องขัดแย้งกับใครในตอนแรกก็ตาม แต่ในที่สุด เค้าจะเข้าใจ และยินดีไปในความสำเร็จกับเรา... ที่เราบอกเสมอน่ะถูกต้องแล้ว ว่าคนเราควรรักตัวเองก่อนรักใคร
แถมตอนนี้ อ่านดวงปี 2550 โอ้โหเฮะ เยี่ยมมาก ราศีพิจิกปีหน้าจะทำอะไร ทำไปเลย โอ้..... เรามีวางแผนอะไรบางอย่างไว้แล้วล่ะ ไม่รู้จะทำดีป่าว แต่ก็ตรงใจดี ที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองเชื่อมั่นอีกครั้ง
ขอให้ทุกคนประสบแต่ความสำเร็จ เที่ยวปีใหม่อย่างปลอดภัยละกัน ลัคกี้
สัปดาห์ที่ห้า ทำงานได้ครบ 1 เดือนแล้ว
จันทร์ เช็คยา เช้า-บ่าย ตอนเย็นเก็บชั่วโมงพาร์ทไทม์ครั้งสุดท้ายที่ SM ก่อนเริ่มทำงานจริงอังคาร จ่ายยา เช้า ตอนบ่ายมาดูงานห้องยาผู้ป่วยใน เตรียมฝึกงานเพื่อขึ้นเวรต่อพุธ เช็คยา เช้า-บ่าย ตอนเย็นเฝ้าร้านยาต่อจนสามทุ่ม แล้วก็รับเงินค่าเฝ้าร้านยาเดือนแรกพฤหัสบดี วันนี้หยุดกะว่าจะไปเล่นน้ำที่สัตหีบ ด้วยความที่ไปเย็นไปหน่อยหาดเตยงามก็เลยปิดแล้ว (เคยมาตอนห้าโมงเย็นยังไม่ปิดเลย) สุดท้ายเลยไปนั่งกินอาหารริมทะเลที่บางเสร่แทน อุตส่าห์ขับรถไปตั้งไกล สุดท้ายก็มาเที่ยวใกล้ๆ จนได้ (ครั้งหน้าว่าจะขับรถไปเสม็ดเลย)ศุกร์ เช็คยา เช้า-บ่าย แล้วก็ได้รับเงินเดือน เดือนแรกแล้วเสาร์ ทำพาร์ทไทม์แบบได้เงินวันแรก ขึ้นเวรรวดเดียว 12 ชั่วโมง กลางวันก็เรื่อยๆ คนไข้ไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ตอนเย็นก่อนเลิกงานไม่กี่ชั่วโมง ดันมีอุบัติเหตุรถทัวร์ชาวจีน ชนรถกระบะ คนเจ็บเกือบ 30 คน เช็คยากันมันเลย แต่ยังดีไม่ต้องจ่ายยาเอง เพราะล่ามแปลที่ผมต้องอธิบายยาให้ไม่ไหว เลยขอเอาไปให้คนไข้เองอาทิตย์ ทำพาร์ทไทม์วันที่สอง วันนี้คนไข้เยอะตลอดทั้งวันเลย (ทำไมตอนฝึกงานเก็บชั่วโมงไม่เคยเจอคนไข้เยอะเลย พอทำจริงๆ คนไข้มาเพียบเลย) น้องฟุลไทม์ชอบใจ เพราะจะได้โบนัสเยอะ ส่วนผมเฉยๆ และเหนื่อย เพราะพาร์ทไทม์ ไม่ได้โบนัสด้วยซะหน่อย
ช่วงนี้ทำงานสองที่เหมือนเป็นคนสองมาตรฐานเลยแฮะจ่ายยา:ที่ BL พูดเร็วน้ำเสียงปกติจนถึงดัง เพราะต้องแข่งกับเสียงรอบข้าง ภาษาต่างชาติที่ใช้มีภาษาอังกฤษ ภาษารัสเซีย (พูดก็ไม่ได้ ล่ามก็ไม่มี อาศัยชี้แผ่นพับภาษารัสเซียที่พี่ทำไว้)ที่ SM พูดเสียงเบา จนถึงปกติ เพราะที่นั่นค่อนข้างเงียบ พูดดังมากเดี๋ยวคนรอบข้างจะตกใจ ภาษาต่างชาติที่ใช้มีภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น (ได้แค่สวัสดี แพ้ยามั้ย ขอบคุณครับ ที่เหลือก็ใช้ภาษาอังกฤษแทน หรือไม่ก็เรียกล่าม)เช็คจำนวนยา:ที่ BL ยานับเม็ด จะเช็คจำนวนแบบคร่าวๆ ใช้สายตากะเอา ยกเว้นยาปฏิชีวนะที่จะนับใหม่่เลย เพราะถ้านับใหม่หมดทุกตัว มีหวังช้าจนคนไข้ที่รอยา เอาระเบิดมาขว้างใส่ห้องยาแน่ที่ SM ยานับเม็ด จะนับใหม่หมดทุกตัว เพราะที่นั่นราคายาแพงใช่เล่น ถ้ายาขาดเป็นเรื่องแน่เมื่อคนไข้มาติดต่อเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับห้องยา :ที่ BL บอกที่ที่ถูกต้องให้คนไข้ไปติดต่อที่ SM ติดต่อให้คนไข้หมดคุยกับแพทย์:ที่ BL เรียกหมอ แต่ที่ SM ต้องเรียกอาจารย์ไว้ก่อนเพราะส่วนใหญ่เป็น staff มาออกตรวจ
ปล. วันนี้พึ่งรู้มาว่าที่ศิริราช เช็คยาแบบ independent triple check (เช็คยาสามครั้ง โดยเภสัชสามคน) ถ้าโรงพยาบาลผมทำบ้าง คงต้องจ้างเภสัชเพิ่มอีกหลายคนแน่เลย
?ฝึกงาน?
ไปฝึกงานที่ บจก . ซีพี มาว่ะ ฝึกงานเสร็จได้ของขวัญเล็กๆน้อยๆติดไม่ติดมือกลับมา
ตอนแรกที่ไปฝึกก้องงๆอยู่เกี่ยวก่ะการใช้โปรแกรมบัญชีของบริษัททำให้
เรารู้สึกว่าที่เราเรียนมามานลืมเลือนหายไปไหนหมดเร้ว
ก้อกัวจะเสียชื่อสถาบันไง555+
การทำงานด้านนี้เรารู้สึกว่ามานไม่เหมาะกับเราเอาเสียเรยยยย
เราชอบการทำงานที่ไม่หยุดนิ่งแต่สายที่เราเรียนมานเหมือนกับเราหยุดนิ่งอยู่กับที่ก็คือ
เข้างาน 8.30 -18.00 เราต้องผจญกับรถติดความน่าเบื่อของการทำงานในสำนักงาน
แม้ขนาดของมันจะกว้างใหญ่แต่เรากลับรู้สึกว่าเราอยู่ในโลกแคบๆนานกว่าค่อนวันไปเร้ว
เราชอบการทำงานที่ได้พบปะผู้คนอ่ะงานนั่งโต๊ะมานช่างไม่เหมาะกะเราเสียนี่กระไร
มานน่าเบื่อมากกับการทำงานแบบพวกหุ่นยนต์ชาตแบตเตอรี่แบบว่านั่งนิ่งๆๆๆๆๆทั้งวันอ่ะ
แต่ทำไงได้ก้อเราเรียนมาเร้วนิ
สมัยเรียนเราไม่ค่อยรู้ความต้องก่ารของตัวเองเท่าไรว่าเราต้องการเป็นอะไรเมื่อโตขึ้น
จนกระทั่งเรียนจะจบเรายังไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไร เราเรยเลือกเรียนอะไรก็ได้ที่หางานง่ายๆ
เพราะเราไม่ชอบการแข่งขันเอาซะเรยเพราะเรามักไม่ไช่ผู้ชนะอ่ะดิ๊
ข้อดีของการฝึกงานมันทำไห้เราได้เห็นว่าหลังจากจบการศึกษาเร้ว
ชีวิตเราจะดำเนินต่อไปอย่างไร???????????
ในที่สุดก็เคลียร์หนี้สินทั้งหมดจนตังค์เกือบหมดและเข้ามาอยู่ในรั้วโรงเรียนพระคริสต์ธรรมกรุงเทพฯ หอพักที่นี่ก็สบายๆไม่แออัดมาก ห้องน้ำตั้งหลายห้อง ผมเอาของเข้ามาเยอะมากๆ ขณะที่น้องอีกคนเอากระเป๋ามาสองใบ นี่ขนาดพยายามแจกจ่ายสิ่งของให้คนอื่นตั้งเยอะนะเนี่ยยังไม่วายเหลือของอีกเพียบเลย บรรยากาศที่นี่ก็ดีมากๆ น้องป.ตรีก็ดูน่ารักทุกคน มีอัธยาศัยดี รักพระเจ้า ถ่อมใจ ป.โท ก็ออกฮาๆแต่ก็ให้คำปรึกษาดีมาก คิดว่าเทอมแรกคงจะสนุกมากแน่ๆ ในช่วงนี้ยังไม่มีคริสตจักรจะฝึกงาน คาดว่าคงจะได้ในเร็วๆนี้ล่ะนะ
ชีวิตของเด็กมหาลัยปี 4 คือการเตรียมตัวไปฝึกงาน ไปทำงานแต่หลายๆ ครั้ง ก็คิดแล้วเครียดอ่าาาาาา นี้ตูจะออกไปทำงานแล้วเหรอเนี่ย ยังอยากเรียนอยู่เลย ต้องไปผจญอะไรบ้างเนี่ย(ตะกี้ฟูมฟายไปหน่อย)มันก็คงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ก็คิดไปก่อนว่าเราฝึกงานหนักมากกกๆ เวลาฝึกจริงจะได้ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด จะได้มีกำลังใจไว้ก่อนนี้ก็เตรียมร่อนใบสมัครฝึกงานที่ Show no limit พี่หนุ่ยก็ขู่ๆ ว่างานหนัก แต่ก็แหมเรียนทางโทรทัศน์มา แล้วชอบคอมฯ เป็นชีวิตจิตใจ ก็เลยอยากฝึกงานบริษัทแบบนี้ เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องสู้ล่ะว้าแต่ก่อนอื่น ขอทำความเข้าใจวิธีการฝึกงาน และให้บริษัทเค้ารับก่อนเตอะ!วันนี้ขอบ่นๆ แค่นี้ก่อน เตรียมเขียนบทความต่อดีกว่า ติดตามบทความคอมฯ ที่ผมเขียนได้ในนิตยสาร PCtoday นะครับ
เขียนโดย Eka-X ที่ 2:45 ก่อนเที่ยง
ชีวิตหลังจากเลิกฝึกงานแล้วมันสบายแบบสุดๆจริงๆ ม่ายได้ไปทำงาน มันก็เบื่อๆ เหงาๆเซ็งๆนะเนี่ย เลิกฝึกงานวันสุดท้ายวันที่26 พ.ค.ตอนเช้าพวกเพื่อนเด็กจุฬากะลาดกระบังก็จะเลี้ยง แต่พักกลางวัน เรากับนายบอยก็ไปกินข้าวกับพี่ฝน(เป็นพี่เลี้ยงที่ฝึกงานที่ใจดีมาก)เจ๊วัน และก้อลุงจันดี อิ่มแบบสาดดดดดดดตกเย็นก้อพี่เคไปเลี้ยงที่ร้านอาหารป่า นั่งกินกับผู้จัดการ แบบชิวๆ มาก ประทับใจกับพี่ ๆ ที่ทำงานทุกคนเลย ฝึกงานแบบไม่กดดันอะไร พอวันเสาร์ก็มีนัดไปเที่ยวกันอีกก็พี่บอย(พี่ชายเราเองเนี่ย) ชวนไป RCAก้อเลยจัดไป ไปกันเยอะมาก พี่บอย พี่ออฟ กลุ่มเพื่อนๆอุ้ม ปุ้ย อู โห กินแบบว่ากลับมาแบบ มึนๆงงๆ พอวันอาทิตย์ก็ไปเมืองทอง เดินทางไกลมากมาก ไปหาพี่บอยที่ร้านแล้วก็พี่เบนซ์ เจอกลุ่มเพื่อนๆที่มาดูงานก็สังสรรค์กันไป ปุ้ยก็ตรงดิ่งมาจากเอกมัยเลย สุดๆ วันต่อมาก็เลยไปที่ 23BAR นั่งเล่นแบบธรรมดาก็สนุกสนานดี สองวันติดเลย กลับมาที่บางมด มะวานนี้เอง ก็เตรียมย้ายของเข้าห้องพัก ก้อเลยไปเที่ยวสะพานพุทธไปแบบอาการมึนๆ แฮงค์สุดๆๆ ไปกัน5คน กับพีท อู น้องเอ๊ก ปุ้ย กลับมาก้อหลับเป็นตายเช้านี้ตื่นมาก้อนั่งดูหนัง เรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ก้อวันนี้ว่าจะกลับห้องเนี่ย ยังไม่ถึงห้องเลย รอปุ้ยกลับมาจะดูบอลม๊างเนี่ย เออ เอาเป็นว่าวันนี้ใช้ชีวิตแบบสบายสุดดดดดดดดดดด(เอาไงกับสัมนาดีหว่าเนี่ยยยยยยยยย)
วันนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว…
เราตื่นสายๆ มาทำงานท่ามกลางสายฝนที่โปรยมาต้อนรับเรา-ขอบใจมาก
ที่ทำงานของเราอยู่สูงมากกกกก อากาศเลยเย็นเยือกอย่างที่ถ้าไม่ใส่เสื้อแจ็คเก็ต หรือเสื้อกันหนาว คนเลือดน้อยอย่างเราจะทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากนั่งสั่น แถมบวกกับอาการเกร็งประสาทจากการที่ได้เจอผู้คนระดับผู้บริหารขึ้นไป ทำให้การทำงานในครั้งนั้นกดดันไม่น้อย
ก่อนที่จะได้เข้ามาเป็น ‘คนในสนาม’ เราว่างงานอยู่ราว 4 เดือน ไม่ได้โดนไล่ออกแต่บอกตัวเองว่าออกมาเถอะถ้ารู้ตัวว่ามันไม่ใช่ โชคดีที่เจ้านายเข้าใจ อนุญาตให้เราออกมาแต่โดยดี แถมตอนที่เราไม่มีงาน ไม่มีเงินก็ยังโทรมาตามเราไปรับจ๊อบบ่อยๆ ด้วย
เราใช้ชีวิตแบบชิวๆ ได้สักเดือนสองเดือนก็เริ่มรู้สึกหนักใจ ตอนแรกว่าจะไม่หางานใหม่ อยากจะพัก อยากจะอยู่นิ่ง เพื่อถามตัวเองอย่างจริงจังว่า “จะทำยังไงต่อไป?” แต่ด้วยความที่ไม่มีเกลือไปแลกข้าว ไม่มีผักไปแลกไข่ เราเลยต้องออกหางาน เพื่อจะได้เงินมายังชีพ และในระหว่างที่วุ่นวาย สับสน ก็มีคนๆ นึงโทรมาชวนไปทำงานด้วย เราตอบอย่างไม่ลังเลสักนิดว่า “โอเช ขอบคุณมาก”
แม้จะตอบออกไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย แต่เรารู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่เพราะคว้าเอาไว้อย่างเสียไม่ได้ แต่เพราะงานนั้นมันน่าสนใจ มันท้าทาย เราอยากลองทำ…เราตื่นเต้นเอามากๆ แต่ก็เต็มที่และตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง เคยมีอยู่ช่วงนึงที่เรากลายเป็นคนบ้างานไปเลย อยากทำงานตลอดเวลา สนุกที่จะเห็นการเติบโตของมัน เสาร์-อาทิตย์ถ้าอยู่บ้านแล้วไม่ได้ทำอะไร เราก็นั่งรถเมล์เข้ามาที่ออฟฟิศเล่นๆ เหนื่อยกายไม่ว่าแต่ขอให้งานออกมาเป็นอย่างดีก็พอใจแล้ว
จากที่บริษัทของเราไม่มีแม้กระทั่งพื้นที่ของตัวเอง
จากจุดเริ่มต้นที่มีคนทำงานแค่ 4-5 คน
จากขอบเขตงานที่ยังไม่มากมาย
ทุกวันนี้บริษัทของเรามีคนรู้จักเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
มีพนักงานเยอะขึ้น มีน้องเข้ามาฝึกงาน มีคนอยากเข้ามาทำงาน
หลายคนเข้ามาแล้วออกไป…แต่เราก็ยังอยู่
ด้วยความรู้สึกรัก ผูกพันธ์ และห่วงใย
แต่อนาคตมันเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน, เรายังไม่รู้ว่าปีหน้าจะครบรอบ 3 ปีของเราที่ได้ทำงานที่สนามหลวงหรือเปล่า รู้แต่ว่าถ้าเราจะจากไป มันก็คงจะเหมือนๆ กับที่ๆ เราเคยจากมา เราจะไปอย่างดี ไปอย่างคนที่ต้องการเติบโต ไปอย่างคนที่ยังรักกันแต่มีความจำเป็นต้องจาก…
แต่ตอนนี้ยังทำงานอยู่เล้ย…งานเยอะจริง จริ๊ง
นัดกะพี่คุณญิ๋งไว้ที่ GMM จะไปสตูดิโอ PoP [V] ราม 30
แต่ต้องนัดที่ GMM เพราะอิมู๋ไปมะถูก!!
อิมู๋กะพี่คุณญิ๋ง Give Me Five เพราะวันนี้แต่งตัวไฮโซเหมือนกัน!!
ชั้น 38 ไปล่ำลาพี่หวิน ฝึกงานวันสุดท้าย บ๊ะบายน๊าค๊า ต้องคิดถึงพี่หวินแน่ๆ
ชั้น 38 อีกเช่นกัน ที่พี่คุณญิ๋งไปหม้อพี่เจไดเหมือนเคย.. เหอๆ
พี่เจไดผอมลงมากมาย..เพราะไปผ่าพันคุดมา แต่ก้อยังขยันมาทำงานอีก
รู้ปะว่าพี่คุณญิ๋งเป็นห่วงนะเนี่ย!! อิอิ พี่คุณญิ๋งจะถีบ เฮ้ย! จะจีบพี่เจไดนับจากวันนี้ จะไม่กัดพี่เจไดแระ
แต่วันนี้พี่เจไดน่ารักจิงๆ อิมู๋กะพี่คุณญิ๋ง Give Me Five เป็นอันว่าใจตรงกัน
ออกจาก GMM ประมาณบ่าย 3 ก่าๆ วันนี้พกสมาชิกใหม่ "น้องปลา" แฟนคลับชินมาด้วย
แต่เอ๊ะ!! นี่เราจะไปมะลิกันนะ มะช่ายชินซักหน่อย!! แต่ก้อช่างเหอะ น้องปลาบอกว่ามะลินู๋ก้อไหว.
ไม่ได้อัพบล้อกไปหลายวันครับ ก็เพราะเรื่องงานด้วยครับ ที่เรียกได้ว่า ประดังประเดเข้ามาครับ ทั้งงานปรกติที่มีอยู่ ยังปิดไม่ได้ งานใหม่ที่แวะเวียนเข้ามาทั้งงานในและงานนอกครับ ยังไม่รวมกับที่เพื่อนร่วมงานลาบวชอีก 1คน (อนุโมทนา ครับผม ไม่ได้ไปงาน ต้องเฝ้าเว็บ เดี๋ยวหาย) และน้องฝึกงานก็จบพอดี เห้อออออ
และที่สำคัญที่สุด กับชีวิตการทดลอง Ubuntu ผมครับ หุหุ งานนี้ ได้ลง ubuntu ใหม่อีกรอบแล้ว เอาเป็นว่าขอแชร์ปัญหาดีกว่าครับ
หลังจากที่ นั่งก้มหน้าก้มตา config ต่างๆ กันอย่างบ้าคลั่งครับเพื่อให้มันทำงานได้เต็มที่ครับ ซึ่งจริงๆแล้ว ลงไปปุ๊บ มันก็ทำงานได้ทุกอย่างครับ แค่ลง gtfp เพิ่มมาผมก็พอทำงานได้แล้วครับ แต่ด้วยความที่อยากเล่นอะไรมากกว่านั้นครับ โดยเฉพาะไอ้ Beryl ด้วยแล้ว เลย config กันเยอะมากกก compile kernal ใหม่อีก แต่ก็ยังรันไม่ได้อยู่ดี ยำมันไปยำมันมาก็ x windows เจ๊ง เข้า text mode ไปลบพวก start ต่างๆ ที่เข้าไปยำไว้ ก็ยังไม่รอด เลยลงใหม่ดีกว่า
ซึ่งก็ต้องบอกครับว่า ที่ผ่านไปนั้น เป็นปัญหาความต้องการส่วนตัวไม่เกี่ยวกับระบบว่ามันสร้างปัญหาในการทำงานเท่าไหร่ครับ ตั้งแต่ การลง Ubuntu 64 bit (ทั้งๆที่รู้ว่าหลายโปรแกรมไม่มีใช้ เช่น Flash player 64 bit) ฝืนลง beryl เพื่อความเท่ห์ ทั้งที่คนเล่น ubuntu เกือบทั้งโลกบอกว่า มันมีปัญหานะ ระหว่าง beryl+ ati driver+64 bit เนี่ย แม้ว่าหลายคนเล่นได้ แต่อีกหลายคนลงแล้วเล่นไม่ได้ เจ๊งกาโบ้ง (แต่ผมก็ยังเล่น 555+) แต่ไอ้ที่เป็นปัญหาข้างนอกละครับ สำหรับในการทำงาน ซึ่งจริงแล้วตรงนี้ก็สำคัญครับ และมีหลายข้อใหญ่ๆ ด้วย
1. ผมสื่อสารงานกะใครไม่ค่อยรู้เรื่องครับ เพราะว่า งานส่วนใหญ่ร้อยละ 99% ที่คนอื่นๆ ส่งมาให้ผมเป็นไฟล์ word, excel ครับ แม้ว่าจะสามารถลง font เดียวกัน เปิดมันด้วย Open Office และสั่ง save เป็นไฟล์เวิร์ดแล้ว ก็ยังไม่ค่อยรุ่ง
เป็นเพราะว่า มีผมคนเดียวมั้ง ที่ลองเอา linux มาใช้แบบ desktop คนเดียว (รันserver นี่ไม่เกี่ยวนะครับไม่นับ) ทำให้ผมเลยอยู่คนเดียว ในโลกแห่ง Microsoft ของป๋า บิลล์
2. ในเว็บ office ยังคงมีระบบเก่าๆ ครับที่ใช้ html area ครับ ซึ่งเป็นเวอร์ชั่นที่ไม่สนับสนุนกับ Firefox (โอ้ววว แม่เจ้า) ใช้ได้แต่ IE (อ่า m$ มันครองโลกแล้วรึไง) เลยปวดหัวครับ ปลุกกระแสการใช้ tiny mce ใน office อีก (จริงๆ ปลุกมานานแล้วครับ อยากให้เลิกใช้ tool ห่วยๆ ซะที)
3. ปัญหาการส่งไฟล์ ครับ เนื่องจากระบบหลักนั้นมันเป็น UTF-8 (เค้าใช้กันทั่วโลกแล้ววว) แต่ไอ้ไฟล์บน windows ที่ได้รับมามักจะเป็น windows-874 ครับ ผลคือต้องมานั่งหาวิธีแก้ไอ้ font ประหลาด ต่างดาวกันอีก (MS มันครองโลกจริงๆแล้วนะเนี่ย)
ซึ่งปัญหาทั้งๆหมด มันจบได้ครับ ถ้าผมทำงานของผมคนเดียว ทำเว็บคนเดียว ไม่ต้องส่งไฟล์เอกสารต่างๆ ของ HR นั่น ปัญหาทุกอย่าง จบ!!!
แต่ในความเป็นจริงแล้วพอมาเจอแบบนี้ ก็ทำให้ผลไปได้ค่อนข้างฝืดครับ ยังคงต้องแวะเข้าใน windows เป็นระยะๆ เห้ออออ นะ
พูดมาทั้งหมด เหมือนว่า มันไม่มีดีเลย แต่จริงๆ แล้วมันมีข้อดีครับ
1.ระบบที่ใช้งาน กิน Resource น้อยตามแบบของ Linux ครับ เวลาเปิดทำงานเหมือนเวลาใช้งานตามปรกติ ก็ใช้แรมไปเพียง 2/3 ของที่ทำงานอยู่บน Windows ครับ อย่างง่ายๆเลย เปิด windows มาไม่ทำไรเลย ไม่ load antivirus อะไรพวกนี้ ก็ใช้แรมอยู่ 200-230 เมกฯ ครับ แต่ Ubuntuกินแค่ 160-180 เท่านั้นเอง ยิ่งพอเปิดใช้งานเยอะๆ แล้วก็เริ่มเห็นส่วนต่างมากขึ้นครับ ดังนั้น ก็คงไม่ต้องนั่ง update เครื่องกันทุกครั้งที่ update OS ครับ
2. ระบบที่เป็น Open source ทั้งหมด มันมีโปรแกรม มีอะไรเยอะมากครับ แค่หาๆ เอามีทุกอย่าง และที่สำคัญ มันฟรี!!! คุณไม่ต้องนั่งเข้า google พิมพ์หาโปรแกรมเถื่อน หรือเสี่ยงชีวติ หา crack หา cd key อะไรเลยครับ อยากได้อะไร ก็หาๆ เอา อีกทั้งใน x windows อย่าง gNome ที่ใช้อยู่ ก็สามารถพิมพ์หาได้ทุกอย่างที่ต้องการครับ เช่น ทีแรกผมต้องการหาโปรแกรมสำหรับใช้งาน upload file งานขึ้น server ก็ลองพิมพ์ หา FTP ครับ ผลคือ
มันมีเป็นร้อยครับ ทั้งโปรแกรมที่เป็น Client และ server โอ้วว มันเยี่ยมจริงๆ
ลองหาโน่นหานี่ ดู อืมม มันมีหมดทุกอย่างจริงๆ เพียงแต่ว่าจะเอามา config แล้วใช้งานง่ายหรือยากอีกเรื่องนึงครับ
3. ระบบการ Update ของมันที่ใช้ apt-get ซึ่งช่วยให้ระบบหลายๆอย่างในการ update ระบบ ทั้ง fix bug, update security นั้นทำได้ง่ายครับ ไม่ต่างจาก M$ update เลยครับ อีกทั้งไม่มี windows genius มากวนใจอีกด้วย โอ้ววว มันยอดมาก
ซึ่งตอนนี้ หากพูดกันจริงๆแล้ว น่าสนใจมากครับ กำลังว่าอยากหา OSX มาลงอีก 555+ แต่ไม่มี Harddisk สำรองข้อมูลสิครับเหอๆ เดี๋ยวพักขึ้นมาไม่มี Harddisk ไว้ใช้งานอีก และคิดว่า ตอนนี้ใน office ผมเองก็มีอย่าง ทีม programer สองสามคน หรือว่า อย่างทีม networks เริ่มสนใจ ubuntu กันเยอะแล้วครับ แต่ยังติดปัญหาไม่ต่างจากผมนั่นล่ะ คิดว่าขอปลุกกระแสต่อดีกว่าเหอๆ คิดว่าอาจจะมีแนวร่วมมากขึ้นครับ ซึ่งหลังจากลงใหม่รอบสองนี้ ก้อเข้าโหมดคนปรกติครับ คือเอา Ubuntu ที่เป็น 32bit มาใช้งาน แล้วก็คิดว่า คงตัดใจกะ beryl แล้วครับ
ปล. เห็นน้องฝึกงานแวะมา comment แว๊บๆ อ่า ก็ขอบคุณค้าบบ ที่แวะมา เหอๆ มีไรก็ msn ปุ๊งปุ่ง มาแล้วกันครับปล2. มีคนแอบทักว่า อันก่อนผมพิมพ์ ubuntu ผิด อิอิ โดนรู้ทันแก้ไปแล้วครับ พอดีเช็ค factor อะไรนิดหน่อยครับเกี่ยวกับ คำที่สะกดผิดครับ เหอๆ แต่เห็นผลล่ะครับ หุหุ
บ๊ายบายฝึกงาน
.........................อะแฮ่มๆๆๆ ฝึกงานเสร๊จแล้วโว๊ย..................
อัพสเปซบ่นเรื่องฝึกงานอยู่หลายรอบ..วันนี้เราจะมาส่งท้ายด้วยเรื่องดีๆของการฝึกงานก็แล้วกันนะ
อย่างแรกเลยคือนี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีที่ไม่ดื้อ ยอมไปฝึกงานที่ไกลๆ เพราะตอนแรกที่รู้ว่าต้องไปฝึกงานที่ชิดลมก็กะจะไม่ไปอยู่แล้ว กะจะฝึกที่สภาทนายใกล้ๆที่ทำงานพ่อ ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่าถ้าไม่ยอมไปฝึกคงไม่ได้รู้ไรดีๆอย่างนี้แน่ๆ ต้องขอบคุณพี่จ๋าที่หาที่ฝึกงานให้ แล้วก็ขอบคุณพี่เด่นที่ช่วยฝาก(เขียนได้ใช่ป่ะ?) ไม่งั้นเค้าคงไม่รับมีนแน่ๆเลย แล้วจะกลับไปฝึกตั๋วอีกไม๊นี่อีกเรื่องเพราะวันนั้นฟังเค้าพูดเค้าบอกว่าต่อไปคงจะรับคนมาฝึกงานยากขึ้น จะดูเกรดกะภาษา แค่นี้คุณสมบัติมีนก็ไม่ผ่านซักข้อแล้ว....น่าเสียดาย
ตอนรับเซอร์ทิฟิเคดเค้าถามว่าได้อะไรจากการฝึกงานบ้าง..ตอบไม่ได้แฮะว่าได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม๊ แต่ที่รู้คือการฝึกงานมันทำให้เรารู้ว่าเรายังขาดอะไรมั่ง(สรุปได้ว่าขาดทุกอย่าง) ทำให้รู้ว่าเรายังต้องรู้อะไรเพิ่มและที่สำคัญคือทำให้เราต้องคิดหนักว่าไอ้หนึ่งปีที่เหลือนี่เราจะทำยังไงกับมัน...
บนของที่แจกวันสุดท้าย เราเขียนแค่ Thank You เลยจะบอกให้อ่ะนะว่ามันหมายถึงอะไร
ขอบคุณอินเทิร์นทุกคนที่ช่วยงาน ช่วยทำให้ที่ฝึกงานน่าอยู่ขึ้น แล้วก็ช่วยสร้างสีสันให้ชีวิตฝึกงาน แม้เราจะไม่ค่อยได้พูดไรมาก(?) ก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่งพี่น่ะว่าอย่าพูดมากอย่าเล่นมาก
ขอบคุณ พี่เปรม ที่ช่วยงานทุกทีเวลามีปัญหา ขอบคุณสำหรับ คำว่า"ดีแล้วค่ะ" ชอบจังคำนี้ เรียกความมั่นใจได้มากเลยหละ เอ้อแล้วจะบอกอย่างว่า ไอ้ตุ๊กตาที่แจกวันสุดท้ายที่ให้อินเทิร์นกับให้คนอื่นไม่เหมือนกันน่ะ ไม่เกี่ยวกับความเหมาะสมเรื่องเสียงหรอกนะ แค่ว่าไอ้แบบที่แจกคนอื่นมันหมดเลยซื้ออันนี้มาให้อินเทิร์นเท่านั้นเอง...อย่าคิดมากนะพี่
ขอบคุณ พี่แอร์(กี่) เจ้าแม่การถ่ายรูปและโหลดรูป ขอบคุณที่ชวนกลับบ้าน ชวนไปกินข้าว ขอบคุณที่ให้นั่งข้างหน้าต่างตอนไปภูเก็ต รู้สึกค่อนข้างเห็นแก่ตัวแต่คือ ไม่อยากแก้ตัวอ่ะนะ แต่ถ้าเราเมาเครื่องขึ้นมากลัวว่าทุกคนจะลำบากกว่านี้ เลยขออย่างงี้ละกัน แล้วก็ไม่เมาจริงๆด้วย เย้....
ขอบคุณ มุก ที่นอนกะเราตอนไปเที่ยว ขอบคุณที่ร่าเริงแล้วก็ช่วยแกล้งคนอื่นให้ดู หนุกดีนะเนี่ย...
ขอบคุณ โน๊ต สำหรับมุกกวนๆที่ตรงข้ามกะหน้าจ๋อยๆที่มาวันแรกของนาย ขอบคุณที่ช่วยงาน ช่วยให้งานตามคดีช่วงแรกง่ายขึ้นเยอะเลยหละ
ขอบคุณ บี ที่ช่วยเรื่องเกี่ยวกับที่ม. ฝึกงานเราคงจะคุยกะบีน้อยที่สุดอ่ะนะ แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จัก..อย่าเครียดมากนะ ทำงานพี่ออยเสร็จยังเนี่ย..
ขอบคุณอินเทิร์นไปแล้ว..ต่อไปก็ขอบคุณพี่ๆลอว์เยอร์ทั้งหลายที่ช่วยใช้งาน ช่วยสอนงานให้ไอ้เด็กอย่างหนู ถึงแม้จะไม่ได้ร่วมงานกับลอว์เยอร์ทุกคน แต่ทุกคนก็ทำให้รู้ว่า ชีวิตในลอว์เฟิร์มมันเป็นยังไง ซึ่งเป็นอะไรที่นึกภาพให้ตายก็นึกไม่ออกถ้าไม่ได้มาเจอด้วยตัวเอง ถ้าวันนึงหนูอยากเป็นอย่างพวกพี่ๆ หนูคงต้องหัดเร่งสปีดการดำรงชีวิตของหนูเป็นอย่างแรก เหนื่อยไม๊ก็ไม่รู้นะ แต่ดูท่าทางเงินจะดี..ก็โอเค..
ขอบคุณ พี่เด่น มากๆๆๆๆๆ ถ้าไม่ได้พี่ก็คงไม่ได้ฝึกงาน พี่รู้ไม๊ว่าหนูพยายามทำตัวให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างหนูจะพอทำได้ หนูกลัวพี่จะเสียชื่ออ่ะ(555)จริงนะ แต่ก็ได้ดีที่สุดเท่าที่พี่เห็นน่ะนะ เอาเหอะ ให้รู้ละกันว่าพยายามแล้ว ขอบคุณที่มาส่งหนูในวันที่หนูรู้สึกเหนื่อยมาก เวลาพี่บอกว่า น้องมีนวันนี้พี่กลับเร็วกลับด้วยกันไม๊
โหพี่ รู้ป่ะ มันแบบ..ไชโย...แต่คือหนูก็ต้องรักษาภาพนิดนึงนะพี่ ใจจริงแบบว่าอยากบอกว่า พรุ่งนี้มาส่งอีกน๊าพี่..แต่ก็ เกรงใจอ่ะ
ขอบคุณ พี่หลี ที่คอยให้งานมีนทำบ่อยๆ งานตามคดีพี่นี่ให้มีนทำจนวันสุดท้ายจริงๆ ขอบคุณที่พยายามสอนหนูนะคะ ไม่รู้ว่าพี่รำคาญหนูไม๊ที่ถามบ่อย มีปัญหาบ่อย แต่ก็นั่นแหละคิดว่าดีกว่าทำผิดแล้วไปส่งจริงไม๊? ทำงานถูกบ้างผิดบ้าง ก็ไม่ว่ากันนะพี่ ดูว่าหนูจะคุยกับพี่น้อยมากในช่วงอาทิตย์แรกๆ เพิ่งได้คุยกันอาทิตย์ท้ายๆนี่เอง ตอนแรกหนูยังกลัวๆพี่เลย..แต่ช่วงสามอาทิตย์หลังนี่เพราะได้คุยกับพี่มากขึ้นหรือไงไม่รู้นะ(หรือว่าพี่เห็นว่าหนูจะไปแล้วเลยคุยกะมันซะหน่อย) แต่ก็ทำให้รู้ว่าพี่น่ารักมากๆเลย...อิ๊ๆๆ
พี่ออย ชอบมาก...หน้าใสสุดๆเลยพี่ แค่มาดูพี่เดินไปเดินมาก็เอิ่ม..ใสดีจาง...ชมๆๆจากใจ อยากไปฟังพี่ว่าความจัง แต่คงอดแล้วหละ
พี่พลอย ขอบคุณที่ให้คำปรึกษานะคะ รู้ว่าพี่งานยุ่งหนูยังจะยุ่งกะพี่อีกแต่ทำไงได้อ่ะพี่ ก็พี่หลีเค้าสั่งหนูมาอ้า
พี่หมี พี่เจี๊ยบ ขอบคุณที่เล่นด้วย..ถ้าบางครั้งหนูเล่นมากไปก็ขอโทดนะคะ..
อ๊ะๆๆ เกือบลืม...ขอบคุณพี่ๆชาวธรรมศาสตร์ทุกคน ที่เข้ามาทักทายและทำให้หนูรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ไปติดต่องานและทำให้อะไรๆที่ยากๆกลายเป็นง่ายขึ้น แม้ว่าเราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ขอบคุณจริงๆ มันทำให้หนูเห็นความสำคัญของตราธรรมจักรที่ติดอยู่ตรงหน้าอกและทำให้รู้ว่า ธรรมศาสตร์ของเรายิ่งใหญ่แค่ไหน(อิ๊ๆ ไอบ้าสถาบัน)
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณบริษัทที่ให้โอกาส จะบอกว่าถ้าหนูกลับมาฝึกตั๋วอีก ก็รับหนูด้วยละกันนะคะ นะๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่พาไปเที่ยว ดีใจจังที่ได้เห็นทะเลน้ำใสๆ
ไม่รู้ว่าคนอื่นมองเราว่าการฝึกงานครั้งนี้เราเยังไงอ่ะนป็นะ แต่เราว่า ถึงเราจะทำงานช้าบ้าง ผิดบ้าง แต่เราก็รู้สึกว่าทำดีที่สุด และก็รู้สึกว่าจบลงด้วยดี แต่เราว่าสองเดือนมันสั้นไปสำหรับฝึกงาน โดยเฉพาะถ้างานมันต้องทำต่อๆกันอย่างตามคดีถึงจะไม่ได้ใช้สมองมากนัก แต่ก็ใช้การเรียนรู้ เราว่าฝึกสองเดือนมันเหมือนกับไปรู้มาแล้วว่าทำไงมั่ง แต่ยังไม่ทันได้เอาไอ้ที่รู้มามาใช้ก็เลิกฝึกซะแล้ว ยังไงถ้าพี่เปรมทำงานมีนต่อก็สู้ๆแล้วกันพี่ แล้วก้าได้กลับไปฝึกตั๋วอีกคงได้รู้ไรมากกว่านี้ แต่ก็คงอาจถึงตายได้เพราะแค่สองเดือนยังเหนื่อยขนาดนี้แล้วถ้าหกเดือน..โอย..คงต้องคิดมากๆหน่อยล่ะทีนี้
ป.ล. อ่านบล๊อกบนแล้วเนื้อหาคนละเรื่องกับบล๊อกล่างเลยเน๊อะ แต่เอาเป็นว่าบล๊อกนี้เป็นความรู้สกล่าสุดละกัน
ขอบคุณใครๆไปตั้งเยอะ แต่คงไม่มีใครได้เข้ามาอ่าน ดีแล้ว เพราะจะได้เขียนได้อย่างสบายใจหน่อยจิงมะ ไม่งั้นถ้าเค้าเห็นบล๊อกก่อนๆ คงตาย..เอิ๊ก..
บ๊ายบาย...หลังจากนี้เราจะกลับไปเรียนอย่างสบายใจ..และจะจำไว้ว่าชีวิตการเรียนมันมีความสุขแล้วก็สบายแค่ไหน
ขอแสดงความยินดีกับพนักงานใหม่ค่ะ
March 12
ขอแสดงความยินดีกับพนักงานใหม่ค่ะ
ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก...เราเองตะหาก เพราะตอนนี้ตุ้มได้เข้าทำงานที่บริษัทผลิตภาพยนตร์โฆษณา ที่ชื่อว่า "SKYEXITS" ในตำแหน่ง Co-Producer
ไม่รู้เพื่อนๆ จะรู้จักกันมั้ย ที่ได้เข้าทำงานที่นี่เพราช่วงปี 4 เทอม 2 ตุ้มได้เข้าฝึกงานที่นี่ แล้วพี่เค้าคงแลเห็นอะไรบางอย่างในตัวตุ้มมั้งนะ หรืออะไรก็ไม่รู้
รู้แต่ว่า ตุ้มกับตั้ม(เพื่อนซี้อีกคน) ได้โอกาสที่ดีกว่าเพื่ออีกหลายคน ที่จบแล้วยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร แต่ยังงัยเพื่อนก็อย่าเพิ่งท้อกันนะ
ขยัน ๆ สู้ ๆ นะ
คิดถึงเพื่อน ๆ ทุกคน จิงๆ
toom คับ
Chu
เฮ้ยๆๆ ดีใจด้วยน้า..........
เรายังไม่รู้ตัวเองเลยว่าอยากทำอะไรอ่ะ
ตอนนี้เลยเรื่อยๆเปื่อยๆ - -"
แอบเซ็งตัวเองเหมือนกันนะเรา
หวังว่าจะยังคงสบายดีนะจ๊ะMarch 15 8:54 PM
ที่มา
http://purin67.spaces.live.com/Blog/cns!CC3F2F07E0A082EE!138.entry
Trainee นักศึกษาฝึกงาน
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
ขอแสดงความยินดีกับพนักงานใหม่ค่ะ
ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก...เราเองตะหาก เพราะตอนนี้ตุ้มได้เข้าทำงานที่บริษัทผลิตภาพยนตร์โฆษณา ที่ชื่อว่า "SKYEXITS" ในตำแหน่ง Co-Producer
ไม่รู้เพื่อนๆ จะรู้จักกันมั้ย ที่ได้เข้าทำงานที่นี่เพราช่วงปี 4 เทอม 2 ตุ้มได้เข้าฝึกงานที่นี่ แล้วพี่เค้าคงแลเห็นอะไรบางอย่างในตัวตุ้มมั้งนะ หรืออะไรก็ไม่รู้
รู้แต่ว่า ตุ้มกับตั้ม(เพื่อนซี้อีกคน) ได้โอกาสที่ดีกว่าเพื่ออีกหลายคน ที่จบแล้วยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร แต่ยังงัยเพื่อนก็อย่าเพิ่งท้อกันนะ
ขยัน ๆ สู้ ๆ นะ
คิดถึงเพื่อน ๆ ทุกคน จิงๆ
toom คับ
Chu
เฮ้ยๆๆ ดีใจด้วยน้า..........
เรายังไม่รู้ตัวเองเลยว่าอยากทำอะไรอ่ะ
ตอนนี้เลยเรื่อยๆเปื่อยๆ - -"
แอบเซ็งตัวเองเหมือนกันนะเรา
หวังว่าจะยังคงสบายดีนะจ๊ะMarch 15 8:54 PM
ที่มา
http://purin67.spaces.live.com/Blog/cns!CC3F2F07E0A082EE!138.entry
Trainee นักศึกษาฝึกงาน
SKY EXITS FILMS PRODUCTION HOUSE เป็นบริษัทถ่ายทำภาพยนตร์โฆษณา ชั้นนำของเมืองไทย ต้องการรับสมัคร เด็กนักศึกษาฝึกงาน รุ่นใหม่ไฟแรง เพื่อพัฒนาเข้ามาร่วมเป็นทีมงาน ในหลายๆด้าน ดังต่อไปนี้
01. Assistant Director ผู้ช่วยผู้กำกับ เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความสามารถด้านการเขียน พูด และอ่านทั้งภาษาไทยและอังกฤษอย่างดี มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นคนไม่มีโลกส่วนตัว ทำ Call Sheet เป็น
02. Casting and Acting Coach ฝ่ายจัดหานักแสดง ช่างเจรจา กล้าแสดงออก ชอบความท้าทาย บุคลิกดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ มีความมั่นใจในตัวเอง มีความรู้ทางด้านการแสดง สมควรเรียนสาขาที่ตรงกับด้านนี้ เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
03. Costume-Wardrobe แผนกเสื้อผ้านักแสดง จำเป็นอย่างยิ่งที่ควรจะเรียนด้านนี้แล้วมาฝึกงานกับทางเรา เพราะ Sky Exits Films Production ต้องการที่จะรับนักศึกษาฝึกงานมาเพื่อ พัฒนาเป็นทีมงานรุ่นใหม่ไฟแรง อย่างแท้จริง
04. Art Director and Assist Art Director เรียนสาขาเกี่ยวข้องกับงานศิลปกรรม ใจรักงานศิลปะ สื่อสารเป็นภาษาศิลปะได้เข้าใจ ใช้ Photoshop, illustrator
05. Film Producer and Assistant Film Producer เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
06. Production Coordinator ประสานงานกองถ่าย เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง
07. Location Manager and Location Scout Survey ฝ่ายหาโลเคชั่น สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ใช้กล้องภาพนิ่งได้ดี
08. Props Master ฝ่ายหา อุปกรณ์ประกอบฉาก หรือของเข้าฉาก มีความอดทน
09. Cameraman and Assistant Cameraman เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียง มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี
10. Film Editor and Assist Film Editor [AVID] เรียนทางภาพยนตร์หรือสาขาที่ใกล้เคียงสามารถใช้โปรแกรม Adobe Premiere และ Photoshop ได้อย่างชำนาญ มีความต้องการที่จะเป็น คนตัดต่อที่ดี
11. Special EFX and Model FX สเปเชี่ยล เอฟเฟ็ค ภาพยนตร์ เรียน ทางวิศวะ คอมพิวเตอร์ ไฟฟ้า หรือเครื่องกล หรือไม่ก็ เรียนทางศิลปกรรม จิตกรรม รักในงานพิสดาร มีความอดทน สามารถทำงานภายใต้สภาวะกดดันได้ดี เข้าใจภาพยนตร์ เป็นอย่างดี รักหนัง มีความละเอียดอ่อน เข้าใจในระบบการทำงานทางด้าน EFX เป็นอย่างดี มีความสามารถทางด้าน Computer
สนใจส่งรายละเอียด การศึกษา งานกิจกรรม สิ่งที่คุณสนใจ โปรแกรมคอมพิวเตอร์
ความสามารถพิเศษ และส่งประวัติส่วนตัวและประวัติการศึกษา [Super Resume]
ของท่านมาด้วย มากที่สุด เท่าที่ทางเราจะสามารถรู้จักตัวของคุณได้ อย่างรวดเร็วมาที่
trainee.skyexits@gmail.com รับสมัครทาง E Mail เท่านั้น
รายละเอียดและผลงานของทางบริษัทที่
Blog: http://skyexits-showreel.blogspot.com/
Home Page http://www.skyexits.com/
Blog: http://skyexits.blogspot.com/
รายละเอียดการฝึกงานที่
Blog: http://jrsky.blogspot.com/
บริษัทอยู่แถว ลาดพร้าว 88 บางกะปิ กทม ติดต่อคุณปุ้ย
Tel 02-9336470-9
MAP ของบริษัทสกายเอ็กซิทส์ จำกัด
Subscribe to:
Posts (Atom)
